Najistotniejszą zmianą jest rozszerzenie zakresu podmiotowego ustawy z 8 czerwca 2017 r. o pracowników działalności podstawowej innych niż pracownicy wykonujący zawody medyczne, którzy wprawdzie nie mają uprawnień do samodzielnego udzielania świadczeń zdrowotnych, ale – pracując w zakładzie leczniczym – bezpośrednio wspierają ich udzielanie. Nowelizacja wprowadza prawnie gwarantowany próg najniższej płacy zasadniczej dla niemedycznych pracowników działalności podstawowej (np. dyspozytorów medycznych, opiekunów medycznych, sanitariuszy  szpitalnych, sekretarek medycznych). Jej celem jest zniwelowanie dysproporcji między wynagrodzeniem pracowników medycznych (np. lekarzy, pielęgniarek) a pracowników działalności podstawowej, których praca jest również związana z udzielaniem świadczeń zdrowotnych (np. dyspozytorów medycznych, opiekunów medycznych, sanitariuszy  szpitalnych, sekretarek medycznych). 

W nowelizacji zaproponowano przypisanie wskazanym pracownikom działalności podstawowej współczynnika pracy w wysokości 0,53. Jest to liczba, przez którą zostanie pomnożone przeciętne miesięczne wynagrodzenie w gospodarce narodowej z roku poprzedniego w celu obliczenia najniższego dopuszczalnego prawem poziomu wynagrodzenia zasadniczego tej grupy pracowników. Najniższe wynagrodzenie zasadnicze dla tej grupy zawodowej od końca 2021 r. nie będzie mogło być niższe niż 2664 zł brutto, przy czym tryb dochodzenia do tego poziomu wynagrodzenia zasadniczego będzie identyczny jak w przypadku pozostałych pracowników objętych zakresem ustawy. Z tego względu, że są to wynagrodzenia zasadnicze – i dopiero od nich będą liczone dodatki do pensji – rozwiązanie to jest korzystniejsze niż powszechne przepisy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę.

Projekt ustawy wprowadza też termin na wydanie zarządzenia o sposobie podwyższania wynagrodzeń zasadniczych w danym podmiocie. Kierownik podmiotu leczniczego lub podmiot tworzący jednostki budżetowej lub wojskowej będzie wydawał takie zarządzenie do 15 czerwca danego roku, jeśli w podmiocie nie zostanie zawarte porozumienie z pracownikami. 
 

Nowelizacja przewiduje ponadto przeniesienie grupy pielęgniarek i położnych zatrudnionych na stanowiskach wymagających wykształcenia magisterskiego, ale nieposiadających specjalizacji, do wyższej grupy zawodowej (obecnie są tam tylko pielęgniarki i położne ze specjalizacją). Oznacza to podwyższenie ich współczynnika pracy z 0,64 na 0,73. W przypadku pielęgniarek i położnych zatrudnionych na stanowisku pracy, na którym wymagane jest posiadanie specjalizacji niezależnie od poziomu wykształcenia i ukończonego kierunku studiów, będzie miał zastosowanie jednakowy współczynnik pracy jak w przypadku pielęgniarek i położnych bez specjalizacji, które są zatrudnione na stanowiskach, na których wymagany jest tytuł magistra na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo (współczynnik pracy w wysokości 0,73). 

Wprowadzone zmiany oznaczają podniesienie gwarantowanej prawem kwoty najniższego wynagrodzenia zasadniczego tej grupy pielęgniarek i położnych. Mają także zachęcać do podnoszenia kwalifikacji przez pielęgniarki i położne, nie tylko w drodze specjalizacji, lecz także przez odbywanie studiów wyższych magisterskich na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo.

Nowe regulacje wejdą w życie po 14 dniach od daty ich ogłoszenia w Dzienniku Ustaw. Wynagrodzenia pracowników działalności podstawowej oraz pielęgniarek i położnych zatrudnionych na stanowiskach, na których wymagane jest wykształcenie magisterskie – będą rosły z mocą od 1 lipca 2018 r.