Polska w Libanie

Położenie geograficzne, ludność, obszar, stolica, język urzędowy

Liban jest niewielkim krajem (10 452 km2 – dla porównania województwo mazowieckie ma powierzchnię 35.558 km2), usytuowanym na wschodnim wybrzeżu Morza Śródziemnego. Z północy na południe rozciąga się na przestrzeni 217 km, a ze wschodu na zachód - 80 km. Od północy i wschodu sąsiaduje z Syrią a od południa z Izraelem. Ukształtowanie terenu przybiera formę czterech równoległych pasów:

•    Wąska przybrzeżna równina wzdłuż Morza Śródziemnego. Tutaj znajdują się największe miasta: Bejrut, Trypolis, Sydon i Tyr.
•    Masyw Gór Liban.
•    Dolina Bekaa, ok. 750 m nad poziomem morza – najważniejszy obszar rolniczy.
•    Góry Antylibanu, które stanowią naturalną granicę z Syrią.

Najwyższy szczyt to na północy Qurnat as Sawda (3 088 m) i na południu wulkaniczny Hermon (2 814 m). Nazwa kraju pochodzi od semickiego rdzenia l-b-n oznaczającego „biały”, który prawdopodobnie odnosi się do śniegu zalegającego w wysokich górach.

Stolicą kraju jest Bejrut, położony mniej więcej po środku linii brzegowej Libanu. Miasto wraz z przyległościami liczy ok. 2,2 mln mieszkańców. Mieści się tutaj jedyne lotnisko międzynarodowe oraz towarowy port morski.

Wg danych z 2018 roku liczba ludności sięga 6,848 miliona, w co wlicza się ok. 450 tys. Palestyńczyków żyjących w trudnych warunkach w 12 obozach dla uchodźców (największy Ain el Hilweh) oraz ponad milion uchodźców z Syrii.

Gęstość zaludnienia wynosi 596,72 osoby/km2, a 88% z nich mieszka w miastach. Szacuje się, że 8-14 mln Libańczyków mieszka poza granicami państwa. Na przestrzeni lat wielu wyemigrowało do Ameryki Południowej (Brazylia), Ameryki Północnej i Europy (przede wszystkim do W. Brytanii i Francji).

Językiem urzędowym Libanu jest arabski, powszechnie używane są angielski oraz francuski. Ten drugi język jest w szczególności popularny wśród chrześcijańskich maronitów. Wiele osób nie tylko posiada francuskie imiona, ale także francuskie wykształcenie (zwyczaje i etykietę). Język angielski zdobył sobie popularność przede wszystkim w kręgach rządowych i związanych z biznesem, obecnie dorównuje popularnością francuskiemu, a coraz częściej odbiera mu dominującą pozycję. Libańczycy posiadają zdolność posługiwania się trzema językami jednocześnie, często nawet w jednym zdaniu.

Warunki klimatyczne

Na wybrzeżu panuje klimat śródziemnomorski z gorącym, wilgotnym latem i łagodną deszczową zimą. Średnie temperatury w Bejrucie wahają się ok. 30 stopni w lecie i 12 - 16 zimą. Liban cieszy się ponad 300 słonecznymi dniami w roku. W górach, zimą temperatury spadają poniżej zera a szczyty górskie pokrywa gruba warstwa śniegu. Doskonałe warunki do uprawiania narciarstwa, często aż do końca marca.

Główne bogactwa naturalne

Wapień, rudy żelaza, sól, granit, urodzajna gleba, znaczne zasoby wody w regionie cierpiącym na jej niedobór. W ostatnich latach odkryto zasoby ropy naftowej i gazu ziemnego we wschodniej części basenu M. Śródziemnego, które określane są jako „znaczne” (zasoby ropy szacuje się na ok. 1,7 mld baryłek, a gazu - 122 bilionów m3). Są to jedne z ostatnich, konwencjonalnych dużych złóż tych surowców, których eksploracja rozpoczęła się dopiero w 2020 roku. 

