W dniu 22 kwietnia 2021 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej: Trybunał lub ETPCz) opublikował następujące decyzje w sprawach przeciwko Polsce:

• Bosiński przeciwko Polsce  (skarga nr 43942/19);
• Długosz przeciwko Polsce (skarga nr 47846/16);
• Gejer Missbach przeciwko Polsce (skarga nr 36300/15);
• Jarocka i Żak przeciwko Polsce  (skarga nr 78986/12);
• Kromer przeciwko Polsce (skarga nr 52041/18);
• Kasprowicz przeciwko Polsce (skarga nr 48356/18).

W sprawie Bosiński przeciwko Polsce skarżący podnosił naruszenie art. 5 ust. 3 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: Konwencja) z uwagi na nadmierną długość tymczasowego aresztowania, które w przedmiotowej sprawie stosowane było - do czasu wydania wyroku przed Trybunał - przez okres przynajmniej 3 lat i 9 miesięcy. Trybunał zatwierdził ugodę zawartą przez strony, na mocy której Rząd RP zobowiązał się zapłacić skarżącemu kwotę 6500 euro, a skarżący zrzekł się wszelkich dalszych roszczeń przeciwko Polsce wynikających z okoliczności sprawy. Skarga została skreślona z listy spraw na mocy art. 39 Konwencji.

W sprawie Długosz przeciwko Polsce skarżący podniósł zarzut naruszenia art. 6 Konwencji (prawo do rzetelnego procesu sądowego). Skarżący miał wypadek na autostradzie, jadąc motocyklem. Po wypadku trafił do szpitala z uszkodzeniem kręgosłupa, w związku z czym podano mu silne środki przeciwbólowe. W szpitalu skarżący przyjął od policjantów mandat w wysokości 100 zł za prowadzenie motocykla z prędkością uniemożliwiającą pełną kontrolę nad pojazdem. Następnie skarżący złożył wniosek o uchylenie mandatu, który został oddalony przez sąd. Zainicjowane przez niego postępowanie w sprawie spowodowania wypadku przez niezidentyfikowany samochód zostało umorzone przez prokuraturę, a sąd podtrzymał postanowienie o umorzeniu postępowania. Ponadto policja uznała jego skargę na postępowanie funkcjonariuszy za niezasadną. Trybunał wskazał, że skarżący nie doznał znacznego uszczerbku w związku z wysokością mandatu, poszanowanie praw człowieka nie wymaga rozpoznania sprawy przez Trybunał, a sąd krajowy należycie rozpatrzył wniosek skarżącego o uchylenie mandatu. Ponadto sprawa została zbadana przez prokuratora oraz przez policję w postępowaniu dyscyplinarnym. Wobec powyższego Trybunał uznał skargę za niedopuszczalną.

W sprawie Gejer Missbach przeciwko Polsce,  skarżąca zarzucała naruszenie art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji z uwagi ingerencję w możliwość korzystania z należącego do niej lokalu mieszkalnego. Pomimo uprawomocnienia się wyroków nakazujących  lokatorom opuszczenie mieszkania skarżącej eksmisja mogła zostać przeprowadzona dopiero po przyznaniu lokatorom lokalu socjalnego przez gminę. Trybunał zauważył, że skarżąca zawarła ugodę, na mocy której gmina zobowiązała się do zapłaty na rzecz skarżącej kwoty pieniężnej w celu zrekompensowania faktu, że nie zapewniła lokatorom lokalu socjalnego. Trybunał stwierdził, że odszkodowanie przyznane skarżącej było proporcjonalne do stopnia ingerencji w jej prawo własności. Trybunał uznał, że w zakresie pozostałej części skargi skarżąca nie wyczerpała krajowych środków odwoławczych. W związku z powyższym Trybunał uznał skargę za niedopuszczalną. 

W sprawie Jarocka i Żak przeciwko Polsce skarżąca zarzuciła naruszenie art. 6 i 13 Konwencji z uwagi na przewlekłość postępowania administracyjnego oraz art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji.  Po nieudanej próbie zawarcia ugody pismem z dnia 20 listopada 2019 roku Rząd poinformował Trybunał, o złożeniu deklaracji jednostronnej w celu rozstrzygnięcia kwestii podniesionych w skardze. Rząd przyznał, że  doszło do naruszenia praw skarżących zagwarantowanych w art. 6 ust. 1 Konwencji, wynikającego z nieuzasadnionej długości postępowania w ich sprawie oraz naruszenia art. 13 Konwencji w zakresie braku skutecznego krajowego środka odwoławczego. Rząd przyznał ponadto, że długość postępowania administracyjnego w przedmiotowej sprawie również doprowadziła do ingerencji w prawo skarżących do poszanowania ich mienia. Rząd zobowiązał się zapłacić każdej skarżącej po 2600 euro w celu pokrycia wszelkich szkód materialnych i niematerialnych oraz kosztów i wydatków. W związku z wyrażeniem przez stronę skarżącą zgody na warunki jednostronnej deklaracji Rządu Trybunał zdecydował o skreśleniu skargi z listy spraw zgodnie z art. 39 Konwencji.

W sprawie Kromer przeciwko Polsce skarżący podnosił naruszenie art. 5 ust. 3 i art. 8 Konwencji w związku z nadmierną długością i warunkami tymczasowego aresztowania,  które w przedmiotowej sprawie stosowane było przez okres 4 lat i 5 dni. Trybunał zatwierdził ugodę zawartą przez strony, na mocy której Rząd RP zobowiązał się zapłacić skarżącemu kwotę 6760 euro, a skarżący zrzekł się wszelkich dalszych roszczeń przeciwko Polsce wynikających z okoliczności sprawy. Skarga została skreślona z listy spraw na mocy art. 39 Konwencji.

W sprawie Kasprowicz przeciwko Polsce skarżąca podnosiła naruszenie art. 5 ust. 3 Konwencji w związku z nadmierną długością tymczasowego aresztowania, które w przedmiotowej sprawie stosowane było przez okres 1 roku, 9 miesięcy i 2 dni.  Trybunał zatwierdził ugodę zawartą przez strony, na mocy której Rząd RP zobowiązał się zapłacić skarżącej kwotę 2470 euro, a skarżąca zrzekła się wszelkich dalszych roszczeń przeciwko Polsce wynikających z okoliczności sprawy. Skarga została skreślona z listy spraw na mocy art. 39 Konwencji.

Orzeczenia są dostępne w języku angielskim albo francuskim w bazie orzeczniczej Trybunału (HUDOC).