Archiwalna strona Ministerstwa Gospodarki Morskiej
i Żeglugi Śródlądowej

Regionalne organizacje rybackie to instytucje międzynarodowe, powoływane do zarządzania zasobami ryb na danych obszarach. większość z nich posiada uprawnienia w zakresie zarządzania
i może ustanawiać ograniczenia połowowe i ograniczenia nakładu połowowego, środki techniczne oraz obowiązki dotyczące kontroli.

Polska posiada możliwości prowadzenia połowów w następujących regionalnych organizacjach zarządzania rybołówstwem:

• Komisja Rybołówstwa Północno-Wschodniego Atlantyku (NEAFC)

Konwencja o wielostronnej współpracy w zrównoważonym rybołówstwie na Północno- Wschodnim Atlantyku weszła w życie w listopadzie 1982 r. Organizacja posiada pełnoprawne kompetencje do zarządzania. Decyzje są wiążące dla członków Organizacji i w przypadku UE muszą być corocznie wprowadzone do prawa europejskiego w ramach tzw. dużego rozporządzenia określającego kwoty połowowe na kolejny rok tzw. TAC.

Najważniejsze gatunki poławiane na tym obszarze przez Polskę to makrela, śledź, karmazyn oraz błękitek. W roku 2019 rozpoczęto połowy krewetki północnej i halibuta niebieskiego na wodach międzynarodowych NEAFC tzw. Loop Hole.

• Organizacja Rybołówstwa Północno-Zachodniego Atlantyku (NAFO)

Konwencja NAFO założona została w roku 1979. Organizacja zajmuje się zrównoważonym zarządzaniem zasobami rybnymi na wodach Północno-Zachodniego Atlantyku. Organizacja posiada pełnoprawne uprawnienia do zarządzania. Decyzje są wiążące dla członków Organizacji i w przypadku UE muszą być corocznie wprowadzone do prawa europejskiego w ramach tzw. dużego rozporządzenia TAC.

Polskie otrzymuje możliwości połowowe: kalmara, dorsza 3M, oraz krewetki 3M. Polska posiada prawa do połowów krewetki 3L jednak ze względu na zły stan zasobów na połowy tego stada wprowadzono moratorium.

• Regionalna Organizacja Zarządzania Rybołówstwem Południowego Pacyfiku (SPRFMO)

Organizacja została założona w maju 2009 r. Organizacja posiada pełnoprawne uprawnienia do zarządzania. Decyzje są wiążące dla członków Organizacji i w przypadku UE muszą być corocznie wprowadzone do prawa europejskiego w ramach tzw. dużego rozporządzenia TAC.

Polska posiada największy procentowy udział w kwocie ostroboka należnej UE w ramach ogólnego TAC (30,09%).

• Komisja ds. Zachowania Żywych Zasobów Morskich Antarktyki (CCAMLR)

CCAMLR jest największą regionalną, organizacją rybacką na świecie ustanowioną przez międzynarodową Konwencję w 1982 r. w celu ochrony antarktycznego ekosystemu morskiego oraz ze względu na rosnące zainteresowanie komercyjnymi połowami kryla – kluczowego składnika ekosystemu Antarktyki.

Polska jest członkiem CCAMLR od początku istnienia organizacji tj. od 1982 r. i zachowała
w niej członkostwo po wejściu do UE. Na obradach Komisji podejmuje się decyzje dotyczące ustalenia limitów połowowych, środków ochrony i zarządzania w rejonie Konwencji.

W przyszłości obszar CCAMLR może być bardzo atrakcyjnym rejonem dla polskiego rybołówstwa w zakresie połowów m.in. kryla, ze względu na rosnące ceny produktów z kryla tj. mięsa, mączki (do produkcji paszy) oraz oleju z kryla, który jest używany jako surowiec m.in. w produkcji leków i kosmetyków.

• Konwencja o ochronie i zarządzaniu zasobami mintaja w centralnej części Morza Beringa (CBSPC)

Konwencja została podpisana w 1994 roku przez Polskę, Chiny, Japonię, Koreę, Rosję oraz Stany Zjednoczone. Za główne jej cele uważa się: ustanowienie międzynarodowego systemu ochrony zasobów mintaja, zarządzanie nimi oraz ich optymalna eksploatacja na terenie obszaru objętego konwencją.

Wody otwarte Morza Beringa w latach 1985-1990 były najważniejszym rejonem połowowym polskiej floty dalekomorskiej, stanowiąc ponad 60% ogólnych połowów Polski. Ze względu na drastyczny spadek zasobów mintaja
w centralnej części Morza Beringa (stado mintaja Basenu Aleuckiego), podjęto wspólną rezolucję o dobrowolnym, czasowym zawieszeniu połowów w wodach międzynarodowych Morza Beringa, oraz obszarach przyległych do tych wód,
a znajdujących  się w strefach ekonomicznych państw, w których występuje to stado mintaja.

Moratorium, bo tak zostało później nazwane to porozumienie, weszło w życie
z początkiem 1993 r. i obowiązuje do dnia dzisiejszego.

Zasoby ryb w tym regionie odbudowują się i jest realna szansa otworzenia połowów w tym obszarze w ciągu najbliższych kilku lat.

Polska poprzez UE podjęła działania do wstąpienia do kolejnej regionalnej organizacji zarządzania rybołówstwa:

• Regionalna Organizacja Zarządzania Rybołówstwem Północnego Pacyfiku (NPFC)

W 2012 r. podpisana została Konwencja o Ochronie i Zarządzaniu Pełnomorskimi (High Seas) Zasobami Rybnymi na Północnym Pacyfiku. Następnie 19  lipca 2015 r. powołano Komisję Rybołówstwa Północnego Pacyfiku (NPFC). Konwencją objęte są wszystkie ryby, mięczaki, skorupiaki i inne gatunki morskie złowione przez statki rybackie na jej obszarze. Trwa kontynuacja działań w obszarze przystąpienia UE i Polski, jako państwa członkowskiego do NPFC.