Przegląd Międzynarodowy nr 1/2022
W pierwszym numerze tegorocznego Przeglądu Międzynarodowego można przeczytać m. in. o raportach Rady Europy dotyczących przejrzystości struktury właścicielskiej firm mediowych oraz fuzjach i przejęciach na rynku, o zmianach regulacyjnych we Francji, o brytyjskich raporcie dotyczącym pluralizmu w mediach, a także o wprowadzeniu nowych przepisów w Holandii, które dotyczyć będą osób publikujących filmy w Internecie.
Rada Europy
Europejskie Obserwatorium Audiowizualne (EAO) publikuje raport „Transparency of media Ownership” dotyczący przejrzystości struktury właścicielskiej mediów w wybranych krajach Rady Europy.
Kto jest właścicielem mediów w Europie? Kto sprawuje władzę nad otrzymywanymi przez nas informacjami? Kto ma zapewnić ochronę przed zbyt silnym głosem monopoli w medialnym krajobrazie? Podczas gdy europejskie podmioty medialne chcą tworzyć supergrupy o znaczącym zasięgu i skali, aby zaliczać się do globalnych graczy, można zadać pytanie, kto pilnuje przejrzystości własności mediów. Kim są strażnicy? I kto z kolei kontroluje ich pracę?
Odpowiedzi na te pytania można znaleźć w przedmiotowym raporcie Europejskiego Obserwatorium Audiowizualnego, które zbadało kwestię przejrzystości i własności mediów w wybranych krajach członkowskich Rady Europy. Publikacja pokazuje, w jaki sposób przejrzystość struktury własnościowej mediów jest regulowana w Europie.
Rozdział wprowadzający objaśnia, dlaczego potrzebujemy przejrzystości w zakresie struktury własnościowej mediów, dlaczego jest ona tak ważna i jakie zagrożenia są związane z brakiem jej zapewnienia. W skrócie, władza mediów do kształtowania dyskursu i sprawowania demokratycznego nadzoru nieustannie wiąże się z pytaniem, jak powstrzymać ewentualne nadużycia władzy. Kto posiada moc kształtowania serc i umysłów?
W drugim rozdziale omówiono zasady przejrzystości własności mediów w świetle prawa pierwotnego UE. Chociaż terminy „przejrzystość”, „transparentność”, „otwartość” lub „jawność” faktycznie występują tylko w poszczególnych fragmentach traktatów UE, faktyczna zasada przejrzystości stanowi podstawę większości prawa pierwotnego UE. W tym rozdziale poruszono tę kwestię w odniesieniu do unijnej polityki konkurencji, podstawowych wolności i praw UE oraz jako instrument ochrony różnorodności mediów.
Rozdział trzeci poświęcony jest przepisom prawa wtórnego UE dotyczących przejrzystości własności mediów. Znowelizowana dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych (DAUM) z 2018 r. uwzględnia potrzebę dostępności informacji na temat treści i stanowi, że państwa członkowskie mogą przyjąć środki legislacyjne wymagające od dostawców usług medialnych podlegających ich jurysdykcji udostępnienia, oprócz wyżej wymienionych informacji, bardziej szczegółowych danych dotyczących ich struktury własnościowej, w tym wskazania beneficjentów rzeczywistych. Autorzy raportu podkreślają, że przepisy dyrektywy w tym zakresie dotyczą dostawców usług linearnych i wideo na żądanie, natomiast nie dotyczą platform udostępniania wideo. Ponadto, dyrektywa w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy, która również została zmieniona w 2018 r., może obejmować firmy medialne, które mogą być przedmiotem dochodzenia jako potencjalne centra prania pieniędzy. Jednocześnie, przepisy nowych projektów unijnych dotyczące sztucznej inteligencji lub usług cyfrowych tj. Aktu w sprawie Sztucznej Inteligencji oraz Aktu o Usługach Cyfrowych (tzw. DSA), zawierają również wzmianki o obowiązkach przejrzystości, jako podstawy do budowania zaufania.
