W dniu 13 czerwca 2019 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej Trybunał lub ETPCz) wydał wyroki w sprawach o numerach skarg:

1. 76505/14 - naruszenie,
2. 63696/12 – naruszenie,
3. 65860/12 - naruszenie,

a także opublikował decyzje w następujących sprawach o numerach skarg:
1. 29657/17 – ugoda i decyzja o skreśleniu z listy skarg,
2. 15362/09 – ugoda i decyzja o skreśleniu z listy skarg,
3. 16573/10 – deklaracja jednostronna i decyzja o skreśleniu z listy skarg,
4. 11748/13 – decyzja o niedopuszczalności skargi,
5. 34811/15 - deklaracja jednostronna i decyzja o skreśleniu z listy skarg,
6. 5268/16 - deklaracja jednostronna i decyzja o skreśleniu z listy skarg,
7. 72274/13 – ugoda i decyzja o skreśleniu z listy skarg.

W sprawie o numerze skargi 76505/14 skarżący na podstawie art. 3 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej Konwencja) złożył skargę w związku ze złym traktowaniem podczas zatrzymania, jak również brakiem skutecznego śledztwa w tym względzie.
Skarżący utrzymywał, że został pobity przez funkcjonariuszy Policji. W rezultacie doznał obrażeń przedramienia, ud i prawej łydki oraz obrażeń twarzy (otarcia, złamany ząb i uszkodzony aparat ortodontyczny). Skarżący podniósł ponadto, że w trakcie śledztwa organy ścigania i sąd krajowy bezwarunkowo przyjęły zeznania funkcjonariuszy Policji. W jego ocenie śledztwo było prowadzone jedynie powierzchownie, nie było obiektywne i zostało umorzone bez przeprowadzenia gruntownej analizy faktów.
Rząd podniósł, że użycie siły przez funkcjonariuszy Policji było adekwatne i proporcjonalne w okolicznościach niniejszej sprawy. Skarżący stawiał opór zgodnym z prawem działaniom funkcjonariuszy Policji. Z tego względu funkcjonariusze, po ostrzeżeniu skarżącego, zastosowali wobec niego środki przymusu bezpośredniego. W kwestii obrażeń skarżącego Rząd podniósł, że nie były one tak poważne, jak utrzymywał skarżący w postępowaniu krajowym i postępowaniu przed Trybunałem. Rząd zauważył, że skarżący cierpiał na przewlekłą niestabilność kolana, a do urazu mogło dojść, gdy skarżący stawiał opór wobec funkcjonariuszy próbujących zabrać go do drugiego pomieszczenia na kontrolę osobistą.
Rząd wskazał, że śledztwo przeprowadził niezależny i bezstronny prokurator, który bezzwłocznie podjął wszystkie konieczne czynności związane z zabezpieczeniem dowodów oraz dokonał rozsądnej oceny okoliczności sprawy. W szczególności przesłuchano licznych świadków, w tym funkcjonariuszy Policji, znajomych skarżącego, którzy byli zaangażowani w wydarzenia, jak również lekarzy, którzy badali skarżącego. Co więcej, prokurator uzyskał opinię biegłego w dziedzinie medycyny i analizę materiału z monitoringu przeprowadzoną przez instytut kryminalistyki.
Jeżeli chodzi o aspekt proceduralny art. 3 Konwencji, Trybunał zauważył, że śledztwo w sprawie zarzucanego nadużycia uprawnień przez funkcjonariuszy Policji w niniejszej sprawie zostało umorzone przez prokuratora, którego ustalenia podtrzymał sąd krajowy. Prokurator stwierdził, że funkcjonariusze Policji użyli wobec skarżącego siły, ale nie pobili go. Użycie siły wobec skarżącego było uzasadnione ze względu na jego agresywne zachowanie.
Trybunał nie był jednak przekonany, że śledztwo przeprowadzono w sposób dostatecznie dokładny i skuteczny, aby można było uznać, iż spełniono wymogi art. 3. W szczególności uznał za niezadowalający fakt, iż organy prokuratorskie bezwarunkowo dały wiarę zeznaniom funkcjonariuszy Policji, nie odnosząc się do faktu, iż w sposób oczywisty mieli oni interes w rozstrzygnięciu sprawy i umniejszeniu swojej odpowiedzialności. W tym względzie Trybunał zauważył, że władze uznały zeznania funkcjonariuszy za spójne i logiczne. Zeznania te miały jednak identyczne brzmienie. Co więcej, funkcjonariusze zamieścili w nich bardzo szczegółowe
informacje, takie jak adresy znajomych skarżącego zaangażowanych w sprawę, a także ich numery PESEL. Takie zeznania, zawierające informacje niewystępujące zwykle w zeznaniach naocznych świadków, zostały przyjęte przez władze w sposób bezkrytyczny. Z drugiej strony, chociaż wszyscy znajomi skarżącego, którzy brali udział w zdarzeniu, jasno potwierdzili, że skarżący został pobity przez funkcjonariuszy Policji, ich zeznania uznano za niespójne.
W świetle powyższego Trybunał uznał, że śledztwo miało charakter powierzchowny i było pozbawione koniecznego obiektywizmu.
Jeżeli chodzi o aspekt materialny art. 3 Konwencji, z uwagi na wspomniane powyżej rozstrzygnięcie w przedmiocie braku skutecznego śledztwa, dowody przedłożone Trybunałowi nie pozwalają na stwierdzenie ponad wszelką uzasadnioną wątpliwość, że skarżący był traktowany w sposób stanowiący naruszenie art. 3 (zob. Hovhannisyan przeciwko Armenii, skarga nr 18419/13, § 60, 19 lipca 2018 roku). Trybunał uznał zatem, że nie można wykazać, że doszło do naruszenia art. 3 Konwencji pod względem materialnym.
Trybunał przyznał skarżącemu 10 000 EUR tytułem słusznego zadośćuczynienia za szkody niematerialne oraz 500 EUR tytułem kosztów.

