W dniu 13 stycznia 2022 r. Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej: Trybunał) opublikował decyzje w sprawach:

• Gierczyńska i inni przeciwko Polsce (nr skargi 26955/19) - ugody i decyzja z dnia 9 grudnia 2021 r. o skreśleniu skarg z listy;
• Myśliwiec przeciwko Polsce (nr skargi 568/19) - decyzja o niedopuszczalności skargi z dnia 30 listopada 2021 r.
   

Mając na uwadze podobny przedmiot skarg, Trybunał rozpoznał sprawę Gierczyńska przeciwko Polsce (nr skargi 26955/19) łącznie z dwudziestoma dziewięcioma innymi skargami:

•    Boczkowska przeciwko Polsce (nr skargi  27520/19);
•    Chyla przeciwko Polsce (nr skargi 27521/19);
•    Czarniecka przeciwko Polsce (nr skargi 27522/19);
•    Ćwikliński przeciwko Polsce (nr skargi 27523/19);
•    Fijałkowski przeciwko Polsce (nr skargi 27524/19);
•    Gadomska-Kotzian przeciwko Polsce (nr skargi 27525/19);
•    Gerula przeciwko Polsce (nr skargi 27526/19);
•    Gierczyński przeciwko Polsce (nr skargi 27527/19);
•    Grabowiecka przeciwko Polsce (nr skargi 27528/19);
•    Grenda przeciwko Polsce (nr skargi 27529/19);
•    Jóźwiak przeciwko Polsce (nr skargi 27530/19);
•    Jóźwiak przeciwko Polsce (nr skargi 27531/19);
•    Leszczyńska-Gerula przeciwko Polsce (nr skargi 27532/19);
•    Małolepszy przeciwko Polsce (nr skargi 27533/19);
•    Mazurkiewicz przeciwko Polsce (nr skargi 27534/19);
•    Miłkowska przeciwko Polsce (nr skargi 27535/19);
•    Olechowicz przeciwko Polsce (nr skargi 27536/19);
•    Pietrosiuk przeciwko Polsce (nr skargi 27537/19);
•    Sadowska przeciwko Polsce (nr skargi 27538/19);
•    Siemasz przeciwko Polsce (nr skargi 27539/19);
•    Sikorski przeciwko Polsce (nr skargi 27540/19);
•    Skonieczna przeciwko Polsce (nr skargi 27541/19);
•    Stachowska przeciwko Polsce (nr skargi 27542/19);
•    Stachowski przeciwko Polsce (nr skargi 27543/19);
•    Szymczak przeciwko Polsce (nr skargi 27544/19);
•    Żbikowska przeciwko Polsce (nr skargi 27545/19);
•    Żbikowski przeciwko Polsce (nr skargi 27546/19);
•    Hryckiewicz przeciwko Polsce (nr skargi 28754/19);
•    Wyszyński przeciwko Polsce (nr skargi 28759/19).

Wszystkie skargi dotyczyły zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: Konwencja) z uwagi na przewlekłość postępowań cywilnych oraz art. 13 Konwencji z uwagi na brak skutecznego środka odwoławczego w prawie krajowym.
W sprawach tych strony zawarły ugody. Rząd przyznał, że doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji z powodu nadmiernej długości postępowania, jak również naruszenia art. 13 Konwencji z powodu braku skutecznego środka odwoławczego oraz zobowiązał się do wypłacenia skarżącym zadośćuczynień w wysokości od 2 964 euro do 4 446 euro.
Trybunał zatwierdził powyższe ugody uznając, że ich warunki są zgodne z przepisami Konwencji i jej protokołów i przyznał skarżącym kwoty w wysokości od 2 964 euro do 4 446 euro stwierdzając jednocześnie, że dalsze rozpatrywanie skarg nie jest uzasadnione. Skargi zostały skreślone z listy spraw zgodnie z art. 39 Konwencji.


W sprawie Myśliwiec przeciwko Polsce (nr skargi 568/19) skarżący podniósł zarzut naruszenia art. 5 ust. 3 Konwencji z uwagi na nadmierną długość tymczasowego aresztowania (1 rok i 10 miesięcy), a także podniósł, że zabezpieczenie jego mienia było arbitralne i zostało wykorzystane wyłącznie w celu uniemożliwienia mu złożenia poręczenia majątkowego. Powołując się na art. 8 Konwencji podniósł również, że pozbawiono go osobistego kontaktu z synami przez znaczny okres czasu.
W dniu 1 grudnia 2016 r. prokurator okręgowy postawił skarżącemu zarzut utworzenia i kierowania zorganizowaną grupą przestępczą, której celem było popełnienie przestępstw skarbowych (w szczególności poprzez udział w tzw. „karuzeli VAT”). Zarzucono mu także nielegalne posiadanie broni palnej, składanie fałszywych oświadczeń podatkowych oraz kilkakrotne wystawienie nieprawdziwych faktur. W dniu 30 marca 2017 r. sąd rejonowy zastosował tymczasowe aresztowanie skarżącego od dnia jego zatrzymania, od którego odwołał się on bezskutecznie. Tymczasowe aresztowanie było przedłużane kilkakrotnie. W dniu 28 czerwca 2019 r. skarżący został zwolniony z aresztu tymczasowego po złożeniu poręczenia majątkowego. W dniu 28 listopada 2017 r. obrońca skarżącego złożył wniosek, w którym zwrócił się do prokuratora o umożliwienie skarżącemu komunikowania się z jego małoletnimi dziećmi, który to wniosek nie został uwzględniony. Następnie skarżący jeszcze kilkakrotnie bezskutecznie wnosił o umożliwienie widzeń z dziećmi. W dniu 13 grudnia 2018 r. sąd okręgowy zezwolił skarżącemu na kontakt telefoniczny z synami.
Trybunał zauważył, że skarżący nie przedstawił w niniejszej sprawie pełnych informacji  a tym samym wprowadził Trybunał w błąd co do istotnych okoliczności sprawy, co może stanowić nadużycie prawa do skargi, zwłaszcza gdy nie przedstawiono dostatecznego wyjaśnienia ich nieujawnienia ( zob. między innymi Gross przeciwko Szwajcarii [GC], nr skargi 67810/10). Biorąc pod uwagę zakres i wagę zatrzymanych informacji, Trybunał podtrzymał zarzut wstępny Rządu, że zachowanie skarżącego stanowiło nadużycie prawa do skargi w rozumieniu art. 35 ust. 3 lit. a Konwencji. Z tych powodów Trybunał jednogłośnie uznał skargę za niedopuszczalną.

Decyzje są dostępne w języku angielskim w bazie orzeczniczej Trybunału (HUDOC).