Urząd do Spraw Cudzoziemców

Dostęp do aktualnych, bezstronnych i rzetelnych informacji o krajach, z których przyjeżdżają do Polski cudzoziemcy ubiegający się o ochronę międzynarodową jest warunkiem koniecznym do sprawnego i sprawiedliwego rozpatrywania tego typu spraw. Informacje o krajach pochodzenia pozwalają na lepszą weryfikację wniosków, ich ocenę pod kątem prawnym, a także służą jako materiał informacyjny do przygotowywania wywiadów statusowych.

Do zadań Wydziału Informacji o Krajach Pochodzenia należy przygotowywanie materiałów o sytuacji w danych krajach oraz współpraca z instytucjami krajowymi i zagranicznymi w tej dziedzinie. Eksperci wydziału zbierają, analizują i udostępniają pracownikom UdSC, a także innym instytucjom zaangażowanym w proces udzielania ochrony międzynarodowej:

• opracowania własne na temat sytuacji w poszczególnych krajach, w tym także na tematy szczegółowe, związane z konkretnymi wydarzeniami lub sytuacją poszczególnych grup społecznych;
• raporty i analizy sporządzone dla UdSC przez ekspertów zewnętrznych i instytucje współpracujące np. Ministerstwo Spraw Zagranicznych czy Ośrodek Studiów Wschodnich;
• materiały i publikacje ogólnodostępne.

Wydział Informacji o Krajach Pochodzenia współpracuje z krajowymi i zagranicznymi instytucjami: Radą ds. Uchodźców, Strażą Graniczną, urzędami wojewódzkimi, policją, wydziałami zajmującymi się zbieraniem informacji o krajach pochodzenia w urzędach migracyjnych innych państw członkowskich UE, a także poza jej granicami. Bierze także czynny udział w pracach i grupach roboczych Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu (European Asylum Support Office).

Wydział Informacji o Krajach Pochodzenia czynnie uczestniczy również w realizacji licznych projektów finansowanych z funduszy europejskich.  W ramach tych inicjatyw stara się organizować liczne misje badawcze do krajów, skąd pochodzą osoby ubiegające się w Polsce o ochronę międzynarodową. Pracownicy UDSC odwiedzili m.in. Gruzję, Armenię, Białoruś, Federację Rosyjską, Kazachstan, Kirgistan i Ukrainę, a także kilka krajów bardziej egzotycznych: Nigerię, Wietnam i Iran. Podczas tych wyjazdów spotykali się z przedstawicielami miejscowej administracji, pracownikami organizacji pozarządowych, przedstawicielami ambasad i konsulatów, a także ze zwykłymi mieszkańcami tych krajów, by poznać lepiej realia życia w tych regionach, a także by ustalić i sprawdzić fakty, których nie sposób ustalić w źródłach pisanych i materiałach internetowych.