W dniu 7 października 2021 r. Europejski Trybunał Praw Człowieka wydał wyrok w sprawie Łysak przeciwko Polsce (nr skargi 1631/16) oraz opublikował decyzję z dnia 14 września 2021 r. w sprawie Stokłosa przeciwko Polsce (nr skargi 68562/14).

W sprawie Łysak przeciwko Polsce (nr skargi 1631/16) skarżący podniósł zarzut naruszenia art. 1 Protokołu Nr 1 do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (prawo do poszanowania mienia) w związku z ponad sześcioletnim zatrzymaniem należącego do niego mienia w charakterze dowodu w postępowaniu karnym.
Trybunał wskazał, że doszło do naruszenia prawa skarżącego do poszanowania mienia, które było zgodne z prawem i dokonane w interesie powszechnym, jednak środki podjęte przez organy prowadzące postępowanie karne nie spełniały wymogu proporcjonalności i stanowiły dla skarżącego nadmierne obciążenie.
W związku z powyższym Trybunał stwierdził naruszenie art. 1 Protokołu Nr 1 do Konwencji. Kwestia wysokości słusznego zadośćuczynienia została pozostawiona bez rozstrzygnięcia, a Trybunał zaprosił strony postępowania do nadesłania stanowisk w tej sprawie.
Wyrok stanie się ostateczny zgodnie z warunkami określonymi w art. 44 ust. 2 Konwencji.

W sprawie Stokłosa przeciwko Polsce (nr skargi 68562/14) skarżący podniósł zarzut naruszenia art. 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego) i art. 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) w związku z oddaleniem jego pozwu o ochronę dóbr osobistych przeciwko sędziemu, który w czasie rozprawy karnej podał, jaka choroba uniemożliwiła skarżącemu stawiennictwo.
W ocenie Trybunału doszło do ingerencji w prawo skarżącego do poszanowania jego życia prywatnego, jednak była ona zgodna z prawem, miała na celu zapewnienie sprawności postępowania i była dokonana w interesie pozostałych jego uczestników – zatem dokonano jej w celu ochrony porządku i ochrony praw i wolności innych osób, a także była konieczna w społeczeństwie demokratycznym, albowiem skarżący uprzednio wielokrotnie uniemożliwiał prowadzenie postępowania, przedkładając kolejne zaświadczenia lekarskie, zaś opinia biegłego, którą uzyskał sąd, stwierdzała, że stan zdrowia skarżącego był ogólnie dobry i był on zdolny do udziału w postępowaniu. Ponadto Trybunał wskazał, że to skarżący powołał się na niemożność stawiennictwa z powodu choroby i obrońca skarżącego, przewidując możliwość weryfikacji zaświadczenia lekarskiego, mógł złożyć wniosek o rozpoznanie sprawy w tym zakresie z wyłączeniem jawności.
W związku z powyższym Trybunał uznał skargę w zakresie art. 8 Konwencji za oczywiście niezasadną i stwierdził, że jest ona niedopuszczalna. W konsekwencji skarga w zakresie art. 13 została uznana za niezgodną z postanowieniami Konwencji i również uznana za niedopuszczalną.

Orzeczenia są dostępne w języku angielskim w bazie orzeczniczej Trybunału (HUDOC), wyrok zostanie wkrótce przetłumaczony na język polski i opublikowany w bazie tłumaczeń orzeczeń ETPCz na stronie Ministerstwa Sprawiedliwości.