Patron szkoły
KAZIMIERZ SEROCKI
Kompozytor i pianista. Urodzony 3 marca 1922 w Toruniu, zmarł 9 stycznia 1981 w Warszawie.
Studiował w klasie kompozycji Kazimierza Sikorskiego oraz fortepian u Stanisława Szpinalskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obecnie Akademia Muzyczna) w Łodzi. W latach 1947-48 kontynuował studia w zakresie kompozycji u Nadii Boulander oraz gry na fortepianie u Lazare Levy’ego w Paryżu. W latach 1946-51 występował jako pianista w kraju i za granicą, m.in. w Rumunii, Niemczech i Czechosłowacji. Od 1952 działał wyłącznie jako kompozytor. W latach 1954-55 był wiceprezesem Związku Kompozytorów Polskich. Był jednym z organizatorów Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”.
Kazimierz Serocki jest laureatem szeregu nagród artystycznych, polskich i zagranicznych, m.in.: Nagrody Państwowej za muzykę do filmu MIŁOŚĆ CHOPINA w 1952, nagrody Ministra Kultury i Sztuki za całokształt twórczości w 1963 oraz nagrody ZKP w 1966. W 1956 i 1958 otrzymał nagrody na Konkursie im. Grzegorza Fitelberga za SINFONIETTĘ na dwie orkiestry smyczkowe (1956), MUSICA CONCERTANTE na orkiestrę (1958) i cykl pieśni OCZY POWIETRZA na sopran i fortepian (1957), w 1959 – wyróżnienie za SINFONIETTĘ na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO. W 1972 otrzymał po raz drugi Nagrodę Państwową I stopnia „za wybitne osiągnięcia w twórczości kompozytorskiej”.
Kazimierz Serocki, czołowy przedstawiciel awangardy w nowej muzyce polskiej, zadziwia objawiającą się w jego twórczości różnorodnością zainteresowań, idącą w parze z aktywnością życiową. Po ukończeniu studiów pianistycznych i kompozytorskich w Polsce kształcił się w Paryżu. Po powrocie do kraju założył wraz z Tadeuszem Bairdem i Janem Krenzem „Grupę 49”, wyznającą „pozytywny optymizm” przejawiający się muzyką komunikatywną i nieskomplikowaną. Jednak kilka lat później, w roku 1956, razem z Tadeuszem Bairdem powołał do życia Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”, który miał być nieraz miejscem najbardziej awangardowych manifestacji muzycznych. Sam zaczynał swoją drogę twórczą od związków z muzyką ludową, co nie przeszkadzało mu interesować się wyrafinowaną techniką dodekafoniczną. Nie przegapił propagowanego przez słynną kuźnię awangardy – Międzynarodowe Letnie Kursy Nowej Muzyki w Darmstadcie – totalnego serialimu, w którym każdy element kompozycji jest jak najściślej zaplanowany. Wkrótce potem znalazł się jednak na estetycznych antypodach, stosując w swych utworach aleatoryzm zakładający znaczną rolę przypadku w komponowaniu i koncepcję formy otwartej. Przy tych wszystkich tak różnych postawach twórczych indywidualny wyraz nadaje dziełom Serockiego jego dynamizm i wrażliwość brzmieniowa. Brzmienie staje się najważniejszym elementem twórczym, a brzmieniowa inwencja kompozytora wydaje się nie mieć granic. Obok brzmień tradycyjnych stosuje Serocki brzmienia wydobywane z instrumentów w sposób niekonwencjonalny, wprowadza nowe instrumenty oraz nietypowe zestawy instrumentalne, wykorzystuje bogate układy perkusyjne i dźwięki elektroniczne. A całej swojej muzyce nadaje pociągającą witalność i dynamiczny temperament.
