Profilaktyka włośnicy (łac. trichinellosis )

Włośnica jest chorobą odzwierzęcą wywołaną przez włośnia krętego ( Trichinella spiralis).
Człowiek zakaża się po zjedzeniu surowego lub niedogotowanego i niedopieczonego mięsa pochodzącego z zakażonych zwierząt, głównie świń i dzików. Spożyte wraz mięsem otorbione larwy w przewodzie pokarmowym człowieka pod wpływem soków trawiennych tracą torebki łącznotkankowe. W jelicie pasożyty zagnieżdżają się, dojrzewają i rodzą larwy, które przechodzą do krwi i wraz z nią dostają się do wszystkich narządów. Larwy osiedlają się przede wszystkim w mięśniach poprzecznie prążkowanych ( z wyjątkiem mięśnia sercowego) skręcają się spiralnie i otorbiają powodując miejscowy stan zapalny i bolesność mięśni. Larwy przez okres kilku, a nawet kilkunastu lat mogą pozostawać żywe, choć część z nich ginie lub ulega zwapnieniu.
Objawy włośnicy pojawiają się zwykle około 10-14 dni po spożyciu zakażonego produktu. Są nimi: gorączka, obrzęk twarzy, bóle mięśni, bóle brzucha, biegunka, bóle i zawroty głowy. Dojrzałe larwy i włośnie wydalane z kałem przez osoby zakażone w początkowej fazie choroby nie mają zdolności do przeżycia w środowisku zewnętrznym i szybko giną.
Jedynym sposobem zapobiegania zakażeniu jest:
- poubojowe badanie mięsa świń, dzików, koni,
- nie kupowanie mięsa nieznanego pochodzenia,
- poddawanie mięsa odpowiedniej obróbce termicznej tj. czas gotowania powinien wynosić co najmniej 30 minut na 1kg poszczególnych kawałków mięsa (po nakrojeniu mięsa nie może wydzielać się krwisto podbarwiony płyn).
Leczenie. Zastosowanie odpowiedniego leczenia prowadzi do wyzdrowienia, ale powikłania występujące podczas choroby (zapalenie mięśnia sercowego, uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego) mogą być groźne dla życia. Leczenie łagodzi objawy i eliminuje pasożyty z jelita cienkiego.
W powiecie piotrkowskim w ostatnich latach nie zarejestrowano żadnego przypadku włośnicy wśród ludzi.