Polska w Tunezji

Uwaga! Od 2015 roku w Tunezji obowiązuje stan wyjątkowy. Jedną z jego konsekwencji jest zakaz fotografowania obiektów wojskowych i rządowych. Nie należy również fotografować przedstawicieli służb bezpieczeństwa (policji, wojska itd.). Wszelkie naruszenia ww. zakazów mogą skutkować aresztowaniem na minimum 5 dni. W przypadku kontaktu z miejscowymi władzami należy się bezwzględnie stosować do wszelkich wydawanych poleceń.

Apelujemy: zgłoś swoją podróż w systemie Odyseusz‎.

Na jakim dokumencie podróży można przekroczyć granicę?

• paszport - TAK
• paszport tymaczasowy - TAK
• dowód osobisty - NIE

  Uwaga: od 1 stycznia 2025 r. obowiązuje wjazd do Tunezji wyłącznie na podstawie paszportu.

Jaka jest wymagana minimalna ważność dokumentu podróży?

Paszport i paszport tymczasowy: 3 miesiące od daty planowego opuszczenia Tunezji; 6 miesięcy przy  braku biletu powrotnego.

W przypadku utraty paszportu, musisz zgłosić ten fakt na policji oraz zwrócić się do Wydziału Konsularnego Ambasady RP w Tunisie o wydanie paszportu tymczasowego na powrót do kraju.

Czy trzeba wyrobić wizę?

Obywatele RP mogą wjechać na terytorium Tunezji bez wizy i mogą  legalnie przebywać do 3 miesięcy od daty wjazdu.

Czy są inne, dodatkowe wymogi dotyczące wjazdu?

Paszport nie może budzić wątpliwości co do swojej autentyczności. Wszelkie uszkodzenia mechaniczne dokumentu, zamazane wizy lub dane osobowe, niewyraźne pieczęcie mogą spowodować uciążliwą procedurę wyjaśniającą lub cofnięcie z granicy. 

Na przejściu granicznym w porcie La Goulette zdarzyły się przypadki wymagania przez tunezyjską straż graniczna od osób przybywających indywidualnie w celu turystycznym potwierdzenia rezerwacji i opłacenia hotelu.

Brak wymogów wjazdowych związanych z COVID - 19.

Czy jest wymagana pisemna zgoda rodziców/opiekunów prawnych na podróż dziecka z osobą trzecią? 

Przy wjeździe do Tunezji zgody nie są wymagane.

Zasady pobytu

Możesz przebywać bez wizy do 3 miesięcy od daty wjazdu.

W Tunezji istnieje obowiązek meldunkowy. Jeśli zatrzymujesz się w hotelu, melduje Cię obsługa. W przypadku odwiedzin musi Cię zameldować osoba zapraszająca na najbliższym względem miejsca zamieszkania posterunku policji. Tam też, jeżeli zgodnie z tunezyjskimi przepisami masz prawo do pobytu dłuższego niż 90 dni (np. jesteś współmałżonkiem obywatela Tunezji, posiadasz pozwolenie na pracę, uczysz się) wystąpisz o legalizację pobytu. Karta pobytu (carte séjour) wydawana jest  zazwyczaj na okres jednego roku lub 2 lat.  Informacje dotyczące procedury znajdują się pod tutaj.

Jeśli przekroczysz okres 3 miesięcy bezwizowego pobytu, przy wyjeździe na granicy służby naliczą karę w wysokości ok. 20 dinarów za tydzień.

Cudzoziemcy mają ograniczony dostęp do tunezyjskiego rynku pracy.

Jeżeli przebywasz w Tunezji na podstawie karty pobytu przy każdym wyjeździe musisz wykupić znaczek skarbowy wartości 60 dinarów.