W sprawie o numerze skargi  63696/12 skarżący zarzucił na podstawie art. 6 Konwencji przewlekłość postępowania w jego sprawach oraz, zgodnie z art. 13 Konwencji, brak
skutecznego środka odwoławczego w przypadku przewlekłości postępowania. Skarga dotyczyła dwóch oddzielnych postępowań.
W zakresie pierwszego postępowania, Rząd poinformował Trybunał, że zaproponował złożenie jednostronnej deklaracji w celu częściowego rozwiązania kwestii podniesionych w skardze.
Rząd uznał naruszenie art. 6 ust. 1 ze względu na przewlekłość pierwszego postępowania karnego prowadzonego przeciwko skarżącemu oraz naruszenie art. 13 ze względu na brak skutecznego środka odwoławczego zapewniającego wystarczającą rekompensatę za naruszenie art. 6 ust. 1. Zaoferowano skarżącemu kwotę 9180 zł tytułem wszelkich szkód majątkowych i niemajątkowych, jak również kosztów i wydatków. Skarżący wskazał, że nie jest usatysfakcjonowany powyższą kwotą, niemniej Trybunał przeanalizował treść deklaracji w świetle zasad wynikających z jego orzecznictwa, a w szczególności z wyroku Tahsin Acar przeciwko Turcji, i uznał, że, biorąc pod uwagę charakter twierdzeń zawartych w deklaracjach Rządu, jak również proponowaną kwotę odszkodowania – która odpowiada kwotom przyznanym w podobnych sprawach - dalsze rozpatrywanie skargi dotyczącej pierwszego postępowania nie jest dłużej zasadne. W związku z powyższym skreślono tę część skargi z listy.
Jeżeli chodzi natomiast o drugie postępowanie, Rząd stwierdził, że postępowanie było szczególnie złożone, ponieważ dotyczyło dwudziestu trzech oskarżonych, którym postawiono łącznie około 900 zarzutów. Mimo że na późniejszym etapie, w celu usprawnienia postępowania, sąd I instancji wyłączył sprawę skarżącego do odrębnego rozpoznania, to pozostała ona złożona z uwagi na dużą liczbę postawionych mu zarzutów. Ponadto, chociaż Rząd przyznał, że skarżący nie przyczynił się znacząco do ogólnego czasu trwania postępowania, to jednak złożył wiele nieuzasadnionych wniosków proceduralnych. Niektóre rozprawy były odraczane z powodu nieobecności skarżącego lub jego obrońcy.
Trybunał przypomniał, że rozsądny czas trwania postępowania należy oceniać w świetle okoliczności sprawy i w odniesieniu do następujących kryteriów: złożoności sprawy, zachowania skarżącego i postępowania właściwych organów (zob. m.in. Pélissier i Sassi przeciwko Francji [WI], nr 25444/94, § 67, ETPCz 1999-II i Kuśmierek przeciwko Polsce, nr 10675/02, § 62, 21 września 2004 roku).
Trybunał zauważył przede wszystkim, że postępowanie w trzech instancjach trwało pięć lat i dwa miesiące. Biorąc pod uwagę charakter sprawy, Trybunał podzielił zdanie Rządu, że była ona złożona i że sądy krajowe oceniały obszerny materiał dowodowy. Przedstawione skarżącemu zarzuty były bardzo poważne i obejmowały działanie w zorganizowanej grupie przestępczej.
Trybunał zaznaczył, że pierwsza rozprawa w sprawie odbyła się po osiemnastu miesiącach od wniesienia aktu oskarżenia do sądu, co znacznie przyczyniło się do ogólnego czasu trwania postępowania. Argumenty, że przekazanie sprawy do innego sądu lub zawieszenie postępowania było konieczne nie przekonały Trybunału, który stwierdził, że decyzje te były obarczone błędami i zostały uchylone wskutek zażalenia. Trybunał uznał, że przez okres ponad osiemnastu miesięcy władze krajowe koncentrowały się na środkach technicznych i administracyjnych, a nie na merytorycznym rozpoznaniu sprawy karnej prowadzonej przeciwko skarżącemu. Rząd ni przedstawił dostatecznych dowodów przemawiających za koniecznością tych środków, które opóźniły rozpoznanie sprawy.
Trybunał dostrzegł późniejsze wysiłki podejmowane przez sądy I instancji i sądy apelacyjne mające na celu zakończenie prowadzonego przeciwko skarżącemu postepowania, stwierdził jednak, że ta ostateczna kumulacja czynności sądu nie może rekompensować wcześniejszych opóźnień (zob. Rutkowski i Inni). W związku z powyższym, uwzględniając w szczególności opóźnienia zaistniałe na początkowym etapie postępowania, Trybunał uznał, że w niniejszej sprawie doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji ze względu na nieuzasadniony czas trwania drugiego postępowania.

