Prokuratura Krajowa

Wyrok Sądu Rejonowego w Lublinie

Sąd Rejonowy w Lublinie w wydanym 8 marca 2003 roku wyroku nakazał pozwanemu opróżnienie i opuszczenie lokalu mieszkalnego wraz z osobami i rzeczami znajdującymi się w lokalu, a następnie wydanie go stronie powodowej. Jednocześnie Sąd przyznał pozwanemu lokal socjalny i obciążył go kosztami postępowania.

Od powyższego wyroku pozwany nie odwoływał się, dlatego też wyrok stał się prawomocny.

Nakaz opróżnienia lokalu

Od 1992 roku pozwanemu przysługiwało spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. W wyniku zaległości z tytułu opłat mieszkaniowych, powód, tj. Rada Nadzorcza Spółdzielni Mieszkaniowej uchwałą podjętą 16 marca 2002 roku wykluczyła pozwanego z członkostwa w spółdzielni. Pozwany odwołał się od przedmiotowej decyzji, jednakże Walne Zgromadzenie Członków Spółdzielni podtrzymało uchwałę. 30 stycznia 2003 roku wpłynął do Sądu Rejonowego w Lublinie pozew, w którym żądano nakazania pozwanemu opróżnienie lokalu mieszkalnego uzasadniając, że będąc wykluczony z członkostwa ze Spółdzielni utracił on tytuł prawny do zajmowania przedmiotowego lokalu mieszkalnego. 8 marca 2003 roku Sąd Rejonowy w Lublinie VI Wydział Grodzki wydał wyrok, w którym uznając powództwo, nakazał pozwanemu opróżnienie i opuszczenie lokalu mieszkalnego wraz z osobami i rzeczami, a następnie wydanie go stronie powodowej. Jednocześnie Sąd przyznał pozwanemu lokal socjalny i obciążył go kosztami postępowania.

Wyrok wydany na podstawie nieobowiązującego przepisu

Z rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego w Lublinie nie zgodził się Minister Sprawiedliwości Prokurator Generalny Zbigniew Ziobro. Działając z jego upoważnienia skargę nadzwyczajną do Sądu Najwyższego złożył prokurator Robert Hernand –Zastępca Prokuratora Generalnego.

W skardze nadzwyczajnej zarzucił rażące naruszenie przepisów prawa materialnego przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na wydaniu przez Sąd wyroku na podstawie nieobowiązującego przepisu. Chodzi o art. 210 ustawy z dnia 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze, który został uchylony na podstawie art. 29 pkt 7 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych, co wpłynęło ujemnie na sytuację prawną pozwanego.

Obowiązki posiadaczy lokali w ramach spółdzielni zostały uregulowane w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych. W przypadku ustalania sytuacji prawnej pozwanego sąd powinien odwoływać się do stosownych przepisów tej ustawy, a nie do Prawa spółdzielczego. W szczególności, że w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych stosowne przepisy dotyczące opróżnienia lokalu przez osobę, której prawo do lokalu wygasło, zostały uregulowane.

Pozwany nie mógł wznowić postępowania

Prokurator Generalny wskazał również na niezastosowanie przez Sąd właściwych przepisów ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, co uniemożliwiło pozwanemu skorzystanie z procedury wznowienia postępowania po tym, jak Trybunał Konstytucyjny orzekł o ich niekonstytucyjności.

W skardze nadzwyczajnej podniesiono również zarzut naruszenia zasad oraz praw człowieka i obywatela określonych w Konstytucji (art. 89 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 roku o Sądzie Najwyższym), a mianowicie zasady legalizmu, zasady demokratycznego państwa prawnego, z której wynika zasada zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa, a także zasada sprawiedliwości. Orzeczenie naruszyło także ochronę praw majątkowych pozwanego.

Prokurator Generalny wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy przez Sąd Najwyższy.

Dział Prasowy
Prokuratura Krajowa