Obowiązkowe jest ubezpieczenie zdrowotne. Przy wyjazdach zorganizowanych sprawdź warunki ubezpieczenia oferowanego przez biuro podróży. Osobom z chorobami przewlekłymi zalecamy dodatkowe ubezpieczenie. Zanim pójdziesz do lekarza, zgłoś się do rezydenta, który przekaże bezpośrednio firmie ubezpieczeniowej informację o potrzebie udzielenia pomocy lekarskiej. Dokładną procedurę opłaty za uzyskaną pomoc wyjaśniają rezydenci i opiekunowie wycieczek na początku turnusu. Jeśli polska firma ubezpieczeniowa zakwestionuje zasadność wizyty lekarskiej lub hospitalizacji, należy:

• zapłacić gotówką na miejscu,
• poprosić rodzinę w Polsce o zrobienie przelewu na konto szpitala.

Szpitale mogą odmówić wypuszczenia pacjenta, dopóki nie zapłaci za udzieloną pomoc

Nie ma ograniczeń w podróżowaniu po kraju, poza zamkniętymi strefami wojskowymi, które obejmują tereny górzyste i pustynne.

Drogi główne i autostrady są zazwyczaj w dość dobrym stanie. Nie ma kolein, ale wyrwy pojawiają się nawet na autostradach. Drogi boczne na ogół są złej jakości. Istnieją dosyć dobre połączenia kolejowe między większymi miastami. W miarę dobrze funkcjonuje sieć połączeń autobusowych linii SNTRI, podlegająca Ministerstwu Transportu. Informacje o transporcie znajdziesz na www.transport.tn. Można też podróżować taksówkami międzymiastowymi (louage).

W dużych miastach Tunezji można korzystać z komunikacji miejskiej. Kursują autobusy, metro i bardzo tanie taksówki.

Najdłuższa autostrada A1 łączy Tunis z Ras Jedir, na granicy z Libią. Jej łączna długość to 659 km. Druga autostrada A3 o długości 136 km prowadzi z Tunisu do Bou Salem, na zachód w kierunku granicy z Algierią. 51 km liczy autostrada A4 łącząca Tunis z Bizerte, miastem na północy Tunezji. Dozwolona prędkość to: na autostradach – 110 km/h, na zwykłych drogach – 90 km/h, w miastach – 50 km/h. Na Dżerbie – 70 km/h poza miastami, 50 km/h – w miastach.

Obowiązuje zielona karta. Możesz posługiwać się polskim prawem jazdy. Na drogach zachowaj szczególną ostrożność. Tunezyjczycy bardzo swobodnie traktują przepisy ruchu, mimo że obowiązuje europejski kodeks drogowy. Dosyć często zdarza się jazda na czerwonym świetle, pod prąd i wymuszanie pierwszeństwa. Szczególną uwagę zwróć na pieszych. Nie obowiązuje tu zasada przechodzenia na pasach, piesi najczęściej przebiegają przez jezdnię czy nawet autostradę, zeskakując z betonowych bloków oddzielających dwa pasy. Policjanci stojący na skrzyżowaniach zazwyczaj nie zwracają uwagi na łamanie przepisów, ale zdarza się, że nakładają mandaty. Policjanci czy wojsko zatrzymują samochody częściej do kontroli antyterrorystycznej niż po to, by  sprawdzić stan techniczny pojazdu.

Nie ma problemu z przyjazdem do Tunezji własnym samochodem (promy z Genui, Rzymu i Palermo we Włoszech lub z Marsylii we Francji). W Tunezji obowiązują ogólne (europejskie) zasady odpowiedzialności sprawcy stłuczki czy wypadku. Na wezwaną do wypadku policję czeka się czasami kilka godzin. Samochód można wypożyczyć na podstawie paszportu, prawa jazdy i wypełnionego na miejscu formularza. Koszt w zależności od marki samochodu, regionu czy nawet pory roku waha się w granicach 90-500 dinarów za dzień. Większość agencji wymaga wpłaty kaucji.

Jeżeli wwozisz do Tunezji dewizy, których wartość przekracza równowartość 20.000 dinarów (około 5900 euro) musisz to zadeklarować przy wjeździe. Jeżeli posiadasz mniejszą kwotę dewiz w gotówce, ale nie jesteś w stanie przewidzieć ile wydasz, również radzimy zadeklarować ją przy wjeździe. Pamiętaj, że bez wcześniejszej deklaracji wywieźć można gotówkę w walucie obcej, której wartość nie przekracza równowartości 5000 dinarów (około 1450 euro).