W sprawie o numerze skargi 65860/12 skarżąca podniosła zarzut na podstawie art. 6 Konwencji, że jej prawo dostępu do sądu zostało naruszone, ponieważ sądy niesłusznie odmówiły jej zwolnienia od kosztów sądowych w całości.
Trybunał odnotował, że skarżąca złożyła w sumie trzy wnioski o zwolnienie z opłat sądowych należnych za wniesione przez nią zarzuty od nakazu zapłaty. Dwa wnioski zostały jedynie częściowo uwzględnione. Trzeci wniosek został odrzucony, ponieważ sąd uznał, że był on zasadniczo taki sam jak dwa rozpoznane wcześniej. Skarżąca odwołała się bezskutecznie od dwóch wyżej wymienionych decyzji. W tym kontekście Trybunał stwierdza, że skarżąca zrobiła wszystko, czego można było od niej oczekiwać, aby wyczerpać krajowe środki odwoławcze.
W związku z tym odrzucono zarzut Rządu RP oparty na argumencie niewyczerpania środków krajowych.
Trybunał powtórzył, że opłata sądowa pobierana od stron postępowania cywilnego stanowi ograniczenie, które może naruszyć samą istotę prawa dostępu do sądu zagwarantowanego w art. 6 ust. 1 Konwencji (zob. Kreuz przeciwko Polsce, nr 28249/95, § 60, ETPCz 2001 VI; Jedamski i Jedamska przeciwko Polsce, nr 73547/01, § 60, 26 lipca 2005 roku; oraz Podbielski i PPU Polpure przeciwko Polsce, nr 39199/98, § 64, 26 lipca 2005 roku). Trybunał orzekł, że w powyższych sprawach, uwzględniając zasady przyjęte w orzecznictwie w odniesieniu do prawa dostępu do sądu, że wysokość opłat sądowych oceniana w świetle okoliczności danej sprawy, w tym zdolności skarżących do ich zapłaty oraz etapu postępowania, w którym je nałożono, były istotnymi czynnikami przy ustalaniu, czy dana osoba mogła skorzystać z prawa dostępu do sądu.
Jeśli chodzi o zdolność skarżącej do uiszczenia opłaty sądowej w przedmiotowej sprawie, Trybunał zauważył, że sądy krajowe oceniły sytuację finansową skarżącej i postanowiły zwolnić ją częściowo z opłaty sądowej. W szczególności ustalono, że chociaż przedsiębiorstwo skarżącej często przynosiło straty, na początku 2011 roku zadeklarowała ona jednak dochód netto w wysokości 5 000 zł. Sądy stwierdziły, że skarżąca mogła zapłacić część opłaty w wysokości 1000 zł, równowartość 250 EUR. Ponieważ skarżąca nie uiściła opłaty, jej zarzuty od nakazu zapłaty zostały odrzucone.
Zdaniem Trybunału ocena sądów dotycząca zdolności skarżącej do uiszczenia opłaty opierała się w dużej mierze na zadeklarowanym przez nią dochodzie netto za pierwsze cztery miesiące 2011 roku. Sądy nie zwróciły wystarczającej uwagi na fakt, że sytuacja finansowa skarżącej uległa następnie pogorszeniu - zakończyła działalność swojej firmy, ponieważ przynosiła ona straty.
Co więcej, kluczową kwestią w niniejszej sprawie był etap postępowania, podczas którego zastosowano ograniczenie dostępu do sądu w postaci opłaty (zob., m.in. Kreuz przeciwko Polsce). Skarżąca nie była stroną, która zainicjowała przedmiotowe postępowanie; była pozwaną w postępowaniu nakazowym, zaś to strona powodowa ustaliła wartość roszczenia, od którego zależała wysokość opłat. Sąd krajowy wydał przeciwko skarżącej nakaz zapłaty na wysoką kwotę pieniężną opierając się wyłącznie na roszczeniu strony powodowej i na dowodach przez nią przedstawionych. Skarżąca domagała się dostępu do sądu w celu zakwestionowania tego nakazu zapłaty i przedstawienia po raz pierwszy swojego stanowiska w sprawie. Nałożona na nią opłata uniemożliwiła jej dostęp do sądu na tym początkowym etapie i doprowadziła do tego, że nakaz zapłaty pozostał w mocy i stał się wykonalny. W konsekwencji jej zarzuty dotyczące ważności weksla i zasadności roszczeń drugiej strony w ogóle nie zostały zbadane przez sąd.
Mając na uwadze powyższe, Trybunał uznał, że sądy krajowe nie zapewniły właściwej równowagi pomiędzy, z jednej strony, interesem państwa w pobieraniu opłat sądowych, a z drugiej strony interesem skarżącej w rozpoznaniu jej sprawy przez sąd.
W związku z tym Trybunał stwierdził, że doszło do naruszenia artykułu 6 ust. 1 Konwencji i przyznał skarżącej kwotę pieniężną w wysokości 7800 EUR tytułem słusznego zadośćuczynienia za szkody niematerialne oraz kwotę 580 EUR tytułem kosztów.

