W dniu 28 kwietnia 2022 r. Europejski Trybuna Praw Człowieka opublikował dwie decyzje z dnia 22 marca 2022 r. w sprawach Łęcka przeciwko Polsce (skarga nr 44343/14) oraz Krupowicz i Rynkiewicz przeciwko Polsce (skarga nr 13248/13).

W sprawie Łęcka przeciwko Polsce skarżąca zarzuciła naruszenie art. 6 ust. 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: Konwencja) z uwagi na fakt, że istotna część uzasadnienia wyroku wydanego w 2014 r. w sprawie, w której była stroną, została skopiowana i wklejona z uzasadnienia wyroku wydanego w innej sprawie.

Trybunał zauważył, że ​​błąd w uzasadnieniu wyroku popełniony przez sekretariat sądu wywołał u skarżącej poczucie niesprawiedliwości. Jednak nie miał on żadnych konsekwencji prawnych dla skarżącej. Sentencja spornego wyroku nie była dotknięta błędem, a orzeczenie wydał sąd ostatniej instancji. Błąd nie miał zatem żadnego wpływu na prawo skarżącej do odwołania. Ponadto skarżąca otrzymała w międzyczasie prawidłowy wyrok wraz z przeprosinami sądu, a  władze podjęły kroki w celu usprawnienia sądowego systemu powiadamiania o wyrokach. W związku z powyższym Trybunał uznał, że skarga jest w sposób oczywisty nieuzasadniona i oddalił ją zgodnie z art. 35 ust. 3 lit. a i 4 Konwencji.

W sprawie Krupowicz i Rynkiewicz przeciwko Polsce skarżący zarzucili naruszenie art. 6 ust. 1 i 3 lit. c Konwencji, wskazując, że wyrok skazujący ich na karę 15 lat pozbawienia wolności był oparty w decydującym stopniu na zeznaniach pięciu anonimowych świadków.

Trybunał zauważył, że ​​zachowanie anonimowości świadków było motywowane odczuwaną przez nich obawą, popartą konkretnymi i obiektywnymi przesłankami (m.in. charakterem zarzucanego skarżącym przestępstwa i deklarowanym przez jednego ze skarżących zamiarem dokonania zemsty na świadkach). Ponadto ​​sądy krajowe rozważyły, ​​ czy środki przyjęte w celu ochrony tożsamości świadków były proporcjonalne do grożącego im niebezpieczeństwa. Trybunał wskazał również na fakt, że sądy krajowe oparły się nie tylko na zeznaniach anonimowych świadków, ale na całym posiadanym materiale dowodowym. Skarżący mogli przesłuchać świadków w warunkach zachowujących ich anonimowość, a zarzut dotyczący rzekomej niespójności zeznań został rozpoznany przez sądy krajowe i odrzucony. Trybunał zauważył ponadto, że ​​ustalenia sądów niższej instancji dotyczące winy skarżących, były badane przez Sąd Najwyższy, który oddalił złożone przez skarżących kasacje. W związku z powyższym Trybunał uznał, że skarga jest w sposób oczywisty nieuzasadniona i oddalił ją zgodnie z art. 35 ust. 3 lit. a i 4 Konwencji.

Decyzje są dostępne w języku angielskim albo francuskim w bazie orzeczniczej Trybunału (https://hudoc.echr.coe.int).