W dniu 2 czerwca 2022 r. Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej: Trybunał) opublikował decyzję w sprawie Zwierz przeciwko Polsce (nr skargi 69950/14). Sprawa dotyczyła męża skarżącej, cierpiącego na zaawansowaną białaczkę, który doznał nagłego ataku wymagającego przeprowadzenia transfuzji krwi. Ostatecznie po przetransportowaniu go do dwóch szpitali po kilku godzinach zmarł. 

Skarżąca podniosła zarzut naruszenia art. 2 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (dalej: Konwencja) z uwagi na doprowadzenie do śmierci jej męża w wyniku popełnienia błędów i zaniedbań lekarskich polegających na nieprzeprowadzeniu transfuzji krwi, co było bezpośrednią przyczyną zgonu. Ponadto skarżąca zarzuciła, że śledztwo w sprawie karnej nie spełniało minimalnych standardów skutecznego dochodzenia w sprawie m.in. z uwagi na fakt, iż trwało ponad 5 lat oraz nie zostały ustalone wszystkie okoliczności związane z leczeniem jej męża.

Trybunał przypomniał, że ogólne zasady wynikające z art. 2 Konwencji dotyczące materialnych i proceduralnych zobowiązań Państw Członkowskich w zakresie opieki zdrowotnej zostały określone w wyroku Wielkiej Izby z dnia 19 grudnia 2017 r. w sprawie Lopes de Sousa Fernandes przeciwko Portugalii (nr skargi 56080/13), zgodnie z którym Państwo Członkowskie po błędzie medycznym ma obowiązek przeprowadzić szybkie i skuteczne postępowanie.

Trybunał zauważył, że ​​biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, nie ma wątpliwości, że śmierć męża skarżącej nie została spowodowana umyślnie. Uznał, że obowiązek pozwanego państwa wynikający z art. 2 Konwencji, polegający na zapewnieniu skutecznego wdrożenia prawa krajowego, które chroni prawo do życia, może co do zasady zostać wykonany poprzez odpowiedzialność cywilną i zadośćuczynienie. Trybunał stwierdził przy tym, że sąd krajowy nie popełnił żadnego oczywistego błędu w ocenie, uznając, że władze regionalne nie mogą być pociągnięte do odpowiedzialności za niedociągnięcia organizacyjne szpitali. W związku z tym Trybunał zgodził się, że sądy krajowe wzięły pod uwagę wszystkie okoliczności związane ze śmiercią męża skarżącej i uznały w istocie naruszenie art. 2 Konwencji.

W związku z powyższym Trybunał uznał skargę w zakresie art. 2 Konwencji za niedopuszczalną. Z powyższych powodów skarga ta została odrzucona zgodnie z artykułem 35 ust. 4 Konwencji. Decyzja jest dostępna w języku angielskim w bazie orzeczniczej Trybunału (https://hudoc.echr.coe.int).