System walutowy, kurs i wymiana

Funt libański (od lat 90-tych do 2020 roku był sztucznie utrzymywany na poziomie 1500 LL – 1 USD, zaś obie waluty funkcjonowały równolegle. Obecnie kurs oficjalny pozostaje na sztucznym poziomie 1500 LL – 1 USD, a narzucony przez władze kurs kantorowy wynosi 2000 LL – 1 USD). W użyciu są banknoty: 1.000LL, 5.000LL, 10.000LL, 20.000 LL, 50.000 LL, 100.000 LL; monety, 250 LL i 500 LL. Wszędzie można płacić zarówno funtami jak i dolarami, ale reszta wydawana jest zazwyczaj w funtach. Z bankomatu można wypłacić obydwie waluty.*

*od przełomu 2019 i 2020 roku Liban boryka się z głębokim kryzysem gospodarczo – ekonomicznym, banki wprowadziły ograniczenia w wypłacie USD i transferach środków poza granice kraju. Sytuacja w tym zakresie jest bardzo płynna i wymaga bieżącej aktualizacji. 

Religia

W Libanie występuje 18 wspólnot religijnych. Część wyznaje islam, dzieląc się na sunnitów, szyitów i druzów. Inni należą do kościołów chrześcijańskich obrządku katolickiego:

maronickiego, unickiego, ormiańsko–katolickiego oraz obrządku prawosławnego: greckiego i ormiańskiego. Religia odgrywa w Libanie zasadniczą rolę w życiu politycznym, społecznym i ekonomicznym. Przepisy wyznaniowe regulują obszary podporządkowane w Europie kodeksowi cywilnemu: kwestia małżeństwa, rozwodów, dziedziczenia, opieki nad dziećmi. W Libanie nie ma możliwości zawarcia ślubów cywilnych i w parze o odmiennych wyznaniach jeden partner musi przyjąć wyznanie drugiego lub wziąć ślub cywilny za granicą, najczęściej na Cyprze.

Wykaz dni świątecznych i wolnych od pracy:
1 stycznia Nowy Rok,
3 stycznia Urodziny Proroka Mahometa,
6 stycznia Trzech Króli, Ormiańskie Boże Narodzenie,
9 lutego Dzień św. Marona,
14 lutego Dzień Pamięci R. Haririego,
25 marca Zwiastowanie NMP, Dzień Dialogu Muz-Chrześcijańskiego,
Wielki Piątek i Wielkanoc (katolickie i prawosławne),
1 maja Święto Pracy,
25 maja Dzień Wyzwolenia Płd. Libanu,
15 sierpnia Wniebowzięcie NMP,
1 listopada Wszystkich Świętych,
22 listopada Dzień Niepodległości,
25 grudnia Boże Narodzenie.

Święta muzułmańskie są ruchome i uzależnione od kalendarza księżycowego:
Aszura, Maulid an-Nabi, Eid al-Fitr, Eid al-Adha, Nowy Rok (Hidżra).

Z zasady powszechnie i przez wszystkich obywateli obchodzone są święta religijne poszczególnych wyznań.

Infrastruktura transportowa

W Bejrucie znajduje się Międzynarodowy Port Lotniczy im. Rafika Haririego oraz główny port morski (towarowy). Drugi pod względem ważności jest port morski w Trypolisie. Wzdłuż wybrzeża przebiega autostrada (nie w pełni odpowiadająca temu pojęciu w rozumieniu europejskim) – najważniejsza arteria komunikacyjna Libanu. Pozostałe drogi mają charakter lokalny, z wyjątkiem trasy Bejrut – Damaszek, która częściowo spełnia kryteria drogi ekspresowej. Prowadzi ona do głównego przejścia granicznego z Syrią w Maasna.

Od wybuchu wojny domowej w 1975 r nie funkcjonuje transport kolejowy. Transport publiczny jest bardzo słabo rozwinięty, brak metra, tramwajów/ trolejbusów, a nawet regularnych linii autobusowych, zamiast których funkcjonują prywatne busy, zatrzymujące się w zwyczajowych, lub przypadkowych miejscach (brak regularnych przystanków). Podstawowym środkiem komunikacji jest prywatny samochód, co w połączeniu z nienajlepszą infrastrukturą drogową oraz nieadekwatną ilością miejsc parkingowych powoduje, że korki uliczne są zjawiskiem powszechnym, nie tylko w stolicy.

