Polska w Grecji

Krystyna Dąbrowska (ur. 1979) – poetka, eseistka, tłumaczka (między innymi twórczości Jonathana Swifta, Thomasa Hardy’ego, W. C. Williamsa, W. B. Yeatsa i Thoma Gunna). Z wykształcenia graficzka po warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Laureatka Nagrody Kościelskich i Nagrody im. Wisławy Szymborskiej za tom „Białe krzesła”. Publikowała między innymi w czasopismach: „Literatura na Świecie”, „Kwartalnik Artystyczny”, „Kultura Liberalna”. Jej liryki były tłumaczone na kilka języków. Najnowszy tom poezji Krystyny Dąbrowskiej zatytułowany „Miasto z indu”  inspirowany jest pojęciem kryzysu, ukazanego  w podwójnej perspektywie: jako kryzys globalny, wywołany pandemią i jako kryzys w życiu osobistym, przeżywany indywidualnie. Poetka przyglądają się relacjom międzyludzkim, sposobom przeżywania lęku, straty, żałoby. Interesuje ją też twórczy potencjał kryzysu, zarówno globalnego, jak i osobistego, oraz rozmaite języki, jakie wypracowujemy, żeby się z nim zmierzyć.

Wydane tomy poetyckie:

Biuro podróży, 2006

Białe krzesła, 2012

Czas i przesłona, 2014

Ścieżki dźwiękowe, 2018

Miasto z indu, 2022

Więcej na temat tomu „Miasto z indu”: https://nowynapis.eu/tygodnik/nr-193/artykul/pustka-otoczona-przez-zycie-nowe-wiersze-krystyny-dabrowskiej

Udział polskiej poetki w Festiwalu uzyskał wsparcie Ambasady RP w Atenach.

Duch lasu

Dałam się oszukać jak wędrowcy, którzy tropią ducha lasu.

Idą po jego śladach nie wiedząc, że ma stopy odwrócone na wspak.

Szukają go na północy, a on jest na południu.

Wspinają się za nim na wzgórze, a on znika w dolinie.

Chcą go zmęczyć długim marszem, a sami, ledwo dysząc,

zatrzymują się i kręcą w kółko tam, skąd wyruszył.

 

Gdyby to był kapryśny duch lasu, gdyby on wyprowadził mnie w pole.

Gdyby trik był jak z groźnej baśni: ślady stóp odwróconych na wspak.

Ale to byłeś ty. Twoje zwyczajne słowa, małe gry,

znane nam obojgu aż za dobrze. Najbardziej zdradliwy las.