W sprawie o numerze skargi 29657/17 skarżący podnosił naruszenie art. 3 Konwencji w związku z niewystarczającym wygrodzeniem kąciku sanitarnego od reszty celi więziennych, w których był osadzony, co w jego odczuciu skutkowało brakiem zachowania minimum prywatności. Trybunał zakomunikował Rządowi RP niniejszą sprawę na gruncie art. 8 Konwencji. Rząd RP w deklaracji jednostronnej uznał naruszenie art. 8 Konwencji poprzez sposób instalacji kącików sanitarnych w celach, w których skarżący przebywał w okresie od 22 lutego 2012 do 21 maja 2013 roku oraz od 27 marca do 5 kwietnia 2014 roku i zaproponował sumę pieniężną w wysokości 700 EUR tytułem pokrycia wszelkich szkód pieniężnych i niepieniężnych, jak również kosztów i wydatków. Skarżący przystał na warunki deklaracji jednostronnej. Z uwagi na powyższe Trybunał uznał, że doszło do ugody miedzy stronami i ją zaakceptował, a następnie skreślił sprawę z listy skarg w zakresie art. 8 Konwencji, zaś co do art. 3 Konwencji uznał skargę za niedopuszczalną.

W sprawie o numerze skargi 15362/09 skarżący zarzucał naruszenie art. 6 ust. 1 Konwencji w związku z nadmierną długością postępowania w sprawie cywilnej i art. 13 w związku z brakiem skutecznego środka. Skarżący zmarł w trakcie postępowania. W jego prawa wstąpiły żona i córki. Rząd uznał naruszenie art. 6 ust. 1 oraz art. 13 Konwencji i zaproponował sumę pieniężną w wysokości 12 000 złotych tytułem pokrycia wszelkich szkód pieniężnych i niepieniężnych, jak również kosztów i wydatków. Skarżące wyraziły zgodę na warunki ugody, którą Trybunał zatwierdził.