Obowiązek wizowy

Obywatele polscy są objęci obowiązkiem wizowym. Jednomiesięczną wizę turystyczną w formie pieczątki wjazdowej (z możliwością przedłużenia) uzyskać bezpłatnie na lotnisku w Bejrucie. Pozostałe rodzaje wiz uzyskuje się odpłatnie w placówkach dyplomatycznych Libanu za granicą, w tym w ambasadzie w Warszawie. Posiadanie w paszporcie stempli izraelskich lub z egipskich oraz jordańskich przejść granicznych z Izraelem albo potwierdzenie pobytu w tym kraju (np. odpowiedź twierdząca na pytanie urzędnika imigracyjnego) z dużym prawdopodobieństwem oznaczać będzie zakaz wjazdu do Libanu.

Wymagane jest pozwolenie na wykonywanie pracy.

Ustrój polityczny

Liban jest republiką demokratyczną, parlamentarno-gabinetową. Z uwagi na wielowyznaniowe społeczeństwo centralną rolę w życiu politycznym Libanu odgrywa konfesjonalizm. Od czasu Paktu Narodowego z 1943 roku (umowa między chrześcijanami a muzułmanami pod patronatem Francji, która stała się podstawą systemu politycznego Libanu) kryterium branym pod uwagę przy podziale najważniejszych stanowisk państwowych jest przynależność religijna. Prezydentem „wg klucza” jest chrześcijanin – maronita wybierany co 6 lat; premierem muzułmanin – sunnita, przewodniczącym parlamentu muzułmanin – szyita, a wiceprzewodniczącym parlamentu jest chrześcijanin prawosławny.

Główne partie polityczne:

• Sojusz 14 Marca:

Strumień Przyszłości [Sa'ad al-Hariri]
Siły Libańskie [Samir Geagea]
Libańska Partia Socjalno-Demokratyczna (Kataeb - Falangi Libańskie) [Samy Gemayel]
Demokratyczny Ruch Lewicy [Elias Atallah]

• Sojusz 8 Marca:

Wolny Ruch Patriotyczny [Gebran Bassil]
Hezbollah [Hassan Nasrallah]
Ruch Amal [Nabih Berri]
Partia Baas [Fayez Shukr]
Syryjska Partia Socjal-Nacjonalistyczna [Ali Qanso]
Al Marada [Suleiman Frangieh Jr.]
Armeńska Federacja Rewolucyjna (Tasznak) [Hagop Pakradounian]

• Partie niezależne:

Demokratyczny Ruch Lewicy (tzw. Centryści) [Walid Jumblatt, przewodniczący Socjalistycznej Partii Postępu]
Blok Metn [Michel Murr]

Władza ustawodawcza

Władza ustawodawcza należy do kompetencji jednoizbowego Zgromadzenia Narodowego, liczącego 128 deputowanych wybieranych co 4 lata, gdzie chrześcijanie i muzułmanie są reprezentowani równo (Porozumienie z Taif z 1989 roku), podobnie jak w Radzie Ministrów, oraz w przypadku wysokich stanowisk cywilnych i wojskowych.

Władza wykonawcza

Władzę wykonawczą sprawuje rząd z premierem mianowanym przez prezydenta, w konsultacji z prezydentem i deputowanymi Zgromadzenia Narodowego.

Skład rządu:

1.    Premier – Najib Mikati 
2.    Wicepremier – Saade al-Shami
3.    Minister Obrony – Maurice Slim 
4.    Minister Spraw Zagranicznych – Abdallah Bou Habib
5.    Minister Spraw Wewnętrznych – Bassam Mawlawi 
6.    Minister Telekomunikacji – Johnny Korm
7.    Minister Edukacji – Abbas Halabi 
8.    Minister Środowiska – Nasser Yassine 
9.    Minister Energii – Walid Fayyad 
10.    Minister Sprawiedliwości – Henry Khoury 
11.    Minister Gospodarki – Amin Salam
12.    Minister Spraw Przesiedleńców – Issam Sharafeddine 
13.    Minister Pracy – Mustafa Bayram 
14.    Minister Robót Publicznych – Ali Hamiyeh
15.    Minister ds. Młodzieży i Sportu – Georges Kallas 
16.    Minister Spraw Społecznych – Hector Hajjar 
17.    Minister Turystyki – Walid Nassar 
18.    Minister Informacji – George Kordahi 
19.    Minister Finansów – Youssef Khalil 
20.    Minister Rolnictwa – Abbas al-Hajj Hassan
21.    Minister Kultury – Mohammed Mortada
22.    Minister Zdrowia – Firass al-Abiad 
23.    Minister Przemysłu – Georges Boujikian 
24.    Minister Rozwoju Administracyjnego – Najla Riachi 
 

