Prokuratura Krajowa

Przepis art. 109 § 4 w zw. z § 1 pkt 1 i 2 oraz § 2 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. Prawo o prokuraturze stanowił właściwą i legalną podstawę prawną wypłaty tego świadczenia.
W przepisie art. 109 § 4 ustawy – Prawo o prokuraturze ustawodawca przyznał prokuratorowi Prokuratury Krajowej uprawnienia wynikające z art. 109 § 1 pkt 1 i 2 oraz § 2 ustawy – Prawo o prokuraturze, co skutkuje, że świadczenia związane z kosztami mieszkania poza miejscem zamieszkania są należne prokuratorowi, jeśli wykonuje czynności w Prokuraturze Krajowej umiejscowionej poza miejscem stałego zamieszkania prokuratora Prokuratury Krajowej, nawet jeśli nie jest prokuratorem delegowanym w rozumieniu art. 109 § 1 pkt 1 i 2 oraz § 2 ustawy – Prawo o prokuraturze.
Omawiane regulacje określały więc podmioty, którym przysługiwały wskazane w tych przepisach należności i świadczenia oraz przesłanki, w których należności te przysługiwały. Uprawnieni do otrzymywania tych należności są „prokurator delegowany w okresie delegowania, jako pracownik w podróży służbowej”oraz „prokurator Prokuratury Krajowej”.
Kwestia pobierania przez prokuratorów Prokuratury Krajowej należnych im dodatków była przedmiotem postępowania prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w Warszawie zakończonego wydaniem 30.08.2017 r. postanowienia o odmowie wszczęcia śledztwa.
Postępowanie to dotyczyło również wydanego 6 grudnia 2016 r. przez Ministra Sprawiedliwości rozporządzenia w sprawie delegowania prokuratorów do Prokuratury Krajowej lub do Ministerstwa Sprawiedliwości oraz Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury, a także świadczeń przysługujących prokuratorom delegowanym poza stałe miejsce pełnienia służby.
W postępowaniu stwierdzono, iż sposób wydania omawianego rozporządzenia był zgodny z przepisami prawa przez organ upoważniony przez ustawodawcę. Tym samym pobieranie przez prokuratorów Prokuratury Krajowej ryczałtu z tytułu zwrotu kosztów zamieszkania poniesionych w związku z pracą poza miejscem zamieszkania było zgodne z obowiązującymi przepisami prawa tj. § 12 w zw. z § 14 w/w rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości wydanego na podstawie art. 112 Prawa o prokuraturze.
Osoby, które składają fałszywe zawiadomienia o przestępstwie, wiedząc że przestępstwa nie popełniono narażają się na konsekwencje prawne wynikające z art. 238 k.k. A tak czyni zarząd Stowarzyszenia Lex Super Omnia, który znając zakres postępowania prowadzonego w 2016 r. jak i jego rozstrzygnięcie mimo tego złożył zawiadomienie w sprawie podejrzenia popełnienia przestępstwa przez Ministra Sprawiedliwości poprzez wydanie przedmiotowego rozporządzenia.

Dział Prasowy

Prokuratura Krajowa