Prokuratura Krajowa

Okoliczności sprawy

Urząd Kontroli Skarbowej w Łodzi oskarżył emerytkę o dokonanie sprzedaży detalicznej z pominięciem kasy rejestrującej tj. popełnienia wykroczenia skarbowego określonego w art. 62 § 5 kodeksu karnego skarbowego w związku z art. 62 § 4 kodeksu karnego skarbowego. Wartość transakcji objętej zarzutem wynosiła 30 groszy, natomiast wartość uszczuplonej przez kobietę należności publicznoprawnej wyniosła 5 groszy.

26 czerwca 2009 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi skazał emerytkę na karę grzywny w wysokości 130 złotych oraz zasądził koszty sądowe w kwocie 170 złotych.

Wyrok zaskarżyła w całości oskarżona, zarzucając mu obrazę art. 1 § 2 kodeksu karnego skarbowego, polegającą na uznaniu jej za winną popełnienia zarzucanego wykroczenia pomimo wyjątkowo znikomej społecznej szkodliwości zarzuconego jej czynu.

Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z dnia 28 października 2009 roku utrzymał zaskarżony wyrok w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną oraz obciążył kobietę kosztami postępowania odwoławczego.

Rażące naruszenie przepisów prawa procesowego

Prokurator Generalny wniósł kasację od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi, zarzucając mu rażące i mające istotny wpływ na jego treść naruszenie przepisów prawa procesowego.

Prokurator Generalny wskazał, że sąd okręgowy zaniechał dokonania rzetelnej kontroli odwoławczej w zakresie podniesionego w apelacji zarzutu naruszenia art. 1 § 2 kodeksu karnego skarbowego i zaaprobował błędny pogląd sądu I instancji, iż przy ustalaniu stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonej nie bierze się pod uwagę wartości dokonanej transakcji i wysokości uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie należności publicznoprawnej.

W kasacji podniesiono, że nieuwzględnienie tej okoliczności przy ocenie stopnia karygodności, jak również nieuprawnione nadanie istotnego znaczenia okolicznościom, które nie wschodzą do katalogu przesłanek decydujących o stopniu społecznej szkodliwości, miało nie tylko rażący charakter, ale istotnie wpłynęło na treść orzeczenia.

Sąd Najwyższy podzielił argumentację Prokuratora Generalnego

Sąd Najwyższy uznał zasadność podniesionych w kasacji zarzutów. Wskazał, że w świetle niekwestionowanego i ugruntowanego orzecznictwa Sądu Najwyższego, podstawowym obowiązkiem sądu odwoławczego, wynikającym z treści art. 433 § 2 kodeksu postępowania karnego jest rzetelne rozpoznanie środka odwoławczego. Oznacza to konieczność rozważenia wszystkich wniosków i zarzutów wskazanych w środku odwoławczym. W uzasadnieniu wyroku sąd odwoławczy winien zaś podać, czym kierował się wydając orzeczenie oraz dlaczego zarzuty i wnioski apelacji uznał za niezasadne.

Podkreślił, że analiza treści uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego wskazuje jednoznacznie, iż sąd odwoławczy nie sprostał obowiązkowi rzetelności przy rozpoznawaniu zarzutu apelacyjnego, rozpoznając go bardzo pobieżnie i w znacznej części błędnie, nie dostrzegając jego istoty.

Sąd Najwyższy podzielił argumentację Prokuratora Generalnego co do błędnego stanowiska sądu odwoławczego, w zakresie dotyczącym oceny stopnia społecznej szkodliwości. Wskazał, że przedmiotem ochrony z art 62 kodeksu karnego skarbowego jest publiczny interes fiskalny, a także mienie Skarbu Państwa i podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Im wyższa wartość świadczonej i podlegającej rejestracji usługi, tym większa wysokość należności publicznoprawnej i odwrotnie. Prawidłowa zatem ocena wszystkich występujących w sprawie okoliczności, z uwzględnieniem wartości niezarejestrowanej usługi kserograficznej, prowadzi do wniosku, iż stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonej jest znikomy.

Sąd Najwyższy uwzględniając kasację Prokuratora Generalnego uchylił zaskarżony wyrok, a także utrzymany nim w mocy wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi i umorzył postępowanie z powodu przedawnienia karalności zarzucanego oskarżonej wykroczenia skarbowego.

Dział Prasowy

Prokuratura Krajowa