W sprawie o numerze skargi 16573/10 skarżący wnieśli skargę do Trybunału zarzucając naruszenie art. 6 ust. 1 oraz art. 13 Konwencji z uwagi na niespełnienie wymogu rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie, a także brak skutecznego środka odwoławczego w tej kwestii.
Postępowanie w przedmiotowej sprawie przed sądami krajowymi toczy się dwadzieścia dwa lata. Rząd RP przedłożył deklarację jednostronną, w której uznał naruszenie art. 6 ust. 1 oraz art. 13 Konwencji i zaproponował warunki ugody. Skarżący poinformowali, że nie są usatysfakcjonowani warunkami deklaracji jednostronnej. Trybunał, pomimo braku zgody skarżących, zaakceptował deklarację jednostronną Rządu RP i sumę pieniężną opiewającą na 20 500 złotych stwierdzając, że jest to kwota porównywalna do kwot przyznawanych w zbliżonych sprawach, a poszanowanie praw człowieka wynikających z Konwencji i jej Protokołów nie wymaga kontynuowania rozpoznawania niniejszej sprawy, w konsekwencji czego, na mocy art. 37 ust. 1 c) Konwencji skreślił skargę z listy spraw.

W sprawie o numerze skargi 11748/13 skarżąca parafia zarzuciła, że decyzja o przyznaniu przez sądy krajowe własności kaplicy na górze Jawor wspólnocie greckokatolickiej, narusza art. 9 Konwencji oraz, że państwo nie uchwaliło przepisów regulujących status kaplicy. Skarżąca parafia zarzuciła również na podstawie art. 6 nierzetelność postępowania wszczętego przez parafię greckokatolicką, a dotyczącego zasiedzenia ww. nieruchomości.
Trybunał przypomniał, że z Konwencji nie wynika prawo wspólnoty religijnej do zagwarantowania jej przez władze publiczne miejsca kultu (patrz Griechische Kirchengemeinde München i Bayern EV przeciwko Niemcom (dec.), nr 52336) / 99, 18 września 2007 r.). Trybunał zauważył, że w niniejszej sprawie sądy krajowe postanowiły przyznać własność kaplicy i działki Kościołowi Greckokatolickiemu w Polsce, jednakże decyzja ta nie przeszkodziła skarżącej parafii w funkcjonowaniu i nie ograniczała jej prawa do uzyskania lub wybudowania miejsca kultu zgodnie z warunkami przewidzianymi przez prawo (zob., mutatis mutandis, Lupeni Greek Catholic Parish i inni przeciwko Rumunii , nr 76943/11, § 136, 19 maja 2015 r. oraz Rymsko- Katolytska Gromada Svyatogo Klymentiya przeciwko Misti Sevastopoli przeciwko Ukrainie (dec.), nr 22607/02, 3 maja 2016 r.).
Biorąc pod uwagę powyższe, Trybunał uznał, że decyzja sądów krajowych nie ma bezpośredniego wpływu na chronione na mocy art. 9 Konwencji prawo do wyrażania przez skarżącą parafię jej przekonań. Ponadto Trybunał stwierdził, że ze stanowiska skarżącej parafii nie wynika, że decyzje sądów krajowych w niniejszej sprawie stanowiły nieuzasadnioną ingerencję w jej prawo do praktykowania religii. Trybunał uznał, że sądy krajowe nie oparły swojej decyzji na względach religijnych, ale na konkretnych dowodach.
Jeśli chodzi o zarzut dotyczący nieuchwalenia przez państwo polskie przepisów odnoszących się konkretnie do kaplicy na górze Jawor, Trybunał zauważył, że władze państwowe podjęły kroki w celu usatysfakcjonowania przedstawicieli obu społeczności. Pomimo przejawów niechęci pomiędzy dwiema wspólnotami religijnymi, status prawie wszystkich spornych nieruchomości został uregulowany w ustawie z 2009 roku o uregulowaniu stanu prawnego niektórych nieruchomości pozostających we władaniu Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego. Trybunał stwierdził, że prawdą jest, iż kaplica na górze Jawor nie została uwzględniona w ustawie z 2009 roku, zważywszy jednak, że w tym czasie postępowanie w sprawie zasiedzenia było już w toku i że członkowie duchowieństwa reprezentującego oba wyznania nie mogli dojść do porozumienia, wydaje się, że w tych szczególnych okolicznościach władze państwowe działały zgodnie z ich rolą jako neutralnego i bezstronnego organizatora praktykowania różnych religii (zob. İzzettin Doğan i inni p. Turcji [GC], nr 62649/10, § 107, 26 kwietnia 2016 r.).
Po rozważeniu stanowiska skarżącej parafii w świetle wszystkich posiadanych materiałów, Trybunał stwierdził, że w zakresie, w jakim stawiane zarzuty należą do jego kompetencji, nie ujawniono żadnego naruszenia praw i wolności określonych w Konwencji.
Wobec powyższego, skarga została uznana za niedopuszczalną jako oczywiście bezzasadna, zgodnie z artykułem 35 § 3 (a) i 4 Konwencji.

