Polska w Indonezji

 „Dziecko nie jest żołnierzem, nie broni ojczyzny, choć z nią cierpi” Przytoczona tu sentencja Janusza Korczaka, wielkiego pedagoga - przyjaciela dzieci stanowi motto naszego projektu, gdyż podobnie jak Stary Doktor, chcemy podkreślić, że dziecko nie jest żołnierzem, nawet jeśli walczy z bronią w ręku i że cierpi, bo zawsze jest ofiarą wojny. Chcemy spojrzeć na wojnę oczami dzieci i wsłuchać się w ich emocje, uznając wykonane przez nie prace za niezwykle przejmujące świadectwa wojny. W ramach wystawy zaprezentowane zostanę historyczne rysunki polskich dzieci z roku 1946, będące zapisem ich przeżyć z czasu II wojny światowej i okupacji niemieckiej 1939-1945, przechowywane w Archiwum Akt Nowych w Warszawie, w zespole Ministerstwa Oświaty z lat 1945–1966 oraz współczesne rysunki dzieci ukraińskich, związane z wojną toczącą się obecnie w Ukrainie, gromadzone na portalu Mom I see war.  Podobieństwo historycznych i współczesnych prac poraża – wojna z perspektywy dziecka wygląda zawsze tak samo. Dzieci rysują czołgi, samoloty zrzucające bomby, pożary i eksplozje. Rysują rannych i zabitych, zrujnowane domy, mogiły. Rysują siebie i swoją rodzinę, rysują ewakuację i ucieczkę. Ale rysują też nadzieję i swoje marzenia na przyszłość. Łącząc obrazy i słowa w grupy tematyczne: walka, okupacja, rodzina, represje, opór, zniszczenia, nadzieja-zwycięstwo, chcemy podkreślić fakt, jak bardzo podobne są do siebie scenariusze wojen zaborczych. Zmienia się czas, zmienia się miejsce, zmieniają się dziecięcy świadkowie, ale wojna zawsze jest taka sama: „Wojna nie widzi, nie słyszy, nie czuje” (J. J. Letria). Obecnie w zasobie Archiwum Akt Nowych w Warszawie znajduje się ponad 7000 rysunków. W większości są to prace o tematyce wojennej tworzone na 2 potrzeby badań zainicjowanych w przez środowisko pedagogiczne w pierwszych latach po wojnie oraz w odpowiedzi na konkurs ogłoszony w 1946 w tygodniku „Przekrój” za zgodą ówczesnego Ministerstwa Oświaty. Jednocześnie informujemy, że wystawa „Mamo, ja nie chcę wojny!!! Polsko-ukraiński projekt archiwalny” jest realizowana przez całą sieć Archiwów Państwowych.

Dzięki temu wystawa w formie planszowej zostanie zaprezentowana w tym samym czasie w wielu miastach w Polsce i będzie mogła dotrzeć do szerokiego grona odbiorców. Wojna to zawsze ból, cierpienie i strata. Ale najbardziej narażone podczas wojny są dzieci. Wojna pozbawia ich szczęśliwego dzieciństwa, a czasem życia! Śmiech, beztroska, przytulny dom, spacery z przyjaciółmi - tak powinny być wypełnione ich dni. Dzieci widzą wojnę „bez ozdób” – na ich oczach rakiety wroga niszczą szkoły, przedszkola, szpitale, domy mieszkalne. Widzą jak krewni i przyjaciele umierają. Wyrażają swoje prawdziwe emocje i doświadczenia w rysunkach, które dotykają serca każdej osoby. Słuchanie dzieci, zrozumienie ich doświadczeń w tym trudnym czasie jest jednym z zadań dorosłych. Projekt Mom I see war został stworzony, aby pokazać wojnę oczami dzieci Ukrainy i po raz kolejny zwrócić uwagę społeczności światowej na brutalną inwazję rosyjskiego najeźdźcy. Projekt ten połączył ponad 10 tysięcy rysunków dla dzieci o wojnie i pokoju w Ukrainie. Został stworzony, aby uchwycić to, czego doświadczają dzieci podczas wojny w ich kraju i pokazać całemu światu, jak silni są Mali Ukraińcy. Różnorodność dziecięcych emocji, które znajdują odzwierciedlenie w rysunkach: od strachu i rozpaczy po nadzieję i wiarę w zwycięstwo, świadczy o jednej rzeczy – dzieci nie powinny cierpieć z powodu wojny, zasługują na szczęście i miłość.

Wystawa zostanie otwarta przez ambasador Beatę Stoczyńską, ambasadora Ukrainy Vasyla Hamianin oraz rektor Uniwersytetu Prof. Dr. Ernawati Sinaga. W ceremonii otwarcia oprócz reprezentacji Ambasady RP oraz Ambasady Ukrainy w Dżakarcie wezmą udział studenci oraz wykładowcy Universital National oraz zaproszeni goście m.in. prof. Prof. Dr. Yuddy Chrisnandi, były Ambasador Indonezji w Ukrainie w latach 2017 – 2021.