Generalna Dyrekcja
Ochrony Środowiska

Arion lusitanicus fot. Katarzyna Zając

 

Nazwa polska: Ślinik luzytański

Nazwa łacińska: Arion lusitanicus Mabille, 1868

Nazwa angielska: Iberian slug

 

Kategoria stopnia inwazyjności: mało inwazyjny gatunek obcy

Kategoria stopnia rozprzestrzenienia w Polsce: gatunek szeroko rozprzestrzeniony

 

Informacje o gatunku

Pochodzenie ślinika luzytańskiego jest nie do końca jasne, prawdopodobnie jego rodzimym rejonem występowania jest Europa Zachodnia. Gatunek ten został zaobserwowany po raz pierwszy w Polsce w 1987 roku w uprawach rolnych w okolicach Albigowej na Podkarpaciu. W ciągu trzech dekad rozprzestrzenił się po całym kraju. Badania genetyczne wskazują, że na kolejnych stanowiskach ślinik pojawiał się nie tylko z podkarpackich upraw, ale że był wielokrotnie, przypadkowo sprowadzany do Polski.

Gatunek rozprzestrzenia się głównie nieintencjonalnie transportowany wraz z sadzonkami, ziemią, odpadami, plonami, itp. Najczęściej przenoszone są jaja i małe osobniki. Z ogrodów i upraw, gdzie może osiągać duże zagęszczenia, przenika do innych siedlisk, głównie synantropijnych i ruderalnych, ale też bardziej naturalnych, takich jak doliny rzeczne. Wyrządza poważne szkody w uprawach rolnych, ogrodniczych, jak również w ogródkach, parkach, itp., żerując na różnych częściach roślin. Ma duży zakres tolerancji względem warunków środowiska. Charakteryzuje się wysokim tempem wzrostu populacji. Licznie występuje w miejscach wilgotnych i bogatych w pokarm, również w uprawach, gdzie zagęszczenie może wynosić 100 osobników/m². Obecnie występuje w bardzo wielu miejscach w Polsce i stale zwiększa liczbę nowych stanowisk.

Oprócz negatywnego wpływu na uprawiane rośliny i plony, ślinik może przenosić patogeny i pasożyty roślin oraz zwierząt, a także ludzi. Jest również wektorem organizmów nie będących pasożytami. W siedliskach bardziej naturalnych przyczynia się do roznoszenia diaspor mszaków, paprotników i roślin nasiennych. Jest pokarmem dla niektórych ptaków, jeży, ropuch i chrząszczy biegaczowatych.

Mapa występowania gatunku w środowisku przyrodniczym w Polsce w Geoserwisie GDOŚ