Podstawowe informacje

Warszawskie szkolnictwo baletowe sięga swoimi korzeniami początków polskiego teatru publicznego króla Stanisława Augusta, czyli 1765 roku. Przez pierwsze 50 lat młodzież chętną do występów w balecie szkolili jednak nieregularnie i na własną rękę pracujący u nas zagraniczni tancerze i baletmistrzowie, jak: Vincenzo Campioni, Francesco Caselli, Daniel Curz i François Gabriel Le Doux.

Pierwsza państwowa szkoła baletowa w Warszawie, finansowana przez Rządową Dyrekcję Teatru (późniejsze Warszawskie Teatry Rządowe), powstała w 1818 roku z inicjatywy ówczesnego dyrektora Teatru Narodowego, Ludwika Osińskiego, który dla poprowadzenia jej sprowadził z Paryża pedagogów i baletmistrzów Louisa Thiérry’ego i Henriego Debraya.

Od początku istnienia tej przyteatralnej szkoły polską młodzież szkolili francuscy i włoscy baletmistrzowie (Maurice Pion, Filippo Taglioni, Virgilio Calori, Enrico Cecchetti i in.), a z czasem także utalentowani polscy pedagodzy (Roman Turczynowicz, Mikołaj Grekowski, Hipolit Meunier, Michał Kulesza, Jan Walczak, Zygmunt Dąbrowski, Leon Wójcikowski i in.), których praca przyczyniała się do wykształcenia wielu pokoleń znakomitych tancerzy i do ciągłego rozwoju polskiego baletu. Nasza współczesna szkoła jest kontynuatorką tej wielkiej tradycji.

W 1956 roku uczniom szkoły stworzono znakomite warunki pracy dzięki oddaniu do użytkowania nowej, oddzielnej siedziby, sąsiadującej z Teatrem Wielkim. Pracowali w niej nie tylko polscy, ale także zapraszani rosyjscy pedagodzy, którzy zaszczepili u nas metodykę nauczania tańca klasycznego opracowaną przez Agrippinę Waganową. Szkoła oparta jest na dziewięcioletnim programie szkolenia, w którym łączy się naukę przedmiotów ogólnokształcących z szerokim wachlarzem przedmiotów zawodowych, jak: rytmika z umuzykalnieniem i różne techniki tańca, jak taniec klasyczny, ludowy i charakterystyczny, dawny, współczesny i partnerowanie. Oferta edukacji tanecznej regularnie jest wzbogacana o nowe przedmioty i kursy w celu zapewnienia jak najlepszego przygotowania uczniów do pracy w zawodzie współczesnego tancerza baletowego.

Absolwenci naszej szkoły minionych lat tańczyli na scenach wszystkich polskich teatrów operowych, a także w zespołach Polskiego Teatru Tańca, „Mazowsza” i „Śląska”. Wielu z nich było ozdobą repertuaru warszawskiego Teatru Wielkiego lub odnosiło sukcesy w randze solistów znanych zespołów baletowych całego świata. Przed laty byli to m.in.: Konstancja z Damsów Turczynowicz, Karolina Wendt, siostry Anna i Karolina Straus, Kamila Stefańska, Helena Cholewicka, Mikołaj Grekowski, Roman Turczynowicz, bracia Aleksander i Antoni Tarnowscy, Feliks Krzesiński aż po Halinę Szmolcównę, Zygmunta Dąbrowskiego, Feliksa Parnella, Stanisława Idzikowskiego, Leona Wójcikowskiego, Stanisława Miszczyka, Olgę Sławską, Ninę Nowak czy Romana Jasińskiego. Z kolei wśród naszych powojennych wychowanków znaleźli się np.: Wojciech Wiesiołłowski (Woytek Lowski), Witold Zapała, Elżbieta Jaroń, Bożena Kociołkowska, Janusz Smoliński, Gerard Wilk, Przemysław Śliwa, Helena Strzelbicka, Renata Smukała, Andrzej Ziemski, Piotr Nardelli, Andrzej Glegolski, Ewa Głowacka, Barbara Rajska, Jolanta Rybarska, Waldemar Wołk-Karaczewski, Dariusz Blajer, Łukasz Gruziel, Ireneusz Wiśniewski, Tadeusz Matacz, Anna Grabka, Beata Więch, Anita Kuskowska, Filip Barankiewicz, Dominika Krysztoforska, Izabela Milewska i wielu innych.

Wielu absolwentów szkoły ukończyło studia na specjalistycznym kierunku Pedagogiki Baletowej w warszawskiej Akademii Muzycznej (obecnym Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina) i powróciło z czasem do macierzystej szkoły, by przekazywać swoją wiedzę i umiejętności kolejnym pokoleniom polskiej młodzieży baletowej.