Prokuratura Krajowa

Zaskarżyli oni ostateczną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z 2010 roku, mocą której unieważniono orzeczenie Naczelnika Urzędu Dzielnicowego Warszawa – Wola z 1983 roku, odmawiające na podstawie przepisów dekretu z dnia 26 października 1945r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. nr 50 poz. 279z 26.10.1945r.) przyznania spadkobiercom dawnego właściciela, prawa użytkowania wieczystego do gruntu przy ul. Grabowej o powierzchni 928m². Unieważniając orzeczenie Kolegium uznało, że organ dekretowy nie dokonał prawidłowej oceny przeznaczenia nieruchomości w planie zagospodarowania przestrzennego.

Decyzja wydana z rażącym naruszeniem prawa

W wyniku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego i dokonania analizy stanu prawnego obowiązującego w 1983 roku, prokurator dostrzegł, że decyzja SKO w Warszawie z 2010 roku dotknięta jest wadą nieważności, albowiem wydana została z rażącym naruszeniem prawa. W złożonym od niej sprzeciwie wskazano, że w dacie, kiedy Naczelnik Urzędu Dzielnicowego Warszawa – Wola wydał orzeczenie dekretowe, obowiązywała ustawa z dnia 12 marca 1958 roku o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, która wprowadziła dodatkowe przesłanki, na podstawie których można było odmówić dawnemu właścicielowi przyznania prawa własności czasowej do gruntu np. jeśli grunt był niezbędny na cele użyteczności publicznej, niezależnie od przyczyn wskazanych w art. 7 ust. 2 dekretu warszawskiego. Obligowało to Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie, do uwzględnienia w postępowaniu nieważnościowym, także przepisów ustawy wywłaszczeniowej, bowiem dla objętej orzeczeniem nieruchomości przy ul. Grabowej już w 1976 roku wydana została decyzja o lokalizacji szczegółowej, wskazująca, iż teren został przewidziany pod budowę I odcinka metra. Zaniechanie uwzględnienia tych przepisów stanowi rażące naruszenie prawa, wobec czego w sprzeciwie sformułowano żądanie unieważnienia decyzji z 2010 roku.

Decyzja wydana w zamian za korzyść majątkową

Nadto prokuratorzy złożyli sprzeciw, w celu wzruszenia decyzji ostatecznej  Prezydenta m. st. Warszawy z 2007 roku, na podstawie której przyznano spadkobiercom dawnego właściciela prawo użytkowania wieczystego do gruntu przy ul. Saskiej. Prowadzone w Prokuraturze Regionalnej we Wrocławiu postępowanie karne wykazało, że wydanie tej decyzji nastąpiło w wyniku przyjęcia przez funkcjonariusza publicznego, pełniącego wówczas funkcję podinspektora w Biurze Gospodarki Nieruchomościami Urzędu m. st. Warszawy, korzyści majątkowej w kwocie 20.000,00 złotych.

Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 2 k.p.a. w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeśli decyzja została wydana w wyniku przestępstwa. Art. 145 § 1 pkt 2 k.p.a. wymaga jedynie związku przyczynowego pomiędzy przestępstwem, a wydaniem decyzji, ale już nie jej treścią (tak: Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku  z dnia 23 czerwca 2016r. sygn. I OSK 2510/14). Badanie wpływu przestępstwa na sam wynik sprawy nie ma znaczenia w kontekście przesłanki wznowienia z art. 145 § 1 pkt 2 k.p.a.

Prokuratorzy domagają się  w tej sprawie wznowienia postępowania i uchylenia zaskarżonej decyzji.

Dział Prasowy
Prokuratura Krajowa