Generalna Dyrekcja
Ochrony Środowiska

Quercus rubra fot. Beata Woziwoda

 

Nazwa polska: Dąb czerwony

Nazwa łacińska: Quercus rubra L.

Nazwa angielska: Northern red oak

 

Kategoria stopnia inwazyjności: średnio inwazyjny gatunek obcy

Kategoria stopnia rozprzestrzenienia w Polsce: gatunek szeroko rozprzestrzeniony

 

Informacje o gatunku

Naturalnym rejonem występowania dębu czerwonego jest wschodnia część Ameryki Północnej (wschodnia część USA i południowo-wschodnia Kanada). Gatunek ten został sprowadzony do Europy jako drzewo ozdobne w XVII w., a następnie wprowadzony do upraw leśnych. Obecnie jest jednym z ważniejszych gatunków lasotwórczych o znaczeniu gospodarczym i jednym z najpospolitszych drzew obcego pochodzenia w Europie. W Polsce w XX w. powszechnie sadzony w lasach z wyłączeniem najwyższych partii Karpat i Sudetów. Jest gatunkiem zadomowionym w środowisku przyrodniczym i nadal uprawianym. Obecnie antropogeniczne drzewostany z udziałem dębu czerwonego rozproszone są na ponad 83 tys. zinwentaryzowanych stanowisk w Lasach Państwowych i na tysiącach hektarów zalesień założonych na gruntach prywatnych. W sprzyjających warunkach w sąsiedztwie drzew macierzystych tworzy obfite i zwarte, trudne do zwalczenia odnowienia podokapowe. Mutualistyczne (korzystne dla obu stron) związki dębu czerwonego z rodzimymi gatunkami zwierząt leśnych sprzyjają spontanicznemu rozprzestrzenianiu się gatunku poza powierzchniami nasadzeń, często na znaczne odległości. Źródłem diaspor są liczne, rozproszone w przestrzeni przyrodniczej drzewostany dojrzałe (>25 lat), w większości antropogenicznego pochodzenia. Niezależnie od zajmowanego typu siedliska leśnego, zbiorowiska z podszytem lub drzewostanem zdominowanym przez ten gatunek zatracają swą odrębność florystyczną i fitosocjologiczną. Zaburzenia struktury i składu zastanych fitocenoz pociągają za sobą zmiany strukturalne i funkcjonalne w całych ekosystemach.

Mapa występowania gatunku w środowisku przyrodniczym w Polsce w Geoserwisie GDOŚ