Polska w Indonezji

Rys historyczny

Jeszcze za czasów kolonialnych nieliczni Polacy pracowali w Holenderskich Indiach Wschodnich. Śladem po tym jest nazwa portu lotniczego w Medanie Polonia (obecnie wojskowa baza lotnicza Soewono). Nazwa wywodzi się od barona Ludwika Michalskiego, byłego powstańca styczniowego, który organizował gwardię dla sułtana Deli na Sumatrze. Za zasługi. otrzymał on w 1872 r. koncesję na ulokowanie w tamtym miejscu plantacji tytoniu. Otwarte w 1928 r. lotnisko otrzymało na pamiątkę pierwotnego przeznaczenia terenu nazwę Polonia. 

W latach 1914-1938 w Holenderskich Indiach Wschodnich działalność naukowo-badawczą prowadził Józef Zwierzycki. Jako pracownik a następnie dyrektor Holenderskiej Służby Geologicznej, walnie przyczynił się odkrycia pokładów ropy naftowej oraz badania złóż cyny, złota i srebra. Był autorem pierwszej mapy geologicznej obecnych terenów Indonezji oraz profesorem Politechniki w Bandungu (obecnie Instytut Technologiczy).

W latach 1934-1942 w Batawii (dawna nazwa Dżakarty) istniał polski konsulat honorowy. Pamiatką po nim jest nazwa osiedla (kampungu) Polonia w Dżakarcie Wschodniej.

Po uzyskaniu przez Indonezję niepodległości i nawiązaniu stosunków dwustronnych pierwszy prezydent Indonezji Sukarno odwiedził Polskę w 1959 r.
W połowie lat 60. na archipelag przybyło kilkunastu polskich księży katolickich ze zgromadzeń sercanów i werbistów w celu prowadzenia działalności misyjnej. Część z nich pracuje tam do dziś, głównie na wyspie Flores.

Współpraca polityczna w okresie III RP

Znaczne ocieplenie dwustronnych stosunków nastąpiło po demokratycznych przemianach w Polsce oraz w 1998 r. w Indonezji. W 2003 r. Polskę odwiedziła prezydent kraju Megawati Sukarnoputri, a w 2013 r. prezydent Susilo Bambang Yudhoyono.  W 2004 r. Indonezję odwiedził prezydent Aleksander Kwaśniewski, a w 2005 r. premier Marek Belka. W 2017 r. wizytę złożył marszałek Senatu Stanisław Karczewski.Utrzymywane są intensywne kontakty parlamentarne pomiędzy legislatywami obu krajów.

Indonezja jest ważnym partnerem gospodarczym Polski w Azji Południowo-Wschodniej, o dużym potencjale współpracy zwłaszcza w przemyśle obronnym, wydobywczym (ropy naftowej i gazu, węgla), chemicznym, energetycznym, rolno-spożywczym, elektronicznym, transporcie morskim i ochronie środowiska. Od 2016 r. możliwy jest eksport polskich produktów mlecznych do Indonezji, pod warunkiem uprzedniej rejestracji zakładu. Obecnie Polska stara się o uzyskanie możliwości eksportu jabłek, jagód oraz mięsa. Coraz więcej polskich przedsiębiorców wyraża zainteresowanie działalnością w Indonezji. Polska spółka planuje otwarcie zakładu przetwórstwa drobiu w pobliżu Dżakarty. Firma Prime Minerals rozpoczęła wydobycie cynku na Środkowym Sulawesi. Spółka energetyczna Rafako realizuje projekt budowy elektrowni węglowej na wyspie Lombok. Od 2011 r. w Dżakarcie działa Polski Klub Biznesu. W listopadzie 2018 r. otwarto Zagraniczne Biuro Handlowe Polskiej Agencji Inwestycji i Handlu, które oferuje pomoc polskim podmiotom zainteresowanym ekspansją na miejscowy rynek.  

