W dniu 19 marca 2020 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej: Trybunał lub ETPCz) opublikował dwie decyzje z 25 lutego 2020 roku w sprawach przeciwko Polsce:

Sprawa o numerze skargi 77169/14, w której Trybunał uznał ugodę zawartą przez strony:

Skarżąca spółka zarzuciła naruszenie art. 10 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: Konwencja) w związku z wyrokiem sądu okręgowego, utrzymanym w mocy przez sąd apelacyjny, który w jej ocenie stanowił nieuzasadnioną i nieproporcjonalną ingerencję w swobodę wypowiedzi.

Po nieudanych negocjacjach ugodowych pismem z dnia 22 października 2019 roku Rząd poinformował Trybunał o propozycji złożenia deklaracji jednostronnej w celu rozwiązania kwestii podniesionych w skardze.

Rząd uznał naruszenie praw skarżącej spółki gwarantowanych przez art. 10 Konwencji. Zobowiązał się jednocześnie zapłacić skarżącej spółce 2 000 euro tytułem wszelkich szkód majątkowych i niemajątkowych oraz kosztów i wydatków.

W dniu 22 listopada 2019 roku Trybunał otrzymał pismo od skarżącej spółki z informacją o wyrażeniu zgody na warunki deklaracji rządu.

Trybunał stwierdził, że w następstwie wyraźnej zgody skarżącej spółki na warunki deklaracji złożonej przez Rząd sprawę należy traktować jako ugodę między stronami.

Trybunał został usatysfakcjonowany, że ugoda opiera się na poszanowaniu praw człowieka określonych w Konwencji i jej protokołach i nie znalazł powodów, które uzasadniałyby dalsze badanie skargi.

W związku z powyższym skarga została skreślona z listy spraw.

Sprawa o numerze skargi 59805/14, w której Trybunał uznał deklarację jednostronną Rządu:

Skarżący zarzucił na podstawie art. 6 i 13 Konwencji nieuzasadnioną, nadmierną długość postępowania administracyjnego w jego sprawie oraz brak skutecznego środka zaradczego w tym zakresie. Podniósł także naruszenie jego prawa do własności chronionego przez art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji z powodu przewlekłości postępowania.

Po nieudanej próbie zawarcia ugody, pismem z dnia 20 listopada 2019 roku Rząd poinformował Trybunał o wystosowaniu jednostronnej deklaracji w celu rozwiązania kwestii podniesionej w skardze. Rząd zwrócił się jednocześnie do Trybunału o skreślenie skargi zgodnie z art. 37 Konwencji. Rząd uznał naruszenie art. 6 ust. 1 i art. 13 Konwencji, a także przyznał, że długość postępowania administracyjnego w niniejszej sprawie spowodowała ingerencję w prawo skarżącego do niezakłóconego korzystania z posiadanego mienia.

Jednocześnie Rząd zaproponował skarżącemu kwotę 10 400 EUR tytułem wszelkich szkód pieniężnych i niepieniężnych a także kosztów i wydatków.

Pismem z dnia 17 grudnia 2019 roku skarżący wskazał, że nie jest usatysfakcjonowany warunkami jednostronnej deklaracji, w szczególności podnosząc, że kwota zaproponowana przez Rząd jest niewystarczająca.

Trybunał skorzystał jednak z przysługującego mu prawa do uznania warunków deklaracji jednostronnej i skreślenia skargi z listy spraw nawet w przypadku braku zgody drugiej strony. Trybunał podkreślił, że kwestia przewlekłości postępowań była już wielokrotnie omawiana w orzecznictwie, także w sprawach przeciwko Polsce. Mając więc na uwadze charakter sprawy, uznanie naruszenia przez Rząd oraz wysokość zaproponowanego zadośćuczynienia, która jest zgodna z kwotami zwykle przyznawanymi w tego typu sprawach, Trybunał uznał, że dalsze badanie sprawy nie byłoby uzasadnione. W związku z powyższym skarga została skreślona z listy spraw.