Prokuratura Regionalna we Wrocławiu

W dniu 23 stycznia 2018r. w Lubinie Natalia W. dokonała zabójstwa dwóch córek Najpierw zaatakowała swoją 12 - letnią córkę zadając jej kilkadziesiąt uderzeń nożem w okolice szyi, tułowia oraz w twarz, a następnie  drugą, bezbronną 13 - miesięczną córeczkę, zadając jej rany cięte w okolice szyi, twarzy i tułowia. W wyniku doznanych obrażeń młodsza córka zmarła na miejscu zdarzenia, natomiast do zgonu starszej doszło w szpitalu, pomimo podjętych prób ratowania życia dziewczynki. Po dokonanej zbrodni kobieta próbowała odebrać sobie życie.

Wyrokiem z dnia 11 grudnia 2018r. Sąd Okręgowy w Legnicy skazał Natalię W. na karę dożywotniego pozbawienia wolności. Ponadto orzekł, że oskarżona może ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie po odbyciu nie mniej niż 30 lat kary pozbawienia wolności. Wyrok został zaskarżony przez obrońcę oskarżonej.

Po rozpoznaniu wniesionej przez obrońcę oskarżonej apelacji, Sąd Apelacyjny we Wrocławiu złagodził karę pozbawienia wolności do 25 lat, a także skrócił okres ubiegania się przez nią o warunkowe przedterminowe zwolnienie tj. po odbyciu 20 lat pozbawienia wolności.

Z powyższym orzeczeniem nie zgodziła się Prokurator Regionalny we Wrocławiu i wystąpił do Prokuratora Generalnego z wnioskiem o wywiedzenie kasacji.

Stanowisko to podzielił Prokurator Generalny uznając, że wymierzona przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu kara jest rażąco niewspółmierna do bardzo wysokiego stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonej, a tym samym niesprawiedliwa i wniósł w tej sprawie kasację.

W wywiedzionym środku wskazał, że sąd odwoławczy orzekając w sprawie, przecenił okoliczności łagodzące, marginalizując prawidłowo ustalone przez sąd I instancji okoliczności obciążające. Działanie oskarżonej cechował bowiem najwyższy stopień winy. Dokonując tego okrutnego czynu godziła w dobra o najwyższej wartości. Co więcej działała ona bez wyraźnego motywu, a jedynie kierowała się złością wobec partnera, którą przeniosła następnie na swoje córki, pomimo tego, że to właśnie im powinna zapewnić opiekę i ochronę.

W kasacji podkreślono wyjątkowo brutalny sposób działania oskarżonej. Swojej starszej córce zadała ponad 50 uderzeń nożem, w znacznej części w okolice głowy i twarzy, co więcej zaatakowała również młodszą, 13 miesięczną, która z uwagi na wiek nie była świadoma grożącego jej niebezpieczeństwa i nie mogła się bronić. Zaznaczono, że przestępcze działanie kobiety interpretować można jako odreagowanie emocji gniewu i złości, pierwotnie wygenerowanych do partnera, a następnie przeniesionych na dzieci. Ponadto emocje te miała zdolność kontrolować, a mimo tego doprowadziła do śmierci swoich dzieci. Co więcej sama stworzyła sytuację konfliktową, którą podsycała.

Jak wskazano w kasacji, oskarżona wprawdzie nie planowała wcześniej dokonania zabójstwa córek, ale już po powzięciu takiego zamiaru, zrealizowała go w sposób przemyślany, konsekwentny i brutalny. Świadczy o tym kolejność dokonanych czynów. Najpierw zaatakowała bowiem starszą córkę, która próbowała się bronić i broniłaby również młodszej siostry, gdyby ta została zaatakowana jako pierwsza.

Podniesiono również, że brak krytycyzmu i pogłębionej refleksji nad swoim postępowaniem i nieodwracalnością skutków swojego działania, wskazuje, że deklarowane przez nią poczucie winy nie ma autentycznego charakteru, a jest podyktowane głównie obawą przed grożącymi jej konsekwencjami karnymi.

Sąd Najwyższy uznał zasadność podniesionych w kasacji Prokuratora Generalnego zarzutów i wskazał, że orzeczona wobec Natalii W. kara jest rażąco łagodna i nie czyni zadość wymogom prewencji indywidualnej, jak też przeczy względom na społeczne oddziaływanie kary. Sąd podkreślił wyjątkowe okrucieństwo, bezwzględność, brutalność i determinację w działaniu wobec bezbronnych pokrzywdzonych, z zamiarem bezpośrednim szybkiego pozbawienia ich życia. Zaznaczył, że oskarżona działała w ramach odwetu przeniesionego z partnera życiowego na dzieci za nieudany związek. Podkreślił brak u oskarżonej głębokiej i szczerej refleksji nad własnym postępowaniem.

Sąd Najwyższy podzielił również argumentacje Prokuratora Generalnego dotyczącą przecenienia i wyeksponowania, przez sąd odwoławczy, okoliczności łagodzących i niedocenienia znaczenia prawidłowo ustalonych przez sąd I instancji okoliczności obciążających.  Podkreślił również, że deklarowane przez oskarżoną poczucie winy nie ma charakteru autentycznego i jest podyktowane głównie obawą przed konsekwencjami  penalnymi.

Zdaniem Sądu Najwyższego, Sąd Apelacyjny we Wrocławiu nie rozważył w sposób właściwy wszystkich okoliczności sprawy, które powinny mieć  wpływ na wymiar kary za zbrodnie zabójstwa dwóch dziewczynek. Uwzględniając kasację Prokuratora Generalnego uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania sądowi odwoławczemu.