W dniu 25 lipca 2019 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej Trybunał lub ETPCz) opublikował decyzje w sprawach o następujących numerach skarg:

1. 27773/09 – decyzja o niedopuszczalności,
2. 71888/10 i 6 in. – ugoda i decyzja o skreśleniu z listy skarg.

W sprawie o numerze skargi 27773/09 skarżący, skazany m.in. za współudział w zabójstwie przywódcy mafii pruszkowskiej, powołując się na art. 6 ust. 1 i art. 13 Konwencji o ochronie praw
człowieka i podstawowych wolności podniósł brak możliwości odwołania się od postanowienia, które przyznało osobie A.K. status świadka koronnego i naruszyło jego zdaniem jego prawo do
rzetelnego procesu, obrony, równości broni i skutecznego środka prawnego. Powołując się na art. 6 Konwencji, skarżący zarzucił także, że wyrok był oparty na zeznaniach w jego ocenie niewiarygodnych, co naruszyło jego prawo do rzetelnego procesu. Trybunał zauważył, że status świadka koronnego został przyznany A.K. zgodnie z przepisami krajowymi. Co więcej, przedmiotowe postanowienie nie dotyczyło skarżącego ani w żaden sposób nie przesądzało o jego ewentualnej odpowiedzialności karnej, która została ustalona na podstawie całości materiału dowodowego. Trybunał przypomniał, że chociaż Konwencja gwarantuje w art. 6 prawo do rzetelnego procesu, to nie reguluje dopuszczalności ani oceny dowodów, co leży w gestii prawa wewnętrznego i sądów.
W niniejszej sprawie Trybunał nie uznał, aby brak możliwości odwołania się przez skarżącego od przedmiotowego postanowienia dopuszczającego dowód z zeznań świadka koronnego, naruszył jego prawo do rzetelnego procesu, obrony i równości broni. Trybunał zauważył, że podczas postępowania toczącego się przeciwko skarżącemu mógł on zakwestionować obciążające zeznania złożone przez A.K. na przykład podczas przeprowadzonej konfrontacji. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że skarżący korzystał z pomocy obrońcy.
Trybunał podniósł, że uzasadnienie sądów krajowych wskazuje, że obciążające zeznania świadka koronnego zostały dokładnie zbadane przez sędziów oraz że argumenty przedstawione przez skarżącego w odniesieniu do braku wiarygodności tych zeznań zostały odrzucone. Trybunał zauważył, że nawet jeżeli zgodnie z uzasadnieniem wyroku sądu apelacyjnego zeznania świadka koronnego były najważniejszym dowodem winy skarżącego, to nie stanowiły wyłącznego dowodu.
Biorąc pod uwagę powyższe, Trybunał uznał, że część skargi oparta na art. 6 Konwencji, dotycząca braku możliwości odwołania się skarżącego od postanowienia o dopuszczeniu dowodu z zeznań świadka koronnego jest oczywiście bezzasadna i odrzucił ją zgodnie z art. 35 ust. 3 (a) i 4 Konwencji.
W zakresie, w jakim skarżący powołał się na art. 13 Konwencji, Trybunał przypomniał, że artykuł ten ma zastosowanie tylko wtedy, gdy skarżący ma „roszczenie dające się uzasadnić” na podstawie innego prawa zawartego w Konwencji lub jej protokołach. W niniejszej sprawie, uznając skargę na podstawie art. 6 Konwencji za niedopuszczalną jako oczywiście bezzasadną, Trybunał uznał, również, że skarżący nie miał „uzasadnionego roszczenia” na potrzeby zastosowania art. 13 Konwencji.
Wynika z tego, że ta część skargi jest także oczywiście bezzasadna w rozumieniu art. 35 ust. 3 (a) Konwencji i musi zostać odrzucona zgodnie z art. 35 § 4.
Skarżący zarzucił również, że skazanie go na podstawie zeznań osób P.W., K.L., S.R. i G.Z. naruszyło jego prawo do rzetelnego procesu.
W zakresie, w jakim skarga dotyczy dowodu z zeznań P.W., Trybunał zauważył, że skarżący podniósł tę kwestię w odwołaniu od wyroku pierwszej instancji i w kasacji. Zarzuty skarżącego dotyczyły podobieństwa protokołów, w których spisano zeznania P.W. Trybunał zauważył, że kwestionowany protokół został sporządzony w odrębnym postępowaniu karnym niż to, które jest przedmiotem niniejszej skargi. Trybunał podniósł ponadto, że w niniejszej sprawie skarżący nie zarzucił, że nie miał wystarczającej możliwości ustosunkowania się do zeznań P.W. na rozprawie. Z dokumentów sprawy wynika, że zeznania P.W. zostały poparte innymi dowodami zgromadzonymi podczas postępowania i były wiarygodne. Zostało to potwierdzone podczas kontroli instancyjnej.
W świetle powyższego Trybunał uznał, że część skargi dotycząca skazania skarżącego na podstawie zeznań P.W. jest oczywiście bezzasadna i odrzucił ją, zgodnie z art. 35 ust. 3 (a) i 4 Konwencji.
Wreszcie Trybunał zauważył, że skarżący nie podniósł w kasacji zarzutów dotyczących skazania na podstawie zeznań K.L., S.R. i G.Z. W związku z powyższym ta część skargi musiała zostać odrzucona z powodu niewyczerpania krajowych środków odwoławczych zgodnie z art. 35 ust. 1 i 4 Konwencji.

W sprawie dotyczącej skarg o numerach: 71888/10, 38519/14, 49717/14, 35920/15, 51475/16, 61049/17, 24086/18 powołując się na art. 6 i art. 13 Konwencji, skarżący zarzucali przewlekłość postępowania administracyjnego w ich sprawach, oraz nieskuteczność środka odwoławczego w tym zakresie. Rząd uznał naruszenie Konwencji i zaproponował skarżącym kwoty zadośćuczynienia w łącznej wysokości 56 500 euro tytułem pokrycia wszelkich szkód pieniężnych i niepieniężnych, jak również kosztów i wydatków. Skarżący wyrazili zgodę na warunki ugody, którą Trybunał zatwierdził.

Orzeczenia są dostępne w języku angielskim albo francuskim w bazie orzeczniczej Trybunału ( https://www.echr.coe.int ).