Polonia

Data obchodów nie jest przypadkowa. Tego dnia w 1951 r. w więzieniu na warszawskim Mokotowie, po pokazowym procesie, rozstrzelano przywódców IV Zarządu Głównego Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” – prezesa WiN, ppłk Łukasza Cieplińskiego ps. „Pług” i „Ludwik” oraz jego najbliższych współpracowników: Adama Lazarowicza, Mieczysława Kawalca, Józefa Rzepkę, Franciszka Błażeja, Józefa Batorego i Karola Chmiela. Ich ciała komuniści zakopali w nieznanym miejscu. W szeregach antykomunistycznego podziemia walczył również rtm. Witold Pilecki.

„Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych” ma być wyrazem hołdu dla żołnierzy drugiej konspiracji za świadectwo męstwa, niezłomnej postawy patriotycznej i przywiązania do tradycji niepodległościowych, za krew przelaną w obronie ojczyzny” – uzasadniał inicjatywę ustanowienia święta śp. Prezydent Lech Kaczyński. Sejm przychylił się do jego prośby 3 lutego 2011 r.

Obchody Narodowego Dnia Pamięci „Żołnierzy Wyklętych” są świadectwem uznania przez państwo polskie zasług organizacji i osób, które po zakończeniu II wojny światowej podjęły nierówną walkę o suwerenność i niepodległość Polski. To wyraz hołdu oddawanego poległym, pomordowanym, więzionym i prześladowanym członkom organizacji „Wolność i Niezawisłość”.

„Żołnierze wyklęci”, znani również jako „żołnierze niezłomni”, walczyli przeciwko postępującej sowietyzacji Polski. Byli z tego powodu prześladowani przez podporządkowane władzom na Kremlu służby bezpieczeństwa, skazywani na kary śmierci i wieloletnie więzienie, torturowani. Według ustaleń Instytutu Pamięci Narodowej z rąk komunistycznych oprawców zginęło ponad 20 tys. osób, ponad 5 tys. żołnierzy podziemia antykomunistycznego sądy wojskowe skazały na kary śmierci.

Cześć i chwała Bohaterom!

 

Barbara Lipińska-Postawa „ Łączka”   Za to, że nie zdradzili Za to, że nie stchórzyli Za to, że wierni byli aż po kres Za to wytrwanie w męce Dostali śmierć w podzięce I … cicho sza Nie próbuj ronić łez.   Za pogrzeb bez żałoby I, że pod płotem groby Za cichy płacz ich matek, rozpacz żon – Po kuli krwawe znamię Skazanie na niepamięć Na ciszę jak milczący wielki grom.   Więc niech się gromem stanie, Ta cisza i to trwanie To trwanie w zapomnieniu. Nadszedł czas! Niech się rozlegnie hymnem Aż zadrżą serca zimne Aż łzami się rozpłynie zimny głaz.