W dniu 31 marca 2022 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka opublikował decyzje z dnia 10 marca 2022 roku w sprawach: Jaroszczak przeciwko Polsce (nr skargi 16602/21),  Krotofil i inni przeciwko Polsce (nr skargi 51044/19), Obremski i inni przeciwko Polsce (nr skargi 52386/19), Szlezingier przeciwko Polsce (skarga nr 37370/17) oraz Touahri przeciwko Polsce (nr skargi 46971/20).

W sprawie Jaroszczak przeciwko Polsce (nr skargi 16602/21), skarżący podniósł zarzut naruszenia art. 8 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: Konwencja) (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) z uwagi na odmowę udzielenia mu zezwolenia na opuszczenie jednostki penitencjarnej w związku z ceremonią pogrzebową ojca adopcyjnego.

W sprawie tej strony zawarły ugodę. Rząd przyznał, że doszło do naruszenia art. 8 ust. 1 Konwencji oraz zobowiązał się do wypłacenia skarżącemu słusznego zadośćuczynienia w wysokości 2500 euro.

Trybunał zatwierdził powyższą ugodę uznając, że jej warunki są zgodne z przepisami Konwencji i jej protokołów i przyznał skarżącemu kwotę w wysokości 2500 euro stwierdzając jednocześnie, że dalsze rozpatrywanie skargi nie jest uzasadnione. Skarga została skreślona z listy spraw zgodnie z art. 39 Konwencji.

Mając na uwadze podobny przedmiot skarg, Trybunał rozpoznał sprawę Krotofil przeciwko Polsce łącznie z czterema innymi skargami:

• Tyrka przeciwko Polsce (nr skargi 15878/20);
• Zimny przeciwko Polsce (nr skargi 26025/20);
• Ławruszko przeciwko Polsce (nr skargi 27424/20);
• Nawrot przeciwko Polsce (nr skargi 32838/20).

Skarżący podnieśli zarzut naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji z uwagi na przewlekłość postępowań cywilnych oraz art. 13 Konwencji z uwagi na brak skutecznego środka odwoławczego w prawie krajowym.

W sprawie tej Rząd złożył deklaracje jednostronne, w których przyznał, że doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 oraz art. 13 Konwencji oraz zobowiązał się do wypłacenia skarżącym kwot w wysokości od 1540 euro do 2620 euro tytułem zadośćuczynienia.

Trybunał uznał, że warunki deklaracji są zgodne z przepisami Konwencji i jej Protokołów i nakazał wypłacenie skarżącym kwot w wysokości od 1540 euro do 2620 euro tytułem zadośćuczynienia stwierdzając jednocześnie, że dalsze rozpatrywanie skarg nie jest uzasadnione i skorzystał z prawa do wykreślenia skarg z listy spraw zgodnie z art. 37 ust. 1 lit. c Konwencji. 

Z uwagi podobny przedmiot skarg  Trybunał rozpoznał sprawę Obremski przeciwko Polsce (nr skargi 52386/19) łącznie z dwiema innymi skargami:

• Popowski przeciwko Polsce (nr skargi 62126/19);
• Możdżonek przeciwko Polsce (nr skargi 6238/20).

Skarżący podnieśli zarzut naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: Konwencja) z uwagi na przewlekłość postępowań karnych oraz art. 13 Konwencji z uwagi na brak skutecznego środka odwoławczego w prawie krajowym.

W sprawie tej Rząd złożył deklaracje jednostronne, w których przyznał, że doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 oraz art. 13 Konwencji oraz zobowiązał się do wypłacenia skarżącym kwot w wysokości od 1760 euro do 4210 euro tytułem zadośćuczynienia.

Trybunał uznał, że warunki deklaracji są zgodne z przepisami Konwencji i jej Protokołów i nakazał wypłacenie skarżącym kwot w wysokości od 1760 euro do 4210 euro tytułem zadośćuczynienia stwierdzając jednocześnie, że dalsze rozpatrywanie skarg nie jest uzasadnione i skorzystał z prawa do wykreślenia skarg z listy spraw zgodnie z art. 37 ust. 1 lit. c Konwencji. 

W sprawie Szlezingier przeciwko Polsce (skarga nr 37370/17) Trybunał wydał decyzję o skreśleniu skargi z listy spraw zgodnie z art. 37 ust. 1 lit. a Konwencji.

W sprawie Touahri przeciwko Polsce (nr skargi 46971/20) skarżący podniósł zarzut naruszenia art. 5 ust. 4 Konwencji (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) w związku z rzekomymi niedociągnięciami kontroli sądowej polegającymi na rozpoznaniu jedynie jednego z trzech zażaleń wniesionych przez jego obrońców w ramach, których skarżący starał się zakwestionować legalność tymczasowego aresztowania.

W sprawie tej strony zawarły ugodę. Rząd przyznał, że doszło do naruszenia art. 5 ust. 4 Konwencji oraz zobowiązał się do wypłacenia skarżącemu zadośćuczynienia w wysokości 6500 euro.

Trybunał zatwierdził powyższą ugodę uznając, że jej warunki są zgodne z przepisami Konwencji i jej protokołów i przyznał skarżącemu kwotę w wysokości 6500 euro stwierdzając jednocześnie, że dalsze rozpatrywanie skargi nie jest uzasadnione. Skarga została skreślona z listy spraw zgodnie z art. 39 Konwencji.

Decyzje są dostępne w języku angielskim w bazie orzeczniczej Trybunału (https://hudoc.echr.coe.int).