W dniu 3 lutego 2022 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka wydał wyroki w sprawach:

•    Łakatosz przeciwko Polsce (nr skargi 27318/19);
•    Rudnicki przeciwko Polsce (nr skargi 22647/19).

W sprawie Łakatosz przeciwko Polsce skarżący podniósł zarzut naruszenia art. 5 ust. 3 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: Konwencja) z uwagi na nadmierną długość jego tymczasowego aresztowania (przez okres 2 lat, 5 miesięcy i 19 dni) oraz art. 5 ust. 4 Konwencji z uwagi na brak bezzwłocznego rozpatrzenia jego zażalenia na postanowienie przedłużającego tymczasowe aresztowanie (przez okres 4 miesięcy i pięciu dni). W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 5 ust. 3 Konwencji Trybunał uznał skargę za niedopuszczalną i odrzucił ją zgodnie z art. 35 ust. 3 lit. a i 4 Konwencji.
Rząd złożył jednostronną deklarację dotyczącą skargi z art. 5 ust. 4 Konwencji. Trybunał zauważył, że jednostronna deklaracja nie stanowiła wystarczającej podstawy do stwierdzenia, że poszanowanie praw człowieka w rozumieniu Konwencji nie wymaga od Trybunału kontynuowania badania sprawy (art. 37 § 1 in fine Konwencji). W związku z tym odrzucił wniosek Rządu o skreślenie skargi i kontynuował badanie sprawy.
Trybunał zauważył, iż zagadnienia leżące u podstaw ww. skargi są przedmiotem ugruntowanego orzecznictwa Trybunału ustalonego wyrokiem z dnia 24 marca 2015 roku w sprawie Stettner przeciwko Polsce (nr skargi 38510/06) oraz wyrokiem z dnia 28 marca 2000 roku w sprawie Baranowski przeciwko Polsce (nr skargi 28358/95).
Trybunał stwierdził, że doszło do naruszenia prawa skarżącego z art. 5 ust. 4 Konwencji i nakazał wypłacenie skarżącemu kwoty 2 000 euro tytułem zadośćuczynienia.

W sprawie Rudnicki przeciwko Polsce skarżący podniósł zarzut naruszenia art. 5 ust. 3 Konwencji z uwagi na nadmierną długość jego tymczasowego aresztowania (przez okres 1 roku, 11 miesięcy i 10 dni).
Trybunał zauważył, iż zagadnienia leżące u podstaw ww. skargi są przedmiotem ugruntowanego orzecznictwa Trybunału ustalonego wyrokiem z dnia 26 października 2000 roku w sprawie Kudła przeciwko Polsce (nr skargi 30210/96), wyrokiem z dnia 3 października 2006 roku w sprawie McKay przeciwko Wielkiej Brytanii (nr skargi 543/03), oraz wyrokiem z dnia 5 lipca 2016 roku w sprawie Buzadji przeciwko Republice Mołdawii (nr skargi 23755/07).
Trybunał stwierdził, że obszerne dowody i złożoność sprawy nie mogą same w sobie uzasadniać całego okresu tymczasowego aresztowania. W takich sytuacjach władze muszą podać konkretne powody, dla których konieczne jest kontynuowanie tymczasowego aresztowania zamiast stosowania mniej restrykcyjnych środków zapobiegawczych. Mając na uwadze powyższe, Trybunał stwierdził, że chociaż powody podane przez władze krajowe mogły uzasadniać tymczasowe aresztowanie skarżącego, nie były one „istotne” i „wystarczające”, aby uzasadnić przedłużenie tymczasowego aresztowania skarżącego o prawie dwa lata.
W ocenie Trybunału doszło do naruszenia art. 5 ust. 3 Konwencji, i w związku z tym nakazał wypłacenie skarżącemu kwoty 2 700 euro tytułem zadośćuczynienia.

Wyroki są dostępne w języku angielskim w bazie orzeczniczej Trybunału (https://hudoc.echr.coe.int).