W dniu 17 czerwca 2021 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka opublikował decyzję z dnia 25 maja 2021 roku w sprawie Daria Wanda Falkowska przeciwko Polsce (skarga nr 70286/12). Skarżąca podniosła zarzut naruszenia art.1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (prawo do poszanowania mienia) w związku z wyrokiem nakazującym jej zwrot bonifikaty uzyskanej w wyniku sprzedaży mieszkania należącego do zasobów gminy, a zakupionego przez nią uprzednio z bonifikatą w wysokości 95% wartości mieszkania. Powodem takiego rozstrzygnięcia był fakt, że skarżąca nie przeznaczyła całości środków uzyskanych z jego sprzedaży na cele mieszkaniowe.
W ocenie skarżącej obowiązek zwrotu bonifikaty stanowił nieproporcjonalną sankcję finansową i wynikał z niejasnych przepisów i ich błędnej interpretacji, dokonanej przez sądy krajowe.
Trybunał podkreślił, że rozbieżności w orzecznictwie są nieodłączną konsekwencją systemu sądownictwa opartego na właściwości miejscowej i podziale na instancje, zaś rolą Sądu Najwyższego jest rozstrzyganie w takich sprawach. W sprawach podobnych do sprawy skarżącej nie było przed wydaniem przez Sąd Najwyższy wyroków w 2012 roku (zgodnie z którymi zwrotowi miała podlegać jedynie proporcjonalna część bonifikaty nieprzeznaczona na cele mieszkaniowe) jednolitej praktyki orzeczniczej, zatem pozbawienie jej mienia zostało ocenione przez Trybunał jako zgodne z prawem. Trybunał wziął także pod uwagę fakt, że skarżąca zawarła z gminą ugodę, zgodnie z którą uregulowała ok. 55% pierwotnie zasądzonej kwoty. Ponadto stwierdził, że zachowana została równowaga między interesem gminy w procesie przekształcania najmu należących do niej lokali w prawo własności a indywidualnym interesem skarżącej. Nie doszło przy tym do nadmiernego obciążenia skarżącej.
Wobec powyższego Trybunał uznał skargę za niedopuszczalną.

Decyzja jest dostępna w bazie orzeczniczej Trybunału (HUDOC).