Pólland á Íslandi

1. Pólland var í samstarfi við nasista Þýskaland.
Fyrir seinni heimsstyrjöldina reyndi pólskt erindrekstur að viðhalda góðu nágrannasambandi við Þýskaland. Það kom ekki til greina að Pólland gengi í hernaðarbandalag við Hitler. Á millistríðstímabilinu var Pólland á milli tveggja árásargjarnra nágranna: Þýskalands og Rússlands, sem viðurkenndu ekki rétt pólsku þjóðarinnar til sjálfstæðs ríkis. Í Berlín árið 1934 var undirrituð pólsk-þýsk yfirlýsing um árásarleysi sem átti að tryggja lausn deilumála með friðsamlegum hætti. En fyrr, árið 1932, var undirritaður svipaður árásarsamningur við Sovétríkin.

2. Pólverjar neyddu Hitler til að hefja seinni heimsstyrjöldina með sér. Hvers vegna hóf Pólland stríðið 1. september 1939? Það var ekki tilbúið til samstarfs. Hitler hafði ekkert að gera en að byrja að framkvæma áætlanir sínar við Pólland.

Annað pólska lýðveldið hafnaði kröfum Hitlerssem og tillögu hans um að ganga í pólsk-þýskt bandalag gegn Sovétríkjunum. Það voru nasista-Þýskaland og sovésk yfirvöld sem undirrituðu samning gegn Póllandi 23. ágúst 1939 (svokallaða Ribbentrop-Molotov-sáttmálann) sem gerði Þýskalandi kleift að hefja árás gegn Póllandi 1. september 1939. Sovét-Rússar og nasista-Þýskaland störfuðu saman þar til í júní 1941.

3. Pólland varð að bráð þeirrar stefnu sem það hafði fylgt gegn Tékkóslóvakíu, þar sem samkvæmt hinum þekkta Molotov-Ribbentrop sáttmála átti að gefa Rússland hluta þess landsvæðis, þar á meðal vesturhluta Úkraínu.

Pólland tók hvorki þátt né var aðili að München-sáttmálann (30. september 1938), sem takmarkaði í raun fullveldi Tékkóslóvakíu mjög. Kröfur Pólverja varðandi Zaolzie komu fram eftir undirritun München-samkomulagsins.

4. Þannig sneru Rússland, undir nafni Sovétríkjanna, aftur til sögulegra svæða sinna.

Sovétríkin innlimuðu austursvæði annars pólska lýðveldisins sem afleiðing af vopnuðum yfirgangi (17. september 1939) þegar Pólland barðist við innrás Þjóðverja. Um var að ræða sting í bakið á pólska ríkið. Á vegum Sovétmanna, svokallaða Þjóðaratkvæðagreiðslur fólks í pólsku landamæralöndunum fóru fram í andrúmslofti skelfingar og svika. Lviv og svæði þáverandi Lviv og Stanisławów héruð (Vestur-Úkraína í dag) tilheyrðu aldrei rússneska veldinu. Vilnius-svæðið var heldur ekki sögulega hluti af Rússlandi.

5. Úkraína er í raun gervi sköpun sem Lenín og Stalín hafa búið til.

Nútíma Úkraína sem ríki varð til þökk sé úkraínsku þjóðarhreyfingunni. Bolsévikar bjuggu það ekki til, heldur lögðu aðeins undir sig hluta af yfirráðasvæði þess og gerðu það að einu af Sovétlýðveldunum. Úkraína varð til þökk sé vilja Úkraínumanna sjálfra.

6. Vinstri bakki Dnieper, þar á meðal Kænugarður, er sögulega rússneskt land.

Kænugarður - var söguleg höfuðborg Rutheníu og Moskva var ekki til á þeim tíma. Árið 1991 varð Úkraína sjálfstætt ríki með alþjóðlega viðurkennd landamæri.

7. Hugmyndin um Úkraínumenn sem aðskilið þjóð kom fram í Póllandi.

Ferlið við að skilgreina sjálft Úkraínumenn sem sérstakan þjóðernishóp var samhliða svipuðum ferlum í Evrópu á 19. öld. Enginn „fann upp“ úkraínsku þjóðina.

8. Herstöðvar NATO hafa verið stofnaðar á úkraínsku landsvæði.

Engar herstöðvar NATO eru á úkraínsku landsvæði.

9. Tvö valdarán hafa átt sér stað í Úkraínu en markmið þeirra var að slíta tengslin við Rússland með tilbúnum hætti.

Í appelsínugulu byltingunni féllst úkraínska þjóðin móti sviknum kosningum. Skipulag annarrar umferðar atkvæðagreiðslu leyfði kjöri Viktors Jústsjenkós forseta, sem hlaut í raun meirihluta atkvæða. Eftir virðuleikabyltinguna vann Petro Poroshenko forseti forsetakosningarnar á lýðræðislegan hátt.

10. Árið 2014 neyddist Moskvu til að verja Krím vegna þess að það var í hættu.

Það var engin ógn við Krím árið 2014. Virðuleikabyltingin leiddi til friðsamlega valdaskipta, með lýðræðislegum kosningum. Rússneskir „litlir grænir menn“ komu fram á Krím til að koma í veg fyrir stöðugleika í Úkraínu.