List ministra kultury i dziedzictwa narodowego Bartłomieja Sienkiewicza

Żegnamy dziś wybitną artystkę, aktorkę teatralną i filmową, pisarkę, a przede wszystkim niezwykłą osobę - Zofię Kucównę. Jej odejście wzbudza smutek w sercach wszystkich tych, którzy mieli możliwość poznać Jej wyjątkowy talent i osobowość.

Zofia Kucówna pozostanie w naszej pamięci nie tylko jako aktorka o niezwykłym talencie, lecz także jako człowiek o głębokim zrozumieniu życia i ludzkiej natury. Jej kreacje na scenie i ekranie zawsze emanowały prawdą, uczuciem i autentycznością, sprawiając, że my, jako widzowie mogliśmy utożsamić się i przenieść w świat bohaterów.

Przez blisko siedemdziesiąt lat Zofia Kucówna była nieodłączną częścią polskiej sceny teatralnej i filmowej, należała do grona najznamienitszych osobowości teatralnych. Inspirowała kolejne pokolenia artystów swoją pasją, zaangażowaniem i niezwykłą charyzmą, przekazując wiedzę i zamiłowanie do zawodu aktora. Pozostając autorytetem całego środowiska teatralnego.

Wrażliwość, niebanalny sposób postrzegania świata i olbrzymia klasa zasłużenie nadały Pani Zofii przydomek damy polskiej sceny teatralnej. Żegnamy osobę, która pozostawiła niezatarte piętno w polskiej kulturze, a jej wybitne kreacje pozostaną z nami na zawsze.

Cześć Jej pamięci!

Zofia Kucówna

Zofia Kucówna urodziła się 12 maja 1933 r. w Warszawie. W 1955 r. ukończyła studia na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Debiutowała w krakowskim Teatrze Młodego Widza w widowisku „Ballady i romanse” wg Adama Mickiewicza w reżyserii Haliny Gallowej.

W 1957 r. dołączyła do zespołu Teatru im. Juliusza Osterwy w Lublinie. W kolejnych latach występowała na scenach warszawskich: w Teatrze Powszechnym (1959-1964, 1966-1968), Teatrze Ateneum (1964-1965, 1982-1986), Teatrze Narodowym (1968-1982) oraz Teatrze Współczesnym (1986-2006).

Wśród jej wielu wybitnych kreacji są m.in. takie jak: Nora w „Domu lalki” Henrika Ibsena w reżyserii Jerzego Golińskiego (1958), Anulka w „Porwaniu Sabinek” Juliana Tuwima w inscenizacji Jerzego Uklei (1958) czy Marta Lipkową w „Rozbitym dzbanie” Heinricha von Kleista w inscenizacji Macieja Englerta (1992). Najczęściej jednak występowała w spektaklach Adama Hanuszkiewicza.

Zofia Kucówna znana jest także z ról filmowych. Zagrała m.in. w filmie „Wiano” Jana Łomnickiego, „Spirala” Krzysztofa Zanussiego i „Deszczowy lipiec” Leonarda Buczkowskiego, a także w serialach.

Swoją wiedzą i doświadczeniem dzieliła się jako pedagog ze studentami Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Wydała również kilka książek biograficzno-wspomnieniowych: „Zatrzymać czas” (1990), „Zdarzenia potoczne” (1993), „Zapach szminki” (2000), „Szara godzina” (2012) oraz zbiór felietonów „Opowieści moje” (2000).

W 2008 r. została uhonorowana Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.