Państwowa Szkoła Muzyczna I i II stopnia im. J. Zarębskiego w Inowrocławiu

Z kart historii szkoły

Gdzie nasze korzenie, czyli jakie były początki?

Państwowa Szkoła Muzyczna I i II stopnia im. Juliusza Zarębskiego w Inowrocławiu sięga swymi korzeniami okresu międzywojennego. W tym czasie w Inowrocławiu, jako mieście uzdrowiskowym tętniło życie muzyczne, działały orkiestry z bogatym repertuarem kompozytorów klasycznych i romantycznych, chóry i towarzystwa śpiewu. Na takich szerokich podstawach, a zarazem wypełniając potrzeby muzyczne miasta – kurortu powstawało inowrocławskie szkolnictwo muzyczne. Do najważniejszych placówek należały: Konserwatorium Oskara Anderlika oraz Szkoła Muzyczna Paula Herrfutha. W 1933 roku Lwowskie Konserwatorium Muzyczne im. Karola Szymanowskiego utworzyło w Inowrocławiu filię – oddział. który stał się najpoważniejszą instytucją kształcenia muzycznego. Była to placówka państwowa, dająca uprawnienia szkół publicznych. Od 1938 roku usamodzielniła się, zmieniając jednocześnie nazwę na Kujawską Szkołę Muzyczną. W ten sposób zapewniono w Inowrocławiu bardzo dobre warunki do zdobywania wykształcenia muzycznego na wysokim, profesjonalnym poziomie. Niestety wybuch wojny przerwał rozwój wszelkiego szkolnictwa.

Okres powojennych zmagań

Działalność szkoły wznowiona została w 1947 roku, a na czele kilkuosobowej kadry pedagogicznej stanął początkowo Wacław Ciesielski – były pedagog przedwojennego oddziału Konserwatorium Lwowskiego.

W tym czasie szkoła, nie będąc jeszcze placówką państwową, borykała się z ogromnymi trudnościami lokalowo – organizacyjnymi, a niedobór finansowy spowodował konieczność zabiegania o patronat akceptowane przez władze polityczne organizacji. Związane z nim były zmiany nazwy: Niższa Szkoła Muzyczna (1947), następnie Szkoła Muzyczna przy Związku Zawodowym Muzyków Rzeczypospolitej Polskiej (1948), Szkoła Muzyczna Związku Zawodowego Pracowników Kultury i Sztuki (1953). W tych pierwszych powojennych latach istnienia szkoły, obok dyrektora Witolda Kocikowskiego, najważniejszą role organizatorską spełniała Helena Jabłońska.

Ilość klas instrumentalnych początkowo ograniczona była do tych podstawowych – prowadzona była nauka gry na fortepianie, skrzypcach, akordeonie, a w późniejszym okresie także utworzono klasę klarnetu, kontrabasu, wiolonczeli, perkusji i śpiewu solowego. Uczniowie mieli możliwość koncertowania przede wszystkim w sali Teatru Miejskiego, a także dla szerszego kręgu słuchaczy w klubach osiedlowych, domach kultury i miejscowych zakładach pracy. Brali też udział w okręgowych przesłuchaniach w Bydgoszczy.

Rozwój i rozkwit szkoły

Dopiero w 1970 roku szkoła została placówką państwową i otrzymała nazwę Państwowa Szkoła

Muzyczna l stopnia i od tego momentu nastąpił jej zasadniczy rozwój. Po niemalże 30 latach (1947-1970), na które przypadają wielokrotne zmiany lokalizacji szkoły, a warunki kolejnych siedzib pozostawały niewystarczające, szkoła otrzymała nowy, własny budynek. Wtedy to właśnie, w grudniu 1976 roku, po wielu staraniach dyr. Witolda Kocikowskiego, oddano do użytku obecną siedzibę. Nowoczesny budynek zaprojektowany został w przemyślany sposób z przeznaczeniem do potrzeb szkolnictwa artystycznego i wzorowany był na powstającej wówczas Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie przy ul. Okólnik. W gmachu znalazły miejsce liczne sale do zajęć indywidualnych i zbiorowych, biblioteka i pomieszczenia gospodarcze, a zaplanowano także sale koncertową, którą oddano do użytku dwa lata później. Z nowym rokiem szkolnym 1977/78 rozszerzono zakres kształcenia o średni stopień, a absolwenci szkoły – zawodowi muzycy – mieli

możliwość kontynuowania kształcenia muzycznego na wyższych uczelniach . m. in. w powstałej w 1974 roku Wyższej Szkole Muzycznej w Bydgoszczy. Ważnym zadaniem stało się wówczas stworzenie nowych klas instrumentalnych i wydziału wokalnego, pozyskanie nowych pedagogów i współpraca z muzykami Filharmonii Pomorskiej oraz Akademii Muzycznej w Bydgoszczy. Zadania te z wielką determinacją realizuje od 1979 roku obecny dyrektor szkoły, Józef Henke.

Aktualnie …

Centralne umiejscowienie gmachu w Inowrocławiu, w kompleksie zabudowań z Teatrem Miejskim,

Biblioteką Główną, Kujawskim Centrum Kultury i Inowrocławskim Muzeum sprawia, że szkoła muzyczna współtworzy kulturalne serce miasta. W latach 90-tych rozpoczął się nowy etap kontaktów kulturalnych, obfitujący w zagraniczne wyjazdy uczniów. Orkiestra szkolna, chóry i zespoły kameralne wielokrotnie brały udział w koncertach w Niemczech – w partnerskim Bad Oeynhausen, w Wedel koło Hamburga, w Waldbrol niedaleko Kolonii, w czeskiej Karvinie oraz w węgierskim Pecs (Pecz) i norweskim Rjukan. Uczniowie mieli możliwość spędzenia niezapomnianych chwil podczas festiwali muzycznych w portugalskim Porto czy litewskim Pasvalys. Poznanie innych modeli kształcenia muzycznego, powszechność muzykowania dzieci i młodzieży, a także atrakcyjność występów zespołowych sprawiła, że inowrocławska szkoła muzyczna już od dłuższego czasu angażowała się w rozwój kameralistyki i muzyki zespołowej. Ostatnie lata zaowocowały realizacją wcześniejszych marzeń – placówka nasza wzbogaciła się o Salę Kameralną im. Witolda Kocikowskiego, zmodernizowana została Sala Koncertowa, a wnętrza szkoły poddano zmianom aranżacji. Owocem współpracy z kujawskimi artystami – plastykami jest swoista galeria obrazu i plakatu.

Uczniowie zdobywają najwyższe noty na konkursach i przesłuchaniach, szkoła osiągnęła wysoki poziom dydaktyki i stała się ważnym ośrodkiem kultury dla miasta i regionu. W swojej historii szkoła może poszczycić się wspaniałym gronem absolwentów kontynuujących naukę na wyższych uczelniach muzycznych. Jako instrumentaliści, wokaliści, teoretycy muzyki i kompozytorzy współtworzą polską kulturę muzyczna i uczestniczą w życiu kulturalnym naszego miasta i regionu.