Prokuratura Krajowa

Mając kontakt z chłopcem na wizytach domowych oraz podczas jego pobytu w Centralnym Szpitalu Klinicznym MSWiA w Warszawie, lekarze nie przeprowadzili wszystkich koniecznych badań i błędnie zdiagnozowali stan chłopca nie rozpoznając u niego uogólnionej infekcji bakteryjnej będącej powikłaniem ospy wietrznej.

Wyrok sądu rejonowego

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia 13 października 2015 roku wydał wyrok skazujący wobec czworo lekarzy i wymierzył im kary po 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania na okres próby wynoszący 3 lata oraz kary grzywny. Wyrokiem tym Sąd uniewinnił dwójkę lekarzy: Sabinę D. oraz Mohammeda K. od popełnienia zarzuconych im czynów.

Na skutek apelacji wniesionej między innymi przez prokuratora sprawa trafiła do Sądu Okręgowego w Warszawie. Ten 20 czerwca 2016 roku utrzymał w mocy wyrok Sądu I instancji. 

Prokurator wniósł kasację

Prokurator Prokuratury Okręgowej w Warszawie nie zgodził się z tym rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego w Warszawie w zakresie oskarżonych Sabiny D. oraz Mohammeda K. i złożył kasację do Sądu Najwyższego.

W odniesieniu do oskarżonego lekarza Mohammeda K. prokurator w swojej kasacji wskazał między innymi, że Sądy błędnie ustaliły, że niedokonanie pełnej oceny stanu zdrowia pokrzywdzonego chłopca, nieprzeprowadzenie wszystkich koniecznych badań i nieskierowanie go do szpitala, nie naraziło dziecka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

W ocenie prokuratury zaniechania, których dopuścił się lekarz, wyczerpywały znamiona przestępstwa z art. 160 par. 3 kodeksu karnego. Dopuścił się on bowiem błędu w sztuce lekarskiej. 

Natomiast w odniesieniu do oskarżonej lekarz Sabiny D. prokurator w swojej kasacji wskazał między innymi, że w kompleksowej opinii biegli, po zapoznaniu się z całością zgromadzonego materiału dowodowego w tym z całością dokumentacji medycznej, ocenili postępowanie oskarżonej lekarz jako jednoznacznie nieprawidłowe z punktu widzenia dostępnej każdemu lekarzowi wiedzy medycznej i zasad praktyki lekarskiej. Pomimo tego orzekające Sądy uznały, że oskarżona Sabina D. nie dopuściła się błędu w sztuce lekarskiej. Ograniczyła ona bowiem swoją działalność lekarską wobec pacjenta tylko do granic zleconej jej konsultacji, tj. zbadania go pod kątek zakażalności i odesłała go do oddziału hematologii. W ocenie orzekających Sądów takie działania lekarki nie przyczyniły się do rozwoju postępującego u chorego chłopca procesu zapalnego. Nie można zatem czynić jej zarzutu z tego powodu, że nie zatrzymała rozwoju zakażania.

W ocenie prokuratury argumentacja przedstawiona przez Sądy w zakresie niewypełnienia przez Sabinę D. znamion czynu zabronionego jest błędna i nosi cechy dowolności i arbitralności. Materiał dowodowy zgromadzony w tej sprawie, w tym dokumentacja medyczna, a także opinia biegłych, wskazują na to, że lekarz Sabina D. powinna rozpoznać uogólnioną infekcję bakteryjną będącą powikłaniem choroby zakaźnej – ospy wietrznej, pozostawić chorego chłopca na oddziale zakaźnym, a nie odsyłać go na oddział hematologii, a także natychmiast rozpocząć antybiotykoterapię.

W swojej kasacji prokurator wskazał, że zaniechania, których dopuściła się lekarz Sabina D., wyczerpywały znamiona przestępstwa z art. 160 par. 3 kodeksu karnego. Dopuściła się on bowiem błędu w sztuce lekarskiej.

Sąd Najwyższy uchylił  wyrok

Prokurator wniósł o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie i przekazanie mu sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy podzielił argumenty przedstawione przez prokuratora.

Wyrokiem z 21 czerwca 2017 roku (sygn. akt II KK 74/17) Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie i przekazał mu sprawę do ponownego rozpoznania.

Dział Prasowy

Prokuratura Krajowa