5G: sieci telekomunikacyjne nowej generacji

Mikroczipy używane do identyfikacji zwierząt to nic innego jak klasyczne pasywne transpondery RFID (ang. Radio Frequency Identification). RFID jest powszechnie stosowaną technologią identyfikacji za pomocą fal radiowych. Pasywne transpondery nie są wyposażane w jakiekolwiek źródło zasilania, takie jak np. baterie. Dzięki temu, bez degradacji parametrów i konieczności wymiany, pozostając przez cały czas pod skórą, mogą pełnić swoją funkcję od momentu implantacji, aż do końca życia zwierzęcia. Jednakże brak zasilania skutkuje też tym, że transpondery same nie wytwarzają żadnego pola elektromagnetycznego, więc nie są w stanie emitować sygnału radiowego. Tak naprawdę, nie są ani nadajnikami, ani odbiornikami sygnału radiowego.

Komunikacja z pasywnym transponderem (mikroczipem), w celu odczytania jego numeru identyfikacyjnego, wymaga wykorzystania specjalnego czytnika RFID i opiera się na zjawisku sprzężenia indukcyjnego pomiędzy antenami transpondera i czytnika, stanowiącymi elementy obwodów rezonansowych. Czytnik jest urządzeniem aktywnym, generuje pole magnetyczne na odpowiedniej, ściśle określonej częstotliwości, powiązanej z częstotliwością pracy transpondera. Zazwyczaj wykorzystywane są bardzo niskie częstotliwości, np. 125 kHz czy też 134 kHz. Częstotliwość rezonansowa obwodu antenowego czytnika musi być dostrojona do częstotliwości rezonansowej obwodu antenowego transpondera. W przeciwnym razie odczyt danych z transpondera nie będzie możliwy. Pole magnetyczne wytwarzane przez antenę czytnika, przenikając przez antenę transpondera, indukuje w niej niewielkie, lecz wystarczające napięcie wymagane do chwilowej aktywacji mikroczipa na czas kilku do kilkunastu milisekund. Do transmisji danych z transpondera do czytnika jest wykorzystywana modulacja amplitudy pola magnetycznego wytwarzanego przez czytnik w skutek kluczowania obwodu rezonansowego w transponderze, zgodnie z kodem zapisanym w jego pamięci. Warto też zauważyć, że realna odległość odczytu transpondera nie przekracza kilku, czasem kilkunastu centymetrów.

Sytuacja epidemiologiczna związana z pandemią COVID-19 oraz budowa sieci 5G sprzyjają powstawaniu wielu teorii spiskowych, również w Polsce. Ich nieodzownym elementem, czego jesteśmy świadkami od pewnego czasu, są niczym niepotwierdzone informacje, celowo wprowadzające społeczeństwo w błąd, obliczane ponadto na wywołanie poczucia strachu i stanu zagrożenia. Dobrym przykładem absurdalnego połączenia COVID-19 z budową sieci 5G jest fake-news, z którego wynika, że pod pretekstem wprowadzenia obowiązkowych globalnych szczepień ludzkości przeciwko wirusowi SARS-CoV-2, będą nam wszczepiane mikroczipy sterowane przez sieć 5G. Za cały proceder miałby być odpowiedzialny nie kto inny, jak Bill Gates, realizujący plany eugeniki. Powstał nawet precyzyjny szkic obrazujący strukturę takiego urządzenia. Otóż, wg autorów tej informacji, mikroczip zawierałby: antenę 5G, urządzenie śledzące GPS, mikrofon, a do tego tajemniczy moduł zdalnej kontroli umysłu oraz ampułkę z arszenikiem. I to wszystko skupione na bardzo małej powierzchni, o największym wymiarze liniowym 0,3 nm.

