Leki immunosupresyjne

Na czym polega mechanizm refundacji leków

Kwestie związane z refundacją leków reguluje ustawa o refundacji. Określa ona sposób wyznaczania podstawy limitu finansowania w obrębie danej grupy limitowej. Tą podstawą jest najwyższa spośród najniższych cen hurtowych za DDD (dobową definiowaną dawkę) leku, który dopełnia 15% obrotu ilościowego, liczonego według DDD zrealizowanego w tej grupie limitowej w miesiącu poprzedzającym o 3 miesiące ogłoszenie obwieszczenia refundacyjnego.

Co się dzieje, gdy pojawia się pierwszy odpowiednik leku

Gdy pierwszy odpowiednik leku zostaje objęty refundacją w danym wskazaniu, podstawą limitu w grupie limitowej jest cena hurtowa za DDD tego odpowiednika. Jeżeli na listę leków refundowanych wchodzą też inne odpowiedniki – podstawa limitu nie może być wyższa niż cena hurtowa za DDD pierwszego odpowiednika.

Dlaczego zmieniła się dopłata pacjentów do leków?

Przyczyny dopłat do leków są następujące:

• zmieniła się cena leku, który był podstawą limitu finansowania, lub
• inny (tańszy) odpowiednik stał się podstawą tego limitu.

Leki mają swoje odpowiedniki

Leki, do których wzrosła dopłata, mają – w myśl zapisów ustawy refundacyjnej – swoje tańsze odpowiedniki. W plikach do pobrania znajduje się informacja dotycząca zmiany dopłat pacjentów do leków immunosupresyjnych na przestrzeni ostatnich miesięcy. O zmianach dopłat pacjentów do leków immunosupresyjnych i ich przyczynach pisaliśmy także w 23 sierpnia.

Transplantologia

Mamy świadomość problemów, z jakimi boryka się polska transplantologia. Dlatego minister zdrowia powołał (zarządzeniem z 13 maja 2017 r.) zespół roboczy, który ma opracować projekt ustawy regulującej kwestie pobierania, przechowywania, przeszczepiania i zastosowania u ludzi komórek, tkanek i narządów. Zespół ma przedstawić projekt ustawy do 31 grudnia 2017 r. Oprócz kwestii dotyczącej kosztów w procedurach transplantacyjnych, projekt ustawy będzie regulował m.in. następujące kwestie:

• wprowadzenie zmian w zakresie dokumentowania woli zmarłego w dokumentacji medycznej,
• ograniczenie zakresu wyłączenia stosowania przepisów ustawy,
• zgody na pobieranie w celu innym niż przeszczepienie,
• terapii autologicznej,
• pobierania komórek regenerujących się od małoletniego,
• zmian modelu alokacji i systemu dystrybucji narządów i zasad kwalifikacji do przeszczepiania,
• zmiany kryteriów kwalifikacji do przeszczepu nerki,
• przeszczepów krzyżowych i łańcuchowych,
• działalności ośrodków poszukujących/pobierających dawców dla niespokrewnionych biorców wymagających leczenia macierzystymi komórkami krwiotwórczymi,
• stworzenia krajowego rejestru procedur bankowania tkanek i komórek,
• wzmocnienia roli wywiadu medycznego,
• ujednolicenia systemów kontroli w zakresie narządów, tkanek i komórek,
• zmian w zakresie procedur administracyjnych,
• ujednolicenia systemu penalizacji zachowań naruszających przepisy ustawy,
• doprecyzowania zasad działania i finansowania koordynatorów transplantacyjnych,
• doprecyzowania przepisów dotyczących ośrodków kwalifikujących do przeszczepiania.

Liczba przeszczepionych serc w Polsce systematycznie wzrasta (2014 r. – 76 przeszczepień, 2015 r. – 99 przeszczepień, 2016 – 101 przeszczepień). W ubiegłym roku po raz pierwszy w historii polskiej transplantologii przekroczono liczbę 100 przeszczepień serca. W tym roku przeszczepiono już 67 serc – to pozwala na ostrożne szacunki, że rok 2017 zamknie się najprawdopodobniej liczbą ok. 120 przeszczepień tego narządu. Osoby, które oczekują na przeszczepienie serca, często wymagają również jednoczasowego przeszczepienia innego narządu (np. nerki). Państwo aktywnie wspiera rozwój polskiej transplantologii. Ma to odzwierciedlenie w finansowaniu działalności koordynatorów przeszczepienia – łącznie 288 koordynatorów jest opłacanych ze środków budżetu państwa za pośrednictwem Centrum Organizacyjno-Koordynacyjnego do spraw Transplantacji „Poltransplant”. Każdego roku na ten cel jest przeznaczonych ok 2 300 000 zł. Względy medyczne często decydują o dyskwalifikacji narządu do pobrania i przeszczepienia (liczba potencjalnych dawców zgłoszonych do liczby dawców rzeczywistych – wg stanu na 31 sierpnia 2017 roku –  wynosi odpowiednio 486 i 379).  Od 2015 roku udział dawców rzeczywistych w stosunku do dawców potencjalnych (zgłoszonych) utrzymuje się na poziomie ok. 77%. Zasadniczym problemem we wzroście liczby przeszczepionych narządów jest niewystarczająca liczba zgłaszanych potencjalnych dawców. Problem wynika z wciąż niewystarczającej świadomości społeczeństwa na temat transplantologii i dawstwa –zarówno wśród rodzin potencjalnych dawców komórek, tkanek i narządów, jak i wśród lekarzy, którzy mogą  zgłosić osobę zmarłą jako potencjalnego dawcę narządów i tkanek. Poprzez program wieloletni pod nazwą Narodowy Program Rozwoju Medycyny Transplantacyjnej na lata 2011-2020 realizujemy szereg działań, które mają na celu zmianę tego trendu. Rocznie na program przeznaczamy 45 mln zł. Czytaj również o Europejskim Dniu Donacji Narządów.

Podstawa prawna

• Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1536, z późn. zm.)