W środę, 13 czerwca br. wiceminister edukacji wziął udział w konferencji inaugurującej projekt, który ma na celu upowszechnienie wśród młodego pokolenia wiedzy o losach polskich obywateli osadzonych w niemieckim, nazistowskim obozie KL Auschwitz. W wydarzeniu uczestniczyli również przedstawiciele Kuratoriów Oświaty i nauczyciele.

Adresatami projektu są uczniowie powyżej 14 lat i ich nauczyciele. Ma on służyć przygotowaniu reprezentacji nauczycieli z całej Polski do skutecznego realizowania procesu edukacji historycznej. Ważnym elementem projektu jest zaplanowane tłumaczenie na język angielski i hebrajski: filmu dokumentalnego „Świadkowie. Obywatele RP w Auschwitz” (portrety obywateli polskich deportowanych i więzionych w obozie, w kontekście historii powstania oraz funkcjonowania Auschwitz-Birkenau, a także całego niemieckiego aparatu mordu i terroru) oraz pakietu edukacyjnego „Polscy obywatele w KL Auschwitz”.

Dzięki tłumaczeniu możliwe będzie upowszechnienie projektu poza granicami Polski i tym samym podniesienie stopnia świadomości na temat losów obywateli polskich w KL Auschwitz, nie tylko wśród polskiej młodzieży, ale również jej rówieśników na świecie.

Ministerstwo Edukacji Narodowej przykłada dużą wagę do działań na rzecz dostarczania nauczycielom materiałów informacyjnych i narzędzi do przekazywania informacji o efektach polityki niemieckiego okupanta wobec obywateli polskich. Celem ma być umożliwienie młodym ludziom uzyskania rzetelnej wiedzy w tym zakresie.

Podczas spotkania wiceminister Maciej Kopeć wyraził nadzieję, że projekt „Obywatele polscy w KL Auschwitz” będzie skutecznym narzędziem do pracy z młodzieżą w Polsce, jak i poza granicami naszego kraju.

Projekt „Obywatele polscy w KL Auschwitz” jest realizowany przez Międzynarodowe Centrum Edukacji o Auschwitz i Holokauście oraz Fundację Wiara i Prawda, we współpracy z Fundacją Rozwoju Systemu Edukacji.

https://www.youtube.com/watch?v=gozc4HgHD98

Należy pamiętać, że obóz koncentracyjny Auschwitz został zorganizowany dla Polaków i oni też byli pierwszymi jego więźniami politycznymi. Podstawowym celem polityki niemieckiej na obszarze okupowanej Polski, po zlikwidowaniu polskiego państwa i jego instytucji, była eksploatacja zasobów materialnych, siły roboczej oraz usuwanie z jej terenu miejscowej ludności – Polaków i członków mniejszości narodowych. Odbywało się to przez ich wysiedlenie i systematyczną eksterminację. Ziemie polskie miały być całkowicie zgermanizowane przez zasiedlenie Niemcami opustoszałych terenów.

Pierwszy transport Polaków dotarł do KL Auschwitz 14 czerwca 1940 r. z więzienia w Tarnowie. Początkowo miał to być kolejny z obozów koncentracyjnych, tworzonych przez nazistów już od początku lat trzydziestych. Funkcję tę Auschwitz spełniał przez cały okres swego istnienia, także gdy - od 1942 r. - stał się równocześnie jednym z ośrodków „Endlösung der Judenfrage” (ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej).

W wyniku ciągłego napływu nowych transportów systematycznie wzrastała liczebność więźniów. W 1940 r. osadzono w obozie blisko 8 tys. ludzi. Byli to prawie wyłącznie Polacy. Łącznie według szacunkowych danych do KL Auschwitz przywieziono transportami bezpośrednimi lub tzw. zbiorowymi około 130-140 tys. Polaków, których ujęto w ewidencji numerowej, a także około 10 tys. Polaków, których nie umieszczono w ewidencji numerowej (m.in. więźniów policyjnych) i zabito w obozie. Szacuje się, że co najmniej połowa osadzonych w obozie Polaków zginęła tam na skutek: głodu, bicia, chorób, nadmiernej pracy, braku opieki lekarskiej, egzekucji przez rozstrzelanie albo zastrzyk fenolu, lub w komorach gazowych.