W sprawie o numerze skargi 34811/15 skarżący w oparciu o art. 6 ust. 1 Konwencji podnosił naruszenie prawa do sprawiedliwego rozpoznania jego sprawy przez sąd z uwagi na niewłaściwe działanie adwokata wyznaczonego w jego sprawie z urzędu.
Skarżący wystąpił o przyznanie mu pomocy prawnej z urzędu w sprawie toczącej się przed samorządowym kolegium odwoławczym na skutek odmowy przyznania prawa do lokalu socjalnego. Skarżący złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego jednocześnie składając wniosek o przyznanie pomocy prawnej z urzędu. Sąd administracyjny ustanowił dla niego pełnomocnika z urzędu. Pełnomocnik ten jednak nie poinformował skarżącego, ani o rozprawie, ani o wydanym orzeczeniu, przez co upłynął termin na odwołanie się od orzeczenia sądu administracyjnego.
Rząd RP uznał naruszenie prawa do sądu i powołując się na dotychczasowe orzecznictwo Trybunału w sprawach podobnych zaoferował sumę pieniężną w wysokości 8 000 EUR. Skarżący w odpowiedzi wskazał, że nie jest usatysfakcjonowany warunkami deklaracji jednostronnej jednakże Trybunał na podstawie art. 37 ust. 1 c) Konwencji skreślił sprawę z listy skarg na podstawie deklaracji jednostronnej Rządu uznając, że poszanowanie praw człowieka wynikających z Konwencji i jej Protokołów nie wymaga kontynuowania rozpoznawania niniejszej sprawy.

W sprawie o numerze skargi 5268/16 skarżący zarzucił nadmierną długość dwóch postępowań karnych toczących się wobec niego przed sądem krajowym ponad pięć lat, a także brak skutecznego środka odwoławczego w tym zakresie. Rząd RP przedłożył deklarację jednostronną, w której uznał naruszenie art. 6 ust. 1 oraz art. 13 Konwencji i zaproponował sumę pieniężną w wysokości 7 800 złotych za pierwsze postępowanie. Co do drugiego postępowania karnego Pełnomocnik Rządu podniósł zarzut, że w 2017 roku na mocy zaakceptowanej przez Trybunał ugody zawartej w postępowaniu o nr skargi 56068/12 skarżącemu zostało już przyznane słuszne zadośćuczynienie w tej sprawie. Trybunał odnośnie drugiego postępowania na podstawie art. 37 ust. 1 b) stwierdził, że kwestia została już rozstrzygnięta.

W sprawie o numerze skargi 72274/13 skarżący zarzucali naruszenie art. 10 Konwencji podnosząc, że skazanie ich w dniu 11 kwietnia 2013 roku prawomocnym wyrokiem wydanym w postępowaniu karnym o zniesławienie, stanowiło nieuprawnioną i nieproporcjonalną ingerencję w ich swobodę wypowiedzi. Przedstawiciel Rządu uznał, że nastąpiło naruszenie art. 10 Konwencji w tej sprawie i zaproponował warunki ugody.
Trybunał zatwierdził ugodę zawartą przez strony, na mocy której Rząd RP zobowiązał się zapłacić skarżącemu sumę pieniężną w wysokości 9 000 złotych na rzecz każdego ze skarżących tytułem pokrycia wszelkich szkód pieniężnych i niepieniężnych, jak również kosztów i wydatków. Skarga została skreślona z listy spraw na podstawie art. 39 Konwencji.

Orzeczenia są dostępne w języku angielskim albo francuskim w bazie orzeczniczej Trybunału
( https://www.echr.coe.int ).