Przepisy dotyczące wwozu i wywozu dewiz są bardzo rygorystyczne i skrupulatnie stosowane przez służby celne.

Zabroniony jest wwóz i wywóz dinarów tunezyjskich. Za złamanie zakazu grożą surowe konsekwencje.

Szczegółowe informacje dostępne są na stronie tunezyjskiego Urzędu Celnego https://www.douane.gov.tn/, na której dostępny jest również formularz deklaracji dewiz https://www.douane.gov.tn/declaration-devise/ on-line.

Nie ma ograniczeń ilościowych w wymianie dewiz na walutę miejscową. W przypadku wymiany waluty na dinary należy zachować dowód wymiany. Dokument ten potrzebny będzie w razie chęci wymiany dinarów na walutę przed powrotem/wylotem z Tunezji po okazaniu również karty pokładowej. Banki na lotniskach czynne są 24h/24h.

Można przywieźć:

• 200 szt. papierosów,
• 50 szt. cygar,
• 2 l alkoholu poniżej 25%,
• 1 litr alkoholu powyżej 25%.

Nie wolno fotografować obiektów wojskowych i rządowych. Dziennikarze muszą mieć zezwolenie na zdjęcia i filmowanie. Zezwolenie wydaje specjalne biuro przy kancelarii premiera.

Za posiadanie lub używanie nawet minimalnej ilości narkotyków grożą kary więzienia, nawet do 20 lat. Warunki w więzieniach są bardzo ciężkie. Odwiedziny są możliwe, ale musi się na nie zgodzić prokuratura. Cele są przepełnione, czasami nie ma miejsca siedzącego i wszyscy więźniowie w małym pomieszczeniu stoją. Do obowiązków rodziny należy przekazywanie więźniom środków czystości, produktów higienicznych, lekarstw i jedzenia.

Konkubinat i związki homoseksualne oficjalnie są zabronione.

W 2015 r. wprowadzono nowelizację ustawy, która zniosła obowiązek wydawania zgody przez ojców Tunezyjczyków na wyrobienie paszportu i wyjazd dzieci za granicę. Dzieci mogą podróżować pod opieką jednego z rodziców bez pisemnej zgody drugiego, bez względu na sytuację prawną rodziców. Obojętnie, czy są małżeństwem, czy są rozwiedzeni. Dzieci mogą także podróżować w towarzystwie jednego z opiekunów prawnych lub innej osoby mającej prawo do opieki. W praktyce oznacza to, że dzieci z rodzin mieszanych (np. tunezyjsko-polskich) opuszczają Tunezję, okazując na granicy dwa paszporty (np. tunezyjski i polski). Zdarza się jednak, że funkcjonariusz graniczny wymaga zgody rodzica, który jest obywatelem Tunezji, na wyjazd swojego dziecka. Zgodę taką legalizuje się w urzędzie gminy lub miasta. Jeżeli dziecko nie ma paszportu tunezyjskiego, a matka-cudzoziemka nie jest w stanie go wyrobić, na wyjazd dziecka ojciec musi obowiązkowo wydać zezwolenie na piśmie. Jest ono legalizowane przez notariusza albo w urzędzie miasta lub gminy. Może być wymagana także osobista obecność ojca na lotnisku.

Tunezja jest krajem muzułmańskim. Choć spożywanie alkoholu nie jest zabronione, nie należy jednak tego robić w miejscach publicznych i w lokalach, które nie mają licencji na jego sprzedaż. W czasie świętego miesiąca ramadan (post) unikaj w ciągu dnia jedzenia, picia i palenia papierosów na ulicach. Może to spowodować nieprzychylne reakcje ze strony Tunezyjczyków. Weź pod uwagę, że podczas ramadanu administracja, handel i transport funkcjonują w zwolnionym tempie i w ograniczonych godzinach. Muzułmanie jedzą śniadanie przed wschodem słońca, a w czasie drugiego posiłku zaraz po zachodzie słońca ulice zupełnie pustoszeją. Ruch pieszy i kołowy zaczyna nasilać się ok. 20.00-21.00 i trwa do późnych godzin nocnych, kiedy to rodziny i znajomi składają sobie wizyty.

