W dniu 6 sierpnia 2020 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej: Trybunał lub ETPCz) wydał wyrok, odnoszący się do przyznania słusznego zadośćuczynienia skarżącym w drugiej skardze w sprawie Wcisło i Cabaj przeciwko Polsce (skargi nr 49725/11 i 79950/13). Obie skargi dotyczyły przewlekłości postępowania administracyjnego.

W wyroku z dnia 8 listopada 2018 roku Trybunał stwierdził naruszenie art. 6 ust. 1 i 13 Konwencji w kontekście pierwszej skargi.  W odniesieniu do drugiej skargi,  dotyczącej przewlekłości postępowania administracyjnego, związanego z roszczeniem skarżących o odszkodowanie za wywłaszczony majątek, Trybunał uznał, że doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 i art. 13 Konwencji oraz art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji. Nie rozstrzygnął jednak  kwestii zastosowania art. 41 Konwencji w zakresie dotyczącym wysokości odszkodowania za wywłaszczenie nieruchomości w odniesieniu do drugiej skargi. Zwrócił się do Rządu oraz skarżących o przedłożenie pisemnych stanowisk w tym zakresie.

W wyroku z dnia 6 sierpnia 2020 roku, odnosząc się do zarzutu Rządu, że skarga była przedwczesna, ponieważ postępowanie krajowe, dotyczące roszczenia skarżących, wciąż się toczyło, Trybunał zauważył, że biorąc pod uwagę fakt, iż odszkodowanie wraz z należnymi odsetkami nie zostało zapłacone po upływie ponad dwudziestu pięciu lat od daty wywłaszczenia, nierozsądne byłoby czekanie na wynik jakiegokolwiek dalszego postępowania krajowego. W ocenie Trybunału nie istniało ponadto ryzyko, że skarżący dwukrotnie otrzymają odszkodowanie pieniężne, ponieważ krajowe jurysdykcje nieuchronnie uwzględniłyby orzeczenie. Trybunał stwierdził, że odszkodowanie w niniejszej sprawie powinno - podobnie jak w innych podobnych sprawach - opierać się na wytycznych ustanowionych w wyroku w sprawie Schembri i inni przeciwko Malcie (skarga nr 42583/06, wyrok z dnia 18 września 2010 roku).

Skarżący nie zakwestionowali ostatecznie przyznanej im kwoty tytułem odszkodowania za wywłaszczony teren, która została im wypłacona w okresie od 10 września 2018 roku do 15 maja 2020 roku. Wysokość odsetek miała zostać ustalona w oddzielnym postępowaniu, które było w toku. Zasądzenie odszkodowania za szkody majątkowe na podstawie art. 41 Konwencji ma na celu postawienie skarżących, tak dalece jak to możliwe, w takiej sytuacji, w jakiej by się znaleźli, gdyby nie doszło do naruszenia. Trybunał zauważył, że w dniu 9 stycznia 2020 roku władze lokalne ustaliły kwotę odsetek do zapłacenia skarżącym na 82590,86 zł (około 20000 euro). Skarżący nie zakwestionowali tego obliczenia. W związku z powyższym Trybunał przyznał skarżącym w drugiej skardze kwotę 20000 euro tytułem  poniesionej szkody majątkowej.

Wyrok jest dostępny w języku angielskim w bazie orzeczniczej Trybunału (https://hudoc.echr.coe.int).