Urząd do Spraw Cudzoziemców

W 2018 r. nastąpił kolejny spadek liczby cudzoziemców ubiegających się o ochronę międzynarodową w Polsce. Wnioski w tej sprawie złożyło 4,1 tys. osób – o ok. 1 tys. mniej niż w 2017 r. Warunki nadania ochrony międzynarodowej spełniało w sumie 406 obcokrajowców. Decyzje negatywne otrzymało 2,1 tys. osób, a 1,9 tys. postępowań umorzono.

W 2018 r. najwięcej wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej w Polsce złożyli obywatele Rosji – 2,7 tys. osób, Ukrainy – 466 os. oraz Tadżykistanu – 144 os. Prawie 1,4 tys. cudzoziemców złożyło wnioski po raz kolejny. Wśród osób ubiegających się o status uchodźcy niemal połowę stanowili niepełnoletni oraz kobiety – są to najwyższe wskaźniki w Europie.

W ubiegłym roku warunki nadania jednej z form ochrony międzynarodowej spełniało 406 cudzoziemców. Najwięcej decyzji pozytywnych otrzymali obywatele: Ukrainy (95 osób), Rosji (79 os.) oraz Iraku (27 os.). Ponadto, 212 obcokrajowców otrzymało tzw. ochronę krajową w postaci zgody na pobyt tolerowany lub ze względów humanitarnych. Podobnie jak w 2017 r. decyzje negatywne otrzymało natomiast ok. 2,1 tys. cudzoziemców.

Zarówno liczba wydanych decyzji pozytywnych jak i negatywnych była w minionym roku na podobnym poziomie jak w latach ubiegłych. Znaczny spadek odnotowano natomiast w zakresie postępowań umorzonych, których było 1,9 tys. – najmniej od 2007 r. Sprawy są umarzane w sytuacji gdy cudzoziemiec nie był zainteresowany kontynuowaniem procedury w Polsce i opuścił kraj (najczęściej udając się do państw Europy Zachodniej). Zgodnie z prawem, do czasu wydania decyzji cudzoziemiec nie może opuszczać kraju, w którym złożył wniosek o ochronę międzynarodową. Jeśli to zrobi może zostać do niego zawrócony.

Procedura ubiegania się o ochronę międzynarodową w Polsce rozpoczyna się od złożenia stosownego wniosku w jednostce Straży Granicznej. Funkcjonariusze przeprowadzają wstępne procedury m.in. w zakresie bezpieczeństwa – sprawdzenie danych cudzoziemca i pobranie odcisków palców. Każdy wniosek jest rozpatrywany indywidualnie przez Urząd do Spraw Cudzoziemców, który szczegółowo analizuje poszczególne sprawy w celu sprawdzenia czy danej osobie należy udzielić ochrony.

Podczas trwania procedury cudzoziemcy są objęci pomocą socjalną (m.in. zakwaterowanie, wyżywienie, opieka zdrowotna) zapewnianą przez Urząd do Spraw Cudzoziemców oraz działaniami edukacyjnymi (m.in. nauka języka polskiego, kursy informacyjne). Mają oni do wyboru pobyt w ośrodku lub samodzielne utrzymanie się (poza ośrodkami) przy pomocy finansowej otrzymywanej od UdSC.

Cudzoziemcowi udziela się ochrony międzynarodowej jeśli w jego kraju pochodzenia grozi mu prześladowanie lub rzeczywiste ryzyko utraty życia czy zdrowia. Kwestie te reguluje w Polsce ustawa o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium RP.