Linki
Zagraniczne Biuro Handlowe PAIH w Dżakarcie (obsługa przedsiębiorstw w inwestowaniu i handlu z Indonezją, organizacja misji handlowych)
Indonezja – Informator Ekonomiczny
Polski Klub Biznesu w Dżakarcie (ułatwia kontakty pomiędzy przedsiębiorstwami polskimi i indonezyjskimi)

Ważną płaszczyzną polsko-indonezyjskiej współpracy politycznej jest dialog międzykulturowy i międzywyznaniowy oraz promocja wartości demokratycznych na świecie. Polska i Indonezja trzykrotnie zorganizowały konferencje nt. dialogu międzykulturowego i międzywyznaniowego (2011 r. w Krakowie, 2013 r. w Dżakarcie i 2015 r. w Białymstoku). Kolejna edycja planowana jest na 2021 r. w Indonezji. 

Polska oferta edukacyjna, dzięki swojej wysokiej jakości i konkurencyjnej cenie, jest szczególnie atrakcyjna dla obywateli Indonezji. Cieszy się też ona coraz większą popularnością na archipelagu: liczba studentów rozpoczynających naukę w Polsce szybko rośnie. Część z nich korzysta z programu stypendialnego rządu RP dla studiów technicznych im. Ignacego Łukasiewicza. Tradycyjnie Indonezyczycy stanowią największa grupę beneficjentów programu, koordynowanego przez Narodową Agencje Wymiany Akademickiej. Dodatkowy fundusz stypendialny na studia w Polsce uruchomiła indonezyjska prowincja Nusa Tengara Zachodnia.  Polskie uczelnie również przejawiają zainteresowanie współpracą z instytucjami z Indonezji. Porozumienia o współpracy podpisały m.in. Uniwersytet Jagielloński,. Uniwersytet Warszawski, Uniwersytet Opolski, Collegium Civitas, AFiB Vistula, Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego, Uniwersytet Morski w Gdyni i Akademia Morska w Szczecinie. Indonezja ze swojej strony oferuje programy stypendialne: Darmasiswa, z którego corocznie korzysta kilkudziesięciu Polaków oraz Stypendium Kulturalno-Artystyczne..W celu dalszego rozwoju współpracy, polskie Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego ustala obecnie treść porozumienia z indonezyjskim Ministerstwem Badań, Technologii i Szkolnictwa Wyższego.      

Istnieje konieczność legalizacji dyplomów uzyskanych zarówno w Polsce i Indonezji. W Polsce legalizację polskiego dyplomu można uzyskać w MSZ,  następnie zatwierdzić w ambasadzie Indonezji w Warszawie.

Uznawalność kształcenia

Corocznie Polska przyznaje środki rozwojowe na małe i średnie projekty w Indonezji. Priorytetowym regionem jest prowincja Nusa Tenggara Wschodnia, jedna z najuboższych w Indonezji. Środki z funduszu „Polskiej Pomocy” były przyznawane:

• w 2007-10 r. oraz 2013 r. budowa i wyposażenie szpitala w Palangka Raya na Kalimantanie Środkowym,
• 2011 i 2014 r. – zakup sprzętu medycznego i wyposażenia dla dzieci z najuboższych rodzin na Timorze Zachodnim
• 2012 r. - remont bursy w Manufui w Timorze Zachodnim
• 2012 - aktywizacja najbiedniejszych mieszkańców wsi Sridadi, prowincja Jambi na Sumatrze, poprzez rozwój upraw leśnych
• 2013 r. budowa nowego budynku bursy w Schronisku Św.Katarzyny w Mena w Timorze Zachodnim
• 2014 r. budowa żeńskiego domu studenckiego dla dotkniętych ubóstwem studentek w Kupang, Timor Zachodni Indonezja
• 2015 r. wsparcie szkół demokracji w Północnym Aceh;
• 2015 r. zakup wyposażenia wodnego dla szkoły w Opuri, wyspa Biak, Papua Zachodnia
• 2015 r. bududowa i instalacja pompy solarnej w w Weluli, Timor Zachodni
• 2016 r. budowa suszarni orzechów i renowacja magazynu rolnego w  Adonara na Flores
• 2017 r. wybudowanie studni oraz zbiornika na wodę, doprowadzenie wody do przyszłego przedszkola i internatu w Kaniti na Timorze Zachodnim
• w 2018 r. projekt edukacyjny walki z karłowatością u niemowląt w regencji Maggarai na Flores

Linki
Polskie projekty rozwojowe zakończone w 2018 r.