Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej: Trybunał lub ETPC) wydał 27 czerwca 2024 roku wyrok w sprawie Boisteau przeciwko Polsce  (nr 19561/22). Skarga dotyczyła zarzutu naruszenia art. 8 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: Konwencja) ze względu na niewywiązanie się przez władze krajowe z ich pozytywnego obowiązku w zakresie ochrony prawa skarżącego do życia rodzinnego – zapewnienia kontaktów z dzieckiem. Trybunał zauważył, że pomimo ostatecznego zabezpieczenia prawa skarżącego do kontaktów z dzieckiem, postępowanie sądowe w tym przedmiocie trwało zbyt długo. Późne rozpoznanie roszczeń skarżącego, w konsekwencji niezapewnienie skarżącemu w rozsądnym terminie kontaktów z dzieckiem,  ma ten skutek, że skarżący w dalszym ciągu posiada status ofiary naruszenia Konwencji. Uznając skargę za dopuszczalną Trybunał wskazał, że nie było przeszkód w rozpoznaniu wniosku skarżącego o zabezpieczenie roszczenia o ustalenie kontaktów z dzieckiem. Wystarczające jest, aby w  dacie  złożenia takiego  wniosku  zarówno skarżący jak i matka dziecka przyznali ojcostwo skarżącego, co też w niniejszej sprawie miało miejsce odpowiednio przez złożenie przez skarżącego wniosku o zabezpieczenie oraz pozwu o ustalenie ojcostwa przez matkę dziecka.  Trybunał uznał, że w okolicznościach niniejszej sprawy sąd nie rozpoznał wniosku skarżącego bez zbędnej zwłoki, co miało negatywny wpływ na jego więź z dzieckiem. Trybunał zwrócił też uwagę, że sąd krajowy nie rozpoznał w rozsądnym terminie wniosków skarżącego o należyte wykonanie ustalonych kontaktów. Łączny czas postępowania w sprawie ustalenia kantaków skarżącego z dzieckiem wyniósł ponad 4 lata, na co niewątpliwie miały wpływ działania samych stron – skarżącego i matki dziecka, pozostających w konflikcie. Ta okoliczność nie może jednak, zdaniem Trybunału, zwolnić władz państwowych z pozytywnych obowiązków wynikających z art. 8 Konwencji. Zważywszy na powyższe, w szczególności upływ czasu i bardzo młody wiek dziecka, Trybunał uznał, że państwo – mimo przysługującego mu marginesu uznania- nie spełniło proceduralnych wymogów celowości, nieodłącznie związanych z prawem do poszanowania życia rodzinnego. W tym stanie rzeczy,  Trybunał uznał, że doszło do naruszenia  art. 8 Konwencji i przyznał skarżącemu kwotę 6500 euro tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz kwotę 8000 euro z tytułu poniesionych przez skarżącego kosztów.