Prokuratura Regionalna we Wrocławiu

Wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2021r. sygn. II AKa 28/21 Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, utrzymał w mocy orzeczenie Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 01 grudnia 2018r., skazujące Natalię W. na karę dożywotniego pozbawienia wolności za dokonanie zabójstwa dwóch małoletnich córek.

Wymieniona w dniu 23 stycznia 2018r. w Lubinie pozbawiła życia dwoje swoich dzieci w wieku  12 lat i 13 miesięcy. Najpierw zaatakowała swoją 12 - letnią córkę zadając jej kilkadziesiąt uderzeń nożem w okolice szyi, tułowia oraz w twarz, a następnie  drugą, bezbronną 13 - miesięczną córeczkę, uderzając nożem w okolice szyi, twarzy i tułowia. W wyniku doznanych obrażeń młodsza córka zmarła na miejscu zdarzenia, natomiast do zgonu starszej doszło w szpitalu.

Sąd Okręgowy w Legnicy w dniu 01 grudnia 2018r. skazał Natalię W. na karę dożywotniego pozbawienia wolności. Ponadto orzekł, że oskarżona może ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie po odbyciu nie mniej niż 30 lat kary pozbawienia wolności.

Wyrok został zaskarżony przez obrońcę oskarżonej.

Po rozpoznaniu wniesionej apelacji, Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 10 maja 2019r. II AKa 104/19 złagodził oskarżonej karę pozbawienia wolności do 25 lat, a także skrócił okres ubiegania się przez nią o warunkowe przedterminowe zwolnienie tj. po odbyciu 20 lat pozbawienia wolności.

Z powyższym orzeczeniem nie zgodził się Prokurator Regionalny we Wrocławiu i wystąpił do Prokuratora Generalnego z wnioskiem o wywiedzenie kasacji, wskazując, że wymierzona przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu kara jest rażąco niewspółmierna do bardzo wysokiego stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonej, a tym samym niesprawiedliwa.

Z kasacją do Sądu Najwyższego wystąpił Prokurator Generalny. Podkreślono w niej, że sąd odwoławczy orzekając w sprawie, przecenił okoliczności łagodzące, marginalizując prawidłowo ustalone przez sąd I instancji okoliczności obciążające. Wskazano, że działanie oskarżonej cechował najwyższy stopień winy, a dokonując okrutnego czynu godziła ona w dobra o najwyższej wartości, działała wyjątkowo brutalnie, bez wyraźnego motywu, kierowana jedynie złością wobec partnera, którą przeniosła następnie na swoje córki, pomimo tego, że to właśnie im powinna zapewnić opiekę i ochronę. Podniesiono również, że brak krytycyzmu i pogłębionej refleksji nad swoim postępowaniem i nieodwracalnością skutków swojego działania, wskazuje, że deklarowane przez oskarżoną poczucie winy nie ma autentycznego charakteru, a jest podyktowane głównie obawą przed grożącymi jej konsekwencjami karnymi.

Sąd Najwyższy uznał zasadność podniesionych w kasacji Prokuratora Generalnego zarzutów, uchylił zaskarżony wyrok Sądu Apelacyjnego i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania sądowi odwoławczemu.  

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu orzekał w tej sprawie ponownie w dniu 15 kwietnia 2021r.

Prokurator Prokuratury Regionalnej we Wrocławiu uczestniczący w rozprawie, domagał się utrzymania w mocy wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 01 grudnia 2018r., skazującego Natalię W. na karę dożywotniego pozbawienia wolności.

Stanowisko to podzielił sąd odwoławczy.