5G: sieci telekomunikacyjne nowej generacji

Autor, na przykładzie organizacji międzynarodowych oraz regulacji na poziomie krajowym, omawia dopuszczalne wartości ekspozycji na pole elektromagnetyczne. Zgodność z tymi wymaganiami jest istotnym aspektem – przede wszystkim dla zdrowia i bezpieczeństwa społeczeństwa, ale także dla organów regulacyjnych i producentów urządzeń radiowych.

Coraz większa liczba stacji bazowych, niechęć do wyróżniających się w otoczeniu dużych instalacji antenowych związana np. z ich estetyką oraz potencjalne obawy przed PEM, stały się przyczynkiem do powstania przepisów regulujących dopuszczalny poziom emisji pola elektromagnetycznego w środowisku. Jednakże niektóre kraje, pomimo jasno sformułowanych zaleceń organizacji międzynarodowych, przyjęły dużo bardziej restrykcyjne wartości graniczne niż wynikające z tych zaleceń.

Autor zaznacza, że zasadnicza część pola elektromagnetycznego, w którym funkcjonuje każdy człowiek, jest wytwarzana przez urządzenia przenośne, działające w sieciach komórkowych lub WiFi, a więc przez telefony komórkowe oraz urządzenia takie jak tablet czy notebook. Typowo, PEM wytwarzane przez telefon komórkowy w pobliżu głowy jest kilka rzędów wielkości większe niż docierające do nas PEM emitowane przez stacje bazowe, nadawcze stacje telewizyjne i radiowe. Dopuszczalne wartości graniczne dla pola bliskiego, wytwarzanego przez urządzenia przenośne, są określane poprzez współczynnik tzw. SAR (współczynnik absorpcji swoistej). W artykule zostały zaprezentowane różne regulacje w tym zakresie. Ich analiza wskazała, że graniczne wartości SAR są bardziej restrykcyjne w USA, Kanadzie i Korei (1,6 W/kg) w porównaniu do innych krajów (2 W/kg). Również metodyka uśredniania na gram tkanki jest zróżnicowana: przyjęty 1 g w Ameryce Północnej i Korei, gdzie wg wytycznych ICNIRP 1998 i normy IEEE C95.1-2005, jest to 10 g.

Graniczne wartości ekspozycji dla stacji bazowych i innych nadajników stacjonarnych odnoszą się do natężenia pola elektrycznego i gęstości mocy. Autor, podobnie jak dla współczynnika SAR, podaje różne regulacje i formułuje wniosek, że wprawdzie w Europie generalnie wdrożono wymagania dotyczące PEM zgodne z wytycznymi ICNIRP, stanowiącymi podstawą wydania rekomendacji Unii Europejskiej 1999/519/EC, jednakże są pewne kraje, w których wprowadzono dużo ostrzejsze wartości graniczne. Jeden z fragmentów opracowania został poświęcony bezpośrednio polskim regulacjom, które są od 20 do 100 razy bardziej restrykcyjne od zalecanych przez ICNIRP, a ich genezę upatruje się w historii związanej z blokiem krajów sowieckich. Autor przedstawia również przykłady jeszcze bardziej restrykcyjnych uwarunkowań lokalnych, takich jak np. lokalne przepisy Salzburga w Austrii, albo Perugii i Novary we Włoszech. Z drugiej strony podnosi również przykład Węgier, które w 2004 r. dokonały rewizji swoich "historycznych" regulacji, harmonizując przepisy z wytycznymi ICNIRP i zaleceniem 1999/519/EC.

W podsumowaniu dokonano syntetycznej identyfikacji genezy różnic w omawianych regulacjach. Wskazano na takie ich przyczyny jak różnorodna polityka dotycząca szacowania ryzyka, ale co ciekawe – również podatność polityków na wpływ społeczeństwa, presję wywoływaną przez aktywistów oraz ogólną niechęć do zmian. Autor twierdzi, że nie ma naukowego powodu do stosowania różnych dopuszczalnych wartości PEM w różnych krajach. W odniesieniu do skrajnych rozwiązań jak w Salzburgu wnioskuje, że model ten wydaje się być nieskuteczny pod każdym względem – z jednej strony uniemożliwił rozwój sieci, bez widocznych korzyści dla zdrowia publicznego, a jednocześnie nie rozwiązał istniejących kontrowersji i prawdopodobnie nie zmniejszył obaw opinii publicznej.

 

---

Autor: Dr Haim Mazar – ITU, ATDI