Rozdział czwarty poświęcony jest pracom Rady Europy, w tym przede wszystkim Zaleceniu CM/Rec (2018)1 Komitetu Ministrów dla państw członkowskich Rady Europy w sprawie pluralizmu i przejrzystości struktury własnościowej mediów, które wykracza poza zakres unijnej dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych. Zalecenie dotyczy m.in. kwestii kontroli politycznej nad mediami i zwiększenia odpowiedzialności mediów. Zawiera także obszerną analizę możliwych ram regulacyjnych, aczkolwiek nie określa szczegółowych przepisów dotyczących nadzoru lub mechanizmów sankcji.
W rozdziale czwartym przedstawiono również należącą do Europejskiego Obserwatorium Audiowizualnego bazę danych MAVISE , która zawiera informacje pochodzące od europejskich organów regulacyjnych ds. audiowizualnych. Są to: nazwa i rodzaj usługi, właściciel (właściciele) kontrolujący usługę, kraje docelowe, gatunek, organ rejestrowy i kraj wydania koncesji (zezwolenia).
Z kolei rozdział piąty zawiera analizę z podziałem na poszczególne kraje w zakresie podejścia legislacyjnego do przejrzystości własności mediów w dziewięciu krajach europejskich, zarówno na szczeblu prawa międzynarodowego, jak i krajowego. W rozdziale 5.8 uwzględniona jest Polska.
Następnie, w szóstym rozdziale zawarta jest analiza porównawcza tych krajów i strategii, którą obrały do zapewnienia przejrzystości. Analiza koncentruje się na takich parametrach, jak: dostawcy usług medialnych, którzy faktycznie podlegają regulacjom, zakres i treść przedmiotowych przepisów, nadzór i monitorowanie, a także kary i konsekwencje prawne dla podmiotów naruszających prawo.
W ostatnim, podsumowującym rozdziale autorzy raportu zwracają uwagę na znaczenie indywidualnej czujności i zaangażowania każdego z nas: „Każdy organ nadzorujący potrzebuje własnego nadzorcy: „nadzorcą organu nadzorującego” jest społeczeństwo, a zatem każdy z nas."
https://rm.coe.int/iris-special-2021-02en-transparency-of-media-ownership/1680a57bf0).
Europejskie Obserwatorium Audiowizualne publikuje nowy raport na temat własności mediów w Europie. Rozwój platform SVOD oraz kryzys COVID-19 napędzają proces fuzji i przejęć na rynku.
Europejskie Obserwatorium Audiowizualne w swoim najnowszym raporcie „Największe firmy w europejskim przemyśle audiowizualnym – własność i koncentracja – wydanie 2021” porusza kwestię struktury kapitałowej spółek mediowych, ich pochodzenia, a także ukazuje ukształtowanie branży audiowizualnej w Europie pod względem przychodów oraz wskaźników wydajności charakterystycznych dla kluczowych segmentów rynku audiowizualnego.
Raport zawiera szczegółowe informacje graficzne (tabele, wykresy) o kluczowych podmiotach rynku audiowizualnego, które umożliwiają analizę rynku, jego koncentrację, aktualną sytuację i pochodzenie właścicielskie według takich kryteriów jak: przychody, liczba abonamentów płatnej telewizji, liczba abonamentów subskrypcyjnego VOD (SVOD), liczba kanałów telewizyjnych, liczba oferowanych usług na żądanie, wielkość widowni telewizyjnej, liczba produkcji telewizyjnych, czy też liczba ekranów kinowych. Ponadto, raport zapewnia przekrojową, międzysektorową analizę podmiotów działających w więcej niż jednym segmencie rynku.
Wykresy i rankingi są do pobrania w formacie excel. Większość dotyczy ponad 20 czołowych podmiotów z każdego rynku audiowizualnego w Europie.
