W dniu 2 grudnia 2021 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka opublikował decyzje w sprawach:

• Fąfara przeciwko Polsce (nr skargi 60136/13) - decyzja z dnia 9 listopada 2021 roku;
• Ordak przeciwko Polsce (nr skargi 3020/20) - decyzja z dnia 10 listopada 2021 roku.

W sprawie Fąfara przeciwko Polsce skarżący podniósł zarzut naruszenia art. 6 ust. 1 i 3 lit. c Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (dalej: Konwencja) z uwagi na nierzetelność postępowania zakończonego ostatecznie jego skazaniem poprzez brak udzielenia pomocy prawnej na początkowym etapie postępowania oraz art. 6 ust. 2 Konwencji, z uwagi na publikację przez lokalną prasę artykułu zawierającego stwierdzenie, że zamordował on K.K.
W sprawie tej Rząd stwierdził, że skarżący od początku postępowania był świadomy swojego prawa do pomocy adwokata. Został poinformowany na piśmie o przysługujących mu prawach i podpisał odpowiednie dokumenty. Jednakże, pomimo poinformowania o przysługujących mu prawach, nie zgłosił woli skorzystania z pomocy adwokata, co więcej zrzekł się prawa do zachowania milczenia lub korzystania z pomocy adwokata w sposób jasny. Rząd podkreślił, że początkowe przyznanie się skarżącego do winy pod nieobecność adwokata nie było jedyną podstawą jego skazania. Pokreślił również, że przebieg wydarzeń przedstawiony przez skarżącego podczas jego wstępnego przesłuchania został potwierdzony dowodami zebranymi w trakcie śledztwa.
Trybunał wskazał, że oceniając kwestię czy skarżący był w stanie skorzystać ze swojego prawa do pomocy adwokata, bada w szczególności, czy skarżący jednoznacznie i celowo zrzekł się swoich praw wynikających z art. 6 Konwencji (zob. wyrok Trybunału z dnia 31 marca 2009 roku w sprawie Płonka przeciwko Polsce, nr skargi 20310/02 oraz wyrok Trybunału z dnia 23 marca 2010 roku w sprawie Hakan Duman przeciwko Turcji, nr skargi 28439/03).
Trybunał stwierdził, że rzetelność procesu skarżącego nie została nieodwracalnie naruszona. Ponadto zauważył, że w świetle całego materiału będącego w jego posiadaniu oraz w zakresie, w jakim zaskarżone sprawy należą do jego kompetencji, nie spełniają one kryteriów dopuszczalności określonych w art. 35 ust. 1 Konwencji ani nie ujawniają jakichkolwiek znamion naruszenia praw i wolności zawartych w Konwencji lub jej Protokołach. W związku z powyższym Trybunał uznał skargę w zakresie art. 6 ust. 1 i 3 lit. c oraz art. 6 ust. 2 Konwencji za oczywiście bezzasadną i stwierdził, że jest ona niedopuszczalna. Z powyższych powodów skarga ta została odrzucona zgodnie z Artykułem 35 ust. 1, 3 (a) i 4 Konwencji.

W sprawie Ordak przeciwko Polsce skarżący podniósł zarzut naruszenia art. 5 ust. 3 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z uwagi na niezasadnie długie stosowanie wobec niego tymczasowego aresztowania, tj. przez łączny okres 3 lat 5 miesięcy i 9 dni.
W sprawie tej strony zawarły ugodę. Rząd przyznał, że doszło do naruszenia ww. przepisu Konwencji oraz zobowiązał się do wypłacenia skarżącemu kwoty 4 600 euro tytułem zadośćuczynienia.
Trybunał zatwierdził powyższą ugodę uznając, że jej warunki są zgodne z przepisami Konwencji i jej protokołów i przyznał skarżącemu kwotę 4 600 euro stwierdzając jednocześnie,  że dalsze rozpatrywanie skargi nie jest uzasadnione. Skarga została skreślona z listy spraw zgodnie z art. 39 Konwencji.