Struktura administracji gospodarczej

Resortem wiodącym jest Ministerstwo Ekonomii i Handlu, współpracujące w zakresie kompetencji z pozostałymi ministerstwami (np. Turystyki). Służba Celna podlega Ministerstwu Finansów i nadzoruje przepływ towarów z i do Libanu, pobierając opłaty celne. Instytucją odpowiadającą za ustalanie norm krajowych (standardów) jest LIBNOR, podlegający Ministerstwu Przemysłu. Istotne z punktu widzenia potencjalnego eksportera żywności jest Ministerstwo Rolnictwa bezpośrednio realizujące zadania z zakresu certyfikacji i kontroli fitosanitarnej artykułów pochodzenia roślinnego lub zwierzęcego. Konieczna jest rejestracja i zatwierdzenie przez ten resort zakładu produkcyjnego, z którego miałby pochodzić asortyment przeznaczony na rynek libański.

W Libanie funkcjonuje pięć regionalnych Izb Handlu, Przemysłu i Rolnictwa, z nadrzędną rolą bejruckiej, które zrzeszają lokalnych przedsiębiorców, prowadzą rejestry firm oraz wydają szereg powszechnie uznawanych dokumentów potrzebnych w obrocie handlowym, jak np. zaświadczenia eksportowe.

Sądownictwo gospodarcze

Prawo libańskie jest mieszanką prawa otomańskiego kanonicznego oraz francuskiego systemu prawnego. Sądy trójstopniowe: sąd I instancji, sąd apelacyjny i kasacyjny. Istnieją też sądy religijne obejmujące przede wszystkim życie rodzinne. W ostatnich latach wzrosła rola sądownictwa wojskowego, które zajmuje się sprawami godzącymi w bezpieczeństwo państwa, w szczególności terroryzmem.

Główne sektory gospodarki

Liberalna gospodarka Libanu opiera się głównie na zasadzie konkurencji i własności prywatnej.

•    Usługi

Dominującym sektorem są usługi, które przynoszą około 60% PKB. W tym sektorze największe zyski przynoszą usługi handlowe, turystyka oraz usługi finansowe. Pozostałe działy to usługi medyczne i szkolnictwo wyższe.

•    Handel

Ważną rolę w operacjach handlowych odgrywa port w Bejrucie. Po II Wojnie Światowej stolica Libanu stała się głównym portem zasilającym kraje arabskie. Jego aktywność została zawieszona w czasie wojny domowej, a obecnie, po zakończeniu prac nad jego rekonstrukcją, port wrócił do stanu dawnej świetności. Wdrażane są również projekty dotyczące jego ekspansji i dalszej eksploatacji.

•    Turystyka

Strategiczne położenie Libanu, jego naturalne piękno i łagodny klimat sprzyja rozwoju turystyki. Istotnym czynnikiem jest też dobrze przygotowana kadra w tym sektorze. Inwestuje się duże ilości prywatnych funduszy w celu odbudowy libańskiego zaplecza turystycznego po wojnie – do kraju wróciły światowej klasy hotele i rozbudowano różnego rodzaju atrakcje turystyczne. Zyski z tego sektora zasilane są też przez libańską diasporę, która regularnie odwiedza kraj i korzysta z jego usług turystycznych oraz turystów z rejonu Zatoki Perskiej. Negatywnie oddziałuje jednak trwający w sąsiedniej Syrii konflikt, przez co również Liban postrzegany jest stereotypowo jako miejsce potencjalnie niebezpieczne.