Najważniejsze wnioski
• 100 największych firm audiowizualnych w Europie pod względem przychodów z usług audiowizualnych okazało się być odporne na pandemię COVID-19;
• Aktywność w zakresie fuzji i przejęć była napędzana przez gwałtowny wzrost popularności transmisji strumieniowej (streamingu) oraz kryzys pandemiczny;
• Zainteresowanie USA europejską branżą audiowizualną wykazuje trend wzrostowy;
• Czołowe europejskie firmy audiowizualne są niejednorodne jeśli chodzi o portfolio wiodących działalności;
• SVOD pozostał najbardziej skoncentrowanym sektorem rynku audiowizualnego w Europie, gdyż 94% subskrypcji dokonywanych było na 20 czołowych platformach OTT.
• Media publiczne, pomimo ograniczonej liczby kanałów i usług VOD (tylko 9% kanałów telewizyjnych i jedynie 3% serwisów VOD ze wszystkich działających na kontynencie są publiczne) na tle wszystkich podmiotów działających w Europie odpowiadały za jedną trzecią globalnej oglądalności w Europie.
Ponadto skumulowane przychody operacyjne z usług audiowizualnych 100 największych podmiotów w Europie (+7,7% w porównaniu z 2016 r. na koniec 2020 r.) wzrosły nieco powyżej średniej inflacji i całego rynku. Wzrost był napędzany wyłącznie przez sektor prywatny (+12% w tym samym okresie), przy czym ponad 75% wzrost przychodów skumulowanych pochodził od samych platform SVOD (Netflix, Amazon i DAZN). Z kolei przychody podmiotów tradycyjnych uległy stagnacji, jednakże podmioty prowadzące działalność w oparciu o rynek reklamy ucierpiały bardziej, a pozycja mediów publicznych spadła o 3% w okresie pięciu lat (do 31% w 2020 r.).
Koncentracja pozostawała na podobnym poziomie w trakcie analizowanego okresu, przy czym przychody operacyjne 20 największych firm stanowiły około 70% przychodów operacyjnych 100 największych europejskich przedsiębiorstw audiowizualnych. Chociaż odsetek ten jest znacznie wyższy w sektorze prywatnym (85%), nadal wykazuje mniejszą koncentrację w porównaniu z rynkiem amerykańskim.
Stopień umiędzynarodowienia rynku, w związku z rosnącymi inwestycjami firm z USA w podmioty europejskie, urósł w okresie pięciu lat o 4%, osiągając w 2020 r. 31% udział w skumulowanych przychodach 100 najbardziej dochodowych podmiotów w Europie.
Wraz ze wzrostem aktywności firm amerykańskich na rynku europejskim pojawił się nowy trend polegający na priorytetowym traktowaniu inwestycji bezpośrednich, których celem jest utworzenie w danym kraju podmiotu zależnego i sprawowania nad nim długotrwałej kontroli. Stanowi to przeciwieństwo dla tradycyjnych inwestycji pośrednich (tzw.portfelowych), które oparte są na posiadaniu pakietów mniejszościowych, dłużnych papierów wartościowych, certyfikatów itp. oraz braku zaangażowania w proces zarządzania firmą.
Trend ten wiąże się z dynamicznym rozwojem platform SVOD, które funkcjonują w oparciu o model bezpośredniej sprzedaży usług konsumentom (business-to-consumer) poprzez subskrypcyjny model finansowania, który pomaga maksymalizować zyski, bez udziału pośredników, co było z kolei charakterystyczne w tradycyjnym modelu transakcyjnym pomiędzy dwoma podmiotami gospodarczymi (business-to-business), który oparty był na długoletnich umowach licencyjnych i dystrybucyjnych.
Pomimo, iż udział amerykańskich podmiotów był zdecydowanie najwyższy w sektorze SVOD (78% na koniec 2020 r.), ich zaangażowanie jako producentów wykonawczych telewizyjnych europejskich produkcji fabularnych pozostał bardzo ograniczony (6% całkowitej liczby produkcji telewizyjnych produkowanych w Europie w latach 2015-2019).
Przeprowadzone fuzje i przejęcia nie wpłynęły na udziały podmiotów amerykańskich w rynku, ani nie przyczyniły się w znaczący sposób do ich ogólnego wzrostu. Niemniej pomogły zwiększyć przychody 100 największych przedsiębiorstw w Europie, które, pomimo perspektywy dynamicznych konsolidacji oraz widma wstrzymania inwestycji, rozwijały się stabilnie w latach 2016-2020, dzięki szybkiemu rozwojowi sektora SVOD, na co wpływ miała pandemia COVID-19.