Poza miejscowościami turystycznymi, szczególnie na południu kraju, należy dostosować swój ubiór do zwyczajów państwa muzułmańskiego. Nie rób zdjęć mieszkańcom bez ich wyraźnej zgody. Zdarza się, że zgoda jest wyrażana po opłacie kilku dinarów.

Mężczyzna ma uprzywilejowaną pozycję w tym kraju. Istnieją miejsca publiczne (kawiarnie) przeznaczone tylko dla mężczyzn. Prezenty są mile widziane i odwzajemniane.

Zachowanie wobec kobiet jest ogólnie grzeczne, choć bywa i zaczepne (zazwyczaj względem turystek). Pomimo równouprawnienia, tunezyjska kobieta ma mniej uprzywilejowaną pozycję niż mężczyzna. Zachowanie wobec dzieci jest bardzo serdeczne. Zwyczajem jest głaskanie czy dotykanie małych dzieci o blond włosach i jasnych karnacjach, co podobno przynosi Tunezyjczykom szczęście.

Najczęściej praktykowaną formą płatności jest gotówka lub karta płatnicza. W zasadzie nie ma możliwości zapłaty w walutach obcych, w tym w euro lub dolarach, natomiast waluty te można wymienić bez problemu na lotniskach, w bankach, kantorach  i w hotelach. Międzynarodowymi kartami kredytowymi VISA, MasterCard czy Maestro można płacić w centrach handlowych, wielu sklepach i restauracjach.

Turyści właściwie nie mają możliwości uzyskania zwrotu podatku VAT. Wyjątek stanowią zakupy w sklepach narodowego biura rzemiosła (Artisanat). Po uprzedzeniu, że zakupiony towar będzie wywieziony za granicę, obsługa odlicza podatek VAT. Więcej informacji na stronie. 

Używanie dronów wymaga specjalnego zezwolenia. Wydawane ono jest po uzyskaniu zgody 3 tunezyjskich ministerstw: Spraw Wewnętrznych, Obrony Narodowej oraz Infrastruktury i Transportu.

Skomplikowaną procedurę uzyskania takiego zezwolenia radzimy rozpocząć co najmniej 30 dni przed planowanym wwozem sprzętu na terytorium Tunezji.

Bez takiego zezwolenia następuje konfiskata sprzętu przy wjeździe do Tunezji.

Korzystanie z wykrywaczy metali bez zezwolenia jest zabronione. Naruszenie przepisów może skutkować karami takimi jak grzywna lub kara pozbawienia wolności.

W miejscowościach turystycznych można się porozumieć w języku francuskim, angielskim, włoskim i niemieckim, a nawet, w ograniczonym zakresie, w języku polskim – szczególnie w strefach turystycznych.

W czasie ramadanu urzędy i sklepy pracują krócej. Zamknięte w ciągu dnia są restauracje i kawiarnie, poza hotelowymi i nielicznymi na mieście, dla osób nieobchodzących ramadanu. Kawiarnie i restauracje otwierane są po zachodzie słońca.

W zwykłe dni sklepy otwarte są co najmniej do godziny 19.00, prywatne sklepiki spożywcze – nawet do 24.00, supermarkety – zazwyczaj do 22.00. W sezonie w miejscowościach turystycznych sklepiki prywatne pracują nawet 24h/dobę.

Ministerstwo Spraw Zagranicznych dokłada wszelkich starań, aby informacje dla podróżujących publikowane na stronach MSZ były rzetelne, wyczerpujące i aktualne. Jednocześnie podkreślamy, że publikowane przez MSZ treści należy traktować wyłącznie jako rekomendacje, które nie mogą stanowić podstawy do jakichkolwiek roszczeń. Należy pamiętać, że MSZ nie ma prawnych możliwości zakazania wyjazdu do jakiegokolwiek państwa.