Jan Dobkowski

Urodził się 8 czerwca 1942 roku w Łomży. Ukończył studia na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Był uczniem prof. Juliusza Studnickiego i prof. Jana Cybisa, w którego pracowni przygotował dyplom.

Już na początku swojej drogi artystycznej artysta wypracował język plastyczny, który współgrał z rewolucją mentalno-obyczajową końca lat sześćdziesiątych, określaną jako kontrkultura. Sztuka miała w takim ujęciu pomagać człowiekowi przezwyciężać skażenie cywilizacją, wyzwalać go z opresji pruderyjnej kultury. Tym założeniom pozostał wierny do dziś. Jego twórczość charakteryzuje zabawa linią i krawędzią oraz ekspresyjne formy pełne biologicznej energii. W swoich pracach śmiało używa wyrazistych barw.

Prace Jana Dobkowskiego znajdują się m.in w zbiorach: Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Narodowego w Poznaniu, R. Guggenheim Museum w Nowym Jorku oraz kolekcjach prywatnych w Polsce, Szwecji, Danii, USA, Szwajcarii, Francji.

Artysta w 1970 r. otrzymał nagrodę polskiego Ministra Kultury i Sztuki, a także złoty medal i nagrodę na sympozjum Złotego Grona w Zielonej Górze, zaś w roku 1978 nagrodę krytyki artystycznej im. Cypriana Norwida za najlepsza wystawę roku. W roku 1994 został uhonorowany nagrodą im. Jana Cybisa za całokształt twórczości, a w 2012 r. Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.