O ochronie przyrody w Radzie Europy
17.12.2024
W dniach 2 – 6 grudnia 2024 r. w Strasburgu (Francja) odbyło się 44. posiedzenie Konwencji o ochronie gatunków dzikiej flory i fauny europejskiej oraz ich siedlisk (Konwencji Berneńskiej), która dotyczy zarówno państw Unii Europejskiej, jak i pozostałych państw europejskich.
Uczestnicy szeroko omówili kwestie związane z ochroną różnorodności biologicznej w Europie, w tym m.in. dotyczące zarządzania siecią Emerald (komplementarnej z siecią obszarów Natura 2000), ochrony jesiotra, ochrony płazów i gadów w kontekście inwazyjnych gatunków obcych czy zwalczania sterniczki jamajskiej, która jest zagrożeniem dla sterniczki europejskiej.
Ponadto poruszono sprawy dotyczące naruszenia Konwencji przez państwa, w szczególności kwestie niszczenia siedlisk gatunków chronionych w związku z planowanymi inwestycjami czy rozwojem turystyki np. w przypadku żółwi morskich.
Status wilka
Stały Komitet na wniosek UE zdecydował o przeniesieniu wilka z załącznika II (zawierającego ściśle chronione gatunki zwierząt) do załącznika III (wyszczególniającego chronione gatunki zwierząt). Po 3 miesiącach, gdy zmiana wejdzie w życie, UE może przystąpić do zmian w załącznikach Dyrektywy Siedliskowej.
W przypadku zmiany statusu ochrony wilka w Dyrektywie Siedliskowej, państwa członkowskie będą miały możliwość (nie obowiązek) obniżenia stopnia ochrony wilka w prawie krajowym.
Jednocześnie Stały Komitet podkreślił, że mimo zmiany w załącznikach, zgodnie z Konwencją, wilk nadal podlega ochronie prawnej w Europie i nie można podejmować działań, które mogłyby stanowić zagrożenie dla jego populacji.
Z tego względu Stały Komitet podjął decyzję, aby zbadać czy nie doszło do naruszenia Konwencji w kilku państwach, w których populacja wilka jest ograniczana w stopniu, który może zagrozić przetrwaniu tego gatunku.
Wdrażanie postanowień Konwencji
W krajach należących do UE wdrażanie odbywa się poprzez m.in. dyrektywę nr 2009/147/WE w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (Dyrektywę Ptasią) i dyrektywę nr 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dyrektywę Siedliskową).
Istnieją także nowe kierunki ochrony przyrody wynikające z rozporządzenia UE nr 2024/1991 w sprawie odbudowy zasobów przyrodniczych (ang. Nature Restoration Regulation). Stanowi ono kluczowy element dla realizacji zobowiązań wynikających z „Globalnych ram różnorodności biologicznej Kunming-Montreal” czy Strategii dla Konwencji Berneńskiej do roku 2030.
Więcej informacji: