List wicepremiera, ministra kultury i dziedzictwa narodowego prof. Piotra Glińskiego

Wielce Szanowny Panie,

z okazji siedemdziesiątych piątych urodzin proszę przyjąć najserdeczniejsze życzenia wszelkiej pomyślności, do których dołączam wyrazy uznania dla Pana znakomitych dokonań artystycznych w dziedzinie sztuki tańca.

Nie do przecenienia są Pański wkład w polską kulturę taneczną oraz dokonania w dziedzinie choreografii. Tworząc własne interpretacje dzieł klasyki XX wieku, wypracował Pan swój indywidualny język tańca. Pańskie choreografie zawierają oryginalność ujęć, które widzowie za każdym razem mogli podziwiać w tych dziełach.

Będąc pierwszym solistą w zespole Polskiego Teatru Tańca Conrada Drzewieckiego i szkoląc się pod okiem legendarnego autorytetu, za sprawą swojego talentu sam stał się Pan Mistrzem, a także jednym z najbardziej cenionych oraz rozpoznawalnych w kraju i na świecie polskich choreografów. Doświadczenie zdobyte w zespole baletowym Opery Poznańskiej oraz w Polskim Teatrze Tańca było niewątpliwie impulsem do dalszego rozwoju. Pełniąc odpowiedzialne funkcje na stanowiskach kierownika baletu Opery Wrocławskiej, a następnie Teatru Wielkiego w Poznaniu, dał się Pan poznać jako artysta wszechstronnie utalentowany. Ważnym etapem Pana drogi zawodowej było kierowanie zespołem baletowym warszawskiego Teatru Wielkiego. Z tą instytucją związał się Pan jeszcze jako solista w połowie 1982 roku po to, by następnie aż dwukrotnie pełnić funkcję dyrektora baletu Teatru Wielkiego – Opery Narodowej. To tu stworzył Pan wspaniałe choreografie do muzyki polskich kompozytorów, w tym Karola Szymanowskiego, Mieczysława Karłowicza, Wojciecha Kilara, Stanisława Moniuszki.

Niezapomniane pozostaną Pana role charakterystyczne w „Śpiącej królewnie”, „Córce źle strzeżonej” czy w „Balu kadetów”, a przede wszystkim autorskie choreografie tworzone dla zespołów baletowych na całym świecie. Swoim kunsztem artystycznym uświetniał Pan również inscenizacje polskich reżyserów epoki jak Kazimierz Dejmek, Jerzy Jarocki, Ryszard Peryt czy Janusz Wiśniewski.

Pana osiągniecia w obszarze tworzenia choreografii stały się wizytówką rodzimego tańca na międzynarodową skalę. Nie sposób wymienić wszystkich utworów, które pozostaną w pamięci widzów, jak na przykład „Powracające fale”, które po 18 latach w 2021 roku można było ponownie podziwiać na deskach Teatru Wielkiego w Poznaniu w wieczorze baletowym „Ślady: Drzewiecki/Wesołowski/Przybyłowicz/Bondara”.

Istotnym obszarem Pańskiej aktywności była działalność pedagogiczna w poznańskiej szkole baletowej oraz w warszawskiej szkole teatralnej. Jako autorytet i ekspert uczestniczył Pan w jury najbardziej prestiżowych konkursów tanecznych oraz wielokrotnie przewodniczył obradom zespołu oceniającego przy Ogólnopolskim Konkursie Tańca im. Wojciecha Wiesiołowskiego.

Wyrazem uznania i docenienia Pańskich dokonań są wysokie odznaczenia na czele z Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz Medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis.

Pana droga artystyczna może być wzorem do naśladowania dla kolejnych pokoleń tancerzy, choreografów i pedagogów baletowych. Chyląc czoła przed bogatym dorobkiem artystycznym, życzę Panu zdrowia oraz inspiracji do dalszej pracy twórczej.

Z wyrazami szacunku

Piotr Gliński

---

Emil Wesołowski

Urodził się 11 sierpnia 1947 roku. Tancerz, choreograf, reżyser operowy, pedagog baletowy, artysta ceniony w kraju i na świecie. Był pierwszym solistą zespołu Polskiego Teatru Tańca Conrada Drzewieckiego, gdzie stworzył wiele kreacji tanecznych. Wykonywał role charakterystyczne, m.in. w Śpiącej królewnie, Córce źle strzeżonej czy w Balu Kadetów. Sprawował funkcję kierownika baletu w Operze Wrocławskiej i Teatrze Wielkim w Poznaniu. W 1982 r. jako solista związał się z Teatrem Wielkim – Operą Narodową. Później został dwukrotnie wybrany do kierowania najważniejszym zespołem baletowym w Polsce. W 1985 r. ustąpił z funkcji, aby poświęcić się pracy choreograficznej. Współpracował jako pedagog z poznańską szkołą baletową i warszawską szkołą teatralną. Uczestniczył w jury najbardziej prestiżowych konkursów tanecznych. Wielokrotnie przewodniczył obradom zespołu oceniającego przy Ogólnopolskim Konkursie Tańca im. Wojciecha Wiesiołowskiego. Tworząc autorskie interpretacje dzieł klasyki XX w., wypracował swój indywidualny styl choreograficzny. Współpracował z zespołami baletowymi na całym świecie. Układał choreografie do muzyki polskich kompozytorów, np. tryptyk baletowy Harnasie, Powracające fale i Krzesany (muz. K. Szymanowski, M. Karłowicz i W. Kilar) czy Straszny dwór (muz. S. Moniuszko). Swoim kunsztem artystycznym uświetniał inscenizacje wybitnych reżyserów epoki, m.in. Kazimierza Dejmka, Jerzego Jarockiego, Ryszarda Peryta czy Janusza Wiśniewskiego. Za dokonania w obszarze sztuki tańca został uhonorowany wysokimi odznaczeniami na czele z Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”.