•    Usługi finansowe

Usługi finansowe zapewniane są głównie przez banki komercyjne i inwestycyjne oraz zakłady ubezpieczeniowe. System bankowości jest uważany za kluczowy dla libańskiej gospodarki, ponieważ stanowi punkt wejściowy dla wpływu kapitału wykorzystywanego w działaniach rozwojowych regionu.

•    Budownictwo

Po wojnie Liban doświadcza silnej rewitalizacji systemu budownictwa zasilanego zarówno przez krajowe, jak i zagraniczne zasoby (duże wsparcie okazały m.in. kraje Zatoki Perskiej). Zauważyć można było znaczną tendencję wzrostową cen nieruchomości, które obecnie są już stabilne.

•    Przemysł

Przemysł w Libanie opiera się głównie na produkcji cementu, papieru, detergentów, kosmetyków, leków, baterii, odzieży oraz przetworów spożywczych. Rząd oferuje różnego rodzaju wsparcie finansowe dla zakładów przemysłowych – m.in. obniżone opłaty celne oraz ulgi podatkowe.

•    Rolnictwo

Około jednej trzeciej terytoriów Libanu to grunty uprawne. Najżyźniejsze gleby zlokalizowane są wzdłuż linii brzegowej oraz w dolinie Bekaa. Różnorodność ukształtowania terenu i klimatu pozwala na uprawy wielu rodzajów warzyw, owoców i zbóż.

Tabela najważniejszych wskaźników makroekonomicznych

 
Handel zagraniczny

Główne towary eksportowane: złoto, biżuteria, diamenty, złom żelazny, złom miedziany.
Główne towary importowane: art. spożywcze, rafinowane produkty naftowe, leki, złoto, pręty stalowe.
Główni partnerzy handlowi (eksport): Arabia Saudyjska, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Szwajcaria, RPA, Irak.
Główni partnerzy handlowi (import): Chiny, Włochy, Francja, Stany Zjednoczone, Niemcy.

Inwestycje zagraniczne

Kapitał inwestycyjny jest jednym z głównych dóbr eksportowych Libanu. Jak dotąd dotarł on do Polski w stopniu znikomym.

Uczestnictwo w wielostronnych organizacjach i porozumieniach o charakterze gospodarczym

ABEDA (Arab Bank for Economic Development in Africa), AFESD (Arab Fund for Economic and Social Development), AMF (Arab Monetary Fund), FAO (Food and Agricultural Organization), G-24, G-77, IAEA (International Atomic Energy Agency), IBRD (International Bank for Reconstruction and Development), ICC (International Chamber of Commerce), ICAO (International Civil Aviation Organization), IDB (Islamic Development Bank), ICRM (International Red Cross and Red Crescent Movement), IDA (International Development Association), IFAD (International Fund for Agriculture Development), IFC (International Finance Corporation), IFRCS (The International Federation of Red Cross and Red Crescent Societies), ILO (International Labor Organization), IMF (International Monetary Fund), IMO (International Maritime Organization, IMSO (International Mobile Satellite Organization), Interpol (International Criminal Police Organization), IOC (International Olympic Committee), IPU (Inter-Parliamentary Union), ISO (International Organization for Standardization), ITSO (International Telecommunications Satellite Organization), ITU (International Telecommunication Union), LAS (League of Arab States), MIGA (Multilateral Investment Guarantee Agency), NAM (Non-Aligned Movement), OAS (Organization of American States - obserwator), OIC (Organization of Islamic Cooperation), OIF (Organisation internationale de la Francophonie), PCA (Permanent Court of Arbitration), UN (United Nations), UNCTAD (United Nations Conference on Trade and Development), UNESCO (United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization), UNHRC (United Nations High Commissioner for Refugees), UNIDO (United Nations Industrial Development Organization), UNRWA (United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East), UNWTO (World Tourism Organization), UPU (Universal Postal Union), WCO (World Customs Organization), WFTU (World Federation of Trade Unions), WHO (World Health Organization), WIPO (World Intellectual Property Organization), WMO (World Meteorological Organization), WTO (World Trade Organization - obserwator).

