OSTATNIE POŻEGNANIE GEN. POŻ. W ST. SPOCZ. ANDRZEJA STEFANOWSKIEGO
11.04.2022
11 kwietnia 2022 w Poznaniu odbyły się uroczystości pogrzebowe gen. poż. w st. spocz. Andrzeja Stefanowskiego Komendanta Głównego Straży Pożarnych w latach 1987-1991.
W ostatnim pożegnaniu Pana Generała uczestniczyła również rodzina strażacka pod przewodnictwem Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej nadbryg. Andrzeja Bartkowiaka oraz Wielkopolskiego Komendanta Wojewódzkiego PSP nadbryg. Dariusza Matczaka. W uroczystościach pogrzebowych wzięli również udział: Wojewoda Wielkopolski Michał Zieliński, Komendant Szkoły Aspirantów PSP w Poznaniu st. bryg. Maciej Zdęga oraz Komendant Miejski PSP w Poznaniu st. bryg. Jacek Michalak.
Uroczystość rozpoczęto, na poznańskim Szczepankowie, Mszą Świętą w Kościele pw. św. Józefa koncelebrowaną przez strażackich kapelanów z wielkopolski i dolnegośląska - ks. Mateusza Droba oraz ks. Artur Szela.
Po mszy kondukt żałobny oraz urna z prochami Komendanta została przewieziona ulicami miasta na drabinie pożarniczej w asyście kompanii honorowej ze Szkoły Aspirantów PSP w Poznaniu i przy dźwiękach marsza żałobnego, odegranego przez Orkiestrę Reprezentacyjną Sił Powietrznych, do miejsca ostatniego pochówku.
 |
Andrzej Stefanowski
urodzony: 28 lipca 1943r. we Włodawie, woj. lubelskie
Nominacja generalska: 22 lipca 1988
stopień : generał pożarnictwa
Był absolwentem Technikum Budowlanego w Żarach oraz absolwentem Szkoły Oficerów Pożarnictwa w Warszawie i UAM w Poznaniu.
Służbę podjął w 1965 r. jako młodszy oficer ds. prewencji w Powiatowej Komendzie Straży Pożarnej Starogardzie Gdańskim. w 1967 r. mając 24 lata, awansował na powiatowego komendanta straży pożarnych w Gdańsku zs. w Pruszczu Gdańskim. Na stanowisku tym pozostał do końca 1971 r. Na przełomie lat 1971 i 1972 był komendantem miejskim straży pożarnych w Pile.
Od 1 marca 1972 r. do 30 września 1973 r. był kierownikiem Służby Operacyjnej KWSP w Gdańsku.
Z dniem 1 października 1973 r. przewodniczący Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu mianował go zastępcą komendanta wojewódzkiego straży pożarnych w Poznaniu ds. operacyjno-szkoleniowych. W listopadzie 1973 r. dowodził akcją usuwania skutków uszkodzenia rurociągu Przyjaźń we wsi Złotniki k. Poznania. Od marca 1976 r. do grudnia 1977 r. był komendantem rejonowym straży pożarnych Poznaniu i komendantem poznańskiej ZSP.
Z dniem 12 maja 1976 r. na podstawie orzeczenia komisji ds. rzeczoznawców zabezpieczeń przeciwpożarowych w jednostkach projektowych uzyskuje kwalifikacje wymagane dla rzeczoznawców. Obowiązki te wykonywał przez 32 lata, zawiesił je w dniu powołania na stanowisko komendanta głównego straży pożarnych i rezygnując po ukończeniu 65 lat.
1 stycznia 1978 r., po decentralizacji na poziom dzielnic przestał kierować poznańską jednostką i powrócił na stanowisko zastępcy Komendanta wojewódzkiego. 20 czerwca 1978 r. dowodzi akcją gaśnicza pożaru w Komunalnej Rozlewni Gazu Płynnego „Korgaz” w Poznaniu. Po akcji otrzymuje Medal za Ofiarność i Odwagę. W 1978 r. ukończył studia magisterskie na UAM w Poznaniu. 29 września 1978 r.
W czasie służby w Poznaniu awansował na stopie starszego kapitana (1974), podpułkownika pożarnictwa (1978 r.) i pułkownika pożarnictwa ( 1982 r.). Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.
W 1983 r. objął stanowisko komendanta wojewódzkiego w Wałbrzychu, służył tam od 15 listopada 1983 r. do 4 czerwca 1987 r.
W październiku 1986 r. komendant główny powierzył mu kierownictwo Zespołu Problemowego ds. Ochrony Przeciwpożarowej Obszar Podgórskich i Górskich, a 5 czerwca 1987 r. został powołany na komendanta głównego straży pożarnych i był nim do 16 grudnia 1991 r.
W 1988 r. otrzymał stopień generała pożarnictwa, stał się trzecim i ostatnim generałem pożarnictwa w 41-letniej historii systemu ochrony przeciwpożarowej utworzonego z mocy ustawy z 1950 r. o ochronie przeciwpożarowej i jej organizacji.
w 2008 r. wydał książkę pt. „ W ogniu faktów. Wspomnienia generała Pożarnictwa”. Książka o objętości 816 stron ma dwa wydania. W 2010 r. wydaje kolejną książkę – „W dziejach polskiego pożarnictwa XVIII Światowy Kongres CTIF. Warszawa 1989”. Składa się ona z dwóch tomów o objętości ponad 1800 stron i z filmu na płycie DVD.