Najlepiej posłużyć się porównaniem. Długość 1 mm każdy jest w stanie sobie wyobrazić, albo nawet zobaczyć, na podziałce pierwszej z brzegu linijki szkolnej. Już 1 mm to w sumie niewiele. Ale jak 1 mm ma się do 0,3 nm? Otóż długość 0,3 nm uzyskamy dzieląc odcinek 1 mm na 3 333 333 części (tak – ponad 3 miliony części). Jeśli wziąć pod uwagę, że najnowsze procesory produkowane są obecnie w technologii 10 nm i 7 nm, to o strukturze, której największy wymiar wynosi 0,3 nm (a pozostałe są jeszcze mniejsze) i ma pomieścić interfejsy radiowe 5G, GPS, mikrofon, o zbiorniku z arszenikiem i module zdalnej kontroli umysłu nie wspominając, można byłoby powiedzieć tylko jedno – nie istnieje.

Należy domniemać, że autor zdradzający (zapewne tajną) konstrukcję mikroczipa, miał na myśli nie tylko antenę 5G. No bo i cóż za pożytek z samej anteny. Antena musi być przecież do czegoś dołączona, w tym wypadku do modułu nadawczo-odbiorczego 5G. Ale fakt – już samo hasło „Antena 5G” ma wydźwięk wystarczająco złowieszczy. Podobnie rzecz się ma z mikrofonem, który musi być dołączony do jakiegoś obwodu elektronicznego – bez niego nie zadziała. A do tego mikrofon musiałby mieć wymiary dziesiątych lub setnych części nanometra, a po umieszczeniu w ciele człowieka zapewniać skuteczne przechwytywanie dźwięków z otoczenia. Doprawdy trudno sobie to wyobrazić, nawet przy bardzo bogatej wyobraźni. Z kolei przy urządzeniu śledzącym GPS anteny w ogóle zabrakło – wszak „Antena GPS” brzmi raczej łagodnie i nie ma takiej wymowy, jak „Moduł śledzący GPS”.

Tak czy inaczej w mikroczipie miałyby się znaleźć urządzenia transmisyjne 5G, odbiornik GPS i mikrofon. Pomijając fakt, że niemożliwe jest „upakowanie” takiego wyposażenia na subnanometrowej strukturze, napotykamy na jeden drobny, acz zasadniczy problem. Prawda znana każdemu inżynierowi głosi, że urządzenie elektryczne działa znacznie lepiej, gdy jest zasilane. Szkopuł w tym, że mikroczipy stosowane do identyfikacji są pasywne. Nie mają baterii. Zasilają się tylko na ułamek sekundy, czerpiąc energię z pola wytwarzanego przez czytnik w momencie odczytu. W tej sytuacji żaden z wymienianych elementów składowych mikroczipu nie miałby szans działać.

Stacje bazowe 5G mają docelowo pracować w pasmach 700 MHz, 3,6 GHz oraz 26 GHz, a tym samym nie są w stanie „zasilać” mikroczipów pracujących na częstotliwości np. 125 kHz. Stacje bazowe 5G (ani też 2G/3G/4G) nie są również wyposażane w interfejs radiowy działający na zasadzie sprzężenia indukcyjnego, który zapewniałby mechanizm pozwalający na komunikację z transponderami RFID. Kolejny problem, uniemożliwiający komunikację z mikroczipami to odległość odczytu. Jak wspomniano wcześniej, maksymalna odległość pomiędzy czytnikiem a transponderem wynosi kilkanaście centymetrów. To oznacza, że nawet gdyby stacja bazowa była wyposażona we właściwy interfejs do komunikacji z transponderami RFID, to do odczytu wszczepionego mikropczipu, w praktyce, niedostępną antenę należałoby niemalże objąć.

W mikroczipach przeznaczonych do identyfikacji, nie jest możliwe montowanie ani interfejsu radiowego 5G, ani odbiornika GPS, ani również mikrofonu. Pomysły tego typu należy zaliczyć do gatunku kiepskiej jakości science-fiction. Natomiast ampułkę z arszenikiem pozostaje umieścić na jednej półce z modułem zdalnej kontroli umysłu i pozostawić bez dalszego komentarza – do pewnych informacji po prostu nie sposób się ustosunkować...

Autor: Rafał Pawlak - Instytut Łączności - Państwowy Instytut Badawczy