Stosunki gospodarcze z Unią Europejską

Umowa Stowarzyszeniowa, podpisana w Luksemburgu 17.06.2002 r., obowiązująca od 01.04.2006 r., reguluje m.in. relacje ekonomiczne, w tym zasady wymiany handlowej. 

Gospodarcze umowy dwustronne

• Umowa o komunikacji lotniczej podpisana w Bejrucie 25 kwietnia 1966 roku. 
• Konwencja w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, podpisana w Bejrucie 26 lipca 1999 r., weszła w życie 7 listopada 2003 r. 

Obroty towarowe w 2019 roku: eksport do Libanu 73,4 mln EURO, import do Polski 11,3 mln EURO. Analogicznie w 2018 roku: 75,1 mln EURO, 9,9 mln EURO.

Dostęp do rynku dla polskich towarów i usług

Rynek libański jest importochłonny. Formalnych barier jest stosunkowo niewiele i są związane albo z ochroną rodzimej produkcji, jak np. cementu, albo środowiska. Należy jednak zwrócić uwagę na rozbudowaną biurokrację i korupcję, które mogą utrudnić realizację transakcji „w świetle obowiązujących przepisów”. Istotne znaczenie ma w tym wypadku posiadanie odpowiedniego partnera po stronie libańskiej, znającego lokalne realia i umiejącego się w nich poruszać.

Rozpoczęcie działalności gospodarczej w Libanie jest stosunkowo proste i dostępne dla wszystkich (kompleksowy poradnik oraz inne przydatne informacje w tym zakresie znajdziecie Państwo tutaj). Problemem jest jednak dość duża korupcja. Transparency International (TI) podaje, że Liban zajmuje pod tym względem 136 miejsce na świecie (na 183 kraje w rankingu) i 14 na 20 wśród krajów MENA. Według raportu Banku Światowego Doing Business  otwarcie działalności gospodarczej w Libanie wymaga średnio pięciu kroków i dziewięciu dni, w porównaniu ze średnią 8.2 kroków  i 20.9 dni w regionie MENA. Liban uczestniczy w arabskim bojkocie produktów z Izraela. Należy mieć świadomość, że zakazany jest wwóz produktów opatrzonych napisami w języku hebrajskim z uwagi na fakt, iż obowiązuje zakaz importu wszelkich produktów wyprodukowanych w Izraelu. Znane są przypadki zwrotu całego kontenera, którego towar na opakowaniach posiadał napisy w tym języku.

Choć nie należy tego postrzegać w kategorii bariery, lokalni przedsiębiorcy zainteresowani podjęciem współpracy z firmami polskimi (generalnie zagranicznymi) dążą do zapewnienia sobie wyłączności na ich reprezentowanie w Libanie, a nie raz we wszystkich krajach arabskich. Umowę o ewentualnym przedstawicielstwie należy konstruować kładąc nacisk na zabezpieczenie własnych interesów, w szczególności precyzując oczekiwania, uzależniając wypłatę ew. prowizji od efektów współpracy oraz zabezpieczając możliwość rozwiązania współpracy w przypadku braku satysfakcjonujących rezultatów.

Dostęp do rynku pracy

Konieczne jest uzyskanie zezwolenia na pracę. Wiele profesji jest zrzeszonych w korporacjach i syndykatach, których członkiem może zostać wyłącznie obywatel libański.
Stosowne przepisy prawa dostępne są pod poniższymi linkami:
Code du travail; Loi n° 207 modifiant le Code du travail; Loi No. 207 de 2000

Nabywanie i wynajem nieruchomości

Pomimo stosunkowo dużej podaży, ceny nieruchomości utrzymują się na wysokim poziomie. Tradycyjną klientelę stanowią obywatele państw Zatoki Perskiej, którzy ze względu na sytuację bezpieczeństwa rzadziej ostatnio odwiedzają Liban. Nie ma problemu z wynajmem powierzchni biurowej lub mieszkalnej.

System zamówień publicznych

Ogłoszenia o przetargach są zamieszczane w lokalnych mediach. 

