W dniu 2 września 2021 roku Europejskie Trybunał Praw Człowieka (dalej: Trybunał lub ETPCz) wydał wyrok w sprawie z Kuchta i Mętel przeciwko Polsce (skarga nr 76813/16). Skarżący zarzucali naruszenie art. 3 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: Konwencja) w związku ze sposobem, w jaki byli traktowani podczas ich zatrzymania przez policję i przesłuchania oraz nieskutecznym śledztwem w sprawie wyjaśnienia okoliczności użycia przeciwko nim siły.

Sprawa dotyczyła aresztowania skarżących w dniu 7 lutego 2015 roku. Skarżący podnosili, że w trakcie ich zatrzymania użyto gazu łzawiącego a po przewiezieniu ich do komisariatu zostali pobici przez funkcjonariuszy policji. Po kilku godzinach od zatrzymania skarżący zostali przetransportowani na oddział ratunkowy szpitala, gdzie odnotowano liczne poważne obrażenia, w tym złamania. 

Trybunał zauważył, że Rząd nie wykazał, iż skarżący dopuszczali się jakichkolwiek zachowań, które mogłyby usprawiedliwiać użycie wobec nich siły po tym, jak zostali obezwładnieni i przewiezieni do komisariatu policji. W opinii Trybunału brak takiego wyjaśnienia, czy to na etapie śledztwa, czy przed Trybunałem, prowadzi do silnego negatywnego wniosku, że siła użyta przez funkcjonariuszy policji w celu pokonania oporu skarżących była nadmierna i nieproporcjonalna. Użycie takiej siły doprowadziło do obrażeń, które niewątpliwie spowodowały u skarżących poważne cierpienie o charakterze równoznacznym z nieludzkim traktowaniem. W związku z powyższym doszło do naruszenia art. 3 Konwencji w jego materialnym aspekcie.

W kontekście naruszenia art. 3 Konwencji w aspekcie proceduralnym Trybunał uznał za niezadowalający fakt, że władze nie podjęły wszystkich wymaganych kroków w celu ustalenia istotnych okoliczności faktycznych, w tym w jaki sposób i kiedy funkcjonariusze użyli siły przeciwko skarżącym, czy jej użycie było proporcjonalne i co spowodowało odnotowane obrażenia. W niniejszej sprawie jednak władze przyjęły zeznania funkcjonariuszy policji, którzy brali udział w interwencji, nie zwracając uwagi na fakt, że mieli oni oczywisty interes w rozstrzygnięciu sprawy i zmniejszeniu zakresu swojej odpowiedzialności. Jednocześnie śledztwo przywiązywało mniejszą wagę do bardzo szczegółowej wersji wydarzeń, przedstawionej przez skarżących, podkreślając ich interes w rozstrzygnięciu sprawy. W świetle powyższych rozważań Trybunał stwierdził, że śledztwo nie zostało przeprowadzone z należytą starannością. Doszło zatem do naruszenia art. 3 Konwencji również w aspekcie proceduralnym. 

Wobec naruszenia art. 3 Konwencji zarówno w jego aspekcie materialnym, jak i proceduralnym Trybunał zasądził na rzecz każdego ze skarżących kwotę 25000 euro tytułem słusznego zadośćuczynienia oraz 150 euro tytułem kosztów i wydatków. 

Wyrok stanie się ostateczny zgodnie z warunkami określonymi w art. 44 ust. 2 Konwencji.

Wyrok jest dostępny w języku angielskim w bazie orzeczniczej Trybunału (HUDOC), wkrótce zostanie przetłumaczony na język polski oraz umieszczony w bazie orzeczeń Trybunału na stronie Ministerstwa Sprawiedliwości.