W działaniach biznesowych na Bliskim Wschodzie niezwykle istotne znaczenie odgrywają relacje interpersonalne. Działając z polecenia znanej kontrahentowi osoby ma się wielokrotnie większe szanse na załatwienie sprawy (generalnie: znajomości i poparcie są w krajach arabskich dużo ważniejsze niż w Polsce). Dobre słowo od innych sprawi, że choć osobiście kontrahent nie zna danej firmy, to przestaje ona dla niego być podmiotem zupełnie obcym. Większość współpracujących będzie się starała zacieśniać kontakty prywatne. Libańczycy będą się starali zawierać stosunkowo bliskie relacje; jeżeli kogoś polubią będą dążyli do częstych i raczej intensywnych spotkań. 

Zasadniczo każdy wykształcony Libańczyk, poza językiem arabskim, biegle włada również angielskim i francuskim. Jednakże nie zawsze mamy pewność jak bardzo nienaganne wykształcenie odebrał nasz parter biznesowy i teoretycznie może się zdarzyć, że osoba mówiąca po angielsku nie potrafi biegle pisać w tym języku – często dlatego też nie odpisuje na ważną korespondencję zwlekając do kolejnego spotkania. Z reguły w większości przypadków poważni przedsiębiorcy mają szerokie obycie w świecie, „zachodni” styl bycia i gruntownie opanowany język angielski oraz francuski.

W kulturze arabskiej prywatność nie dotyczy kwestii finansowych i rodzinnych, które pomagają zidentyfikować status osoby, z którą rozmawiamy. Przedstawiając się należy określić swoje stanowisko i zajmowaną pozycję; ważnej jest by zapamiętać pozycję rozmówcy – dla Libańczyków bardzo ważna jest oficjalna hierarchia. Należy wyraźnie określić, kto jest przywódcą w grupie i do kogo należy ostateczna decyzja. Niezwykle istotna jest forma podtrzymywania kontaktu – po pierwsze spotkanie osobiste – rozmowa „twarzą w twarz”, ew. rozmowa telefoniczna; dopiero w ostateczności mail, fax lub inne środki pisane.

Z uwagi na znaczne wpływy kultury zachodniej (jak na kraj bliskowschodni), nie ma w zasadzie rozbieżności w zakresie zasad odnoszących się do ubioru w stosunku do tych przyjętych w naszym kręgu kulturowym. Przyjęta jest niepisana zasada, że w Libanie nie sposób być „over- dressed”. Powyższe ma zastosowanie zarówno do ubioru mężczyzn jak i kobiet. Z pewnością jednak warto, będąc bizneswoman, ubrać się nieco bardziej zachowawczo i skromnie, w szczególności, kiedy nie do końca wiemy, czy nasz rozmówca prezentuje podejście konserwatywne czy też „wyzwolone”.
 

Administracja gospodarcza

Ministerstwo Ekonomii i Handlu
Ministerstwo Finansów
Ministerstwo Przemysłu
Ministerstwo Rolnictwa
Ministerstwo Energetyki i Gospodarki Wodnej
Rada Rozwoju i Rekonstrukcji CDR
Libański Urząd Celny
Centralny Bank Libanu

Samorządy gospodarcze

Izba Przemysłowo-Handlowa, Rolnicza w Bejrucie i Górach Libanu
Izba Przemysłowo-Handlowa, Rolnicza w Sydonie i Południowym Libanie
Izba Przemysłowo-Handlowa, Rolnicza w Tripoli i Północnym Libanie
Izba Przemysłowo-Handlowa, Rolnicza w Zahle i Beka'
ASSOCIATION OF LEBANESE INDUSTRIALISTS STOWARZYSZENIE LIBAŃSKICH PRZEMYSŁOWCÓW (ALI)
 
Oficjalna prasa ekonomiczna

„Le Commerce du Levant"
„Lebanon opportunities"
„as-Safir"
„L'Orient Le Jour"
„The Daily Star"
 
Oficjalne strony o charakterze ekonomicznym

Instytut ds. Rozwoju Inwestycji IDAL
Stowarzyszenie Libańskich Biznesmenów
Stowarzyszenie Libańskich Przemysłowców
Przemysłowy Instytut Badań IRI
Libański Instytut Standardów: LIBNOR
Centralna Administracja ds. Statystyki CAS
Stowarzyszenie Firm Ubezpieczeniowych