Chęć uzyskania więcej treści premium po konkurencyjnych cenach, dążenie do połączenia tych treści z silną dystrybucją, usiłowanie zbudowania silnych konwergentnych ofert telekomunikacyjnych, planowanie ekspansji terytorialnej lub ponowne koncentrowanie się na kluczowych rynkach, to tylko niektóre z celów, którymi kierowały się przedsiębiorstwa w dążeniu do wzmocnienia swoich pozycji rynkowych.
Przychody większości ze 100 największych firm audiowizualnych w Europie pomimo, iż działają równocześnie w kilku segmentach rynku audiowizualnego, zdają się być generowane poprzez jedną wiodącą działalność, co sprawia, że nie są one jednorodne pod względem swoich portfolio biznesowych. Niemniej, najwyżej sklasyfikowane przedsiębiorstwa mają również silną pozycję w co najmniej jednej dodatkowej działalności. W szczególności dla nadawców i sprzedawców pakietów telewizyjnych dywersyfikacja w kierunku produkcji telewizyjnej wydaje się być powszechną strategią, jako prawdopodobną odpowiedzią na zagrożenie ze strony usług wideo na żądanie (VOD).
Dzięki czterem największym platformom VOD kontrolującym ponad 70% subskrypcji, sektor SVOD wyróżnia się jako najbardziej skoncentrowany segment rynku audiowizualnego w Europie, a za nim plasuje się telewizja płatna z 72% abonamentów skumulowanych przez 20 największych operatorów płatnej telewizji.
Z kolei nadawcy publiczni, nawet jeśli nie są dostatecznie reprezentowani pod względem ilości kanałów telewizyjnych i usług VOD dostępnych na rynku (tylko 9% kanałów telewizyjnych i 3% usług wideo na żądanie należy do mediów publicznych), to odpowiadali oni za jedną trzecią globalnej oglądalności w Europie i prawie wszyscy oferowali co najmniej jedną usługę na żądanie na koniec 2020 roku.
Francja
Francja: połączenie dwóch organów regulacyjnych
ARCOM – francuski Urząd Regulacji Komunikacji Audiowizualnej i Cyfrowej powstał 1 stycznia 2022 r. z połączenia CSA (organu regulacyjnego ds. audiowizualnych) i HADOPI (urzędu ds. praw autorskich w środowisku online). Fuzja ta wynika z dostosowania funkcji regulacyjnych do dynamicznie zmieniającego się rynku i postępującej konwergencji. Podstawę prawną fuzji stanowi ustawa z 25 października 2021 r. o regulacji i ochronie dostępu do dzieł kultury w erze cyfrowej.
Organ liczy 9 członków. Biuro ARCOM liczy 355 pracowników rozmieszczonych w siedzibie głównej w Paryżu oraz w 16 biurach regionalnych. W strukturze Biura jest 10 departamentów. Budżet ARCOM wynosi 46,6 mln euro.
Kadencja Członków ARCOM ma trwać 6 lat i jest jednokrotna. Rada składa się z dziewięciu członków, z których 1/3 składu będzie odnawiana co dwa lata. Wyboru ma dokonywać władza ustawodawcza, wykonawcza i sądownicza, co ma wzmocnić niezależność organu; Przewodniczącego - Prezydent Republiki, 3 członków - Marszałek Sejmu, 3 członków – Marszałek Senatu, 1 członka – Wiceprzewodniczący Rady Stanu i 1 członka - pierwszy Prezes Trybunału Kasacyjnego.
W obecnym składzie ARCOM jest siedmioro dotychczasowych członków CSA i dwie nowo wybrane osoby. Przewodniczącym ARCOM jest dotychczasowy Przewodniczący CSA.
Oprócz kompetencji dotyczących treści audiowizualnych i cyfrowych, w tym ochrony małoletnich, nowy organ odpowiada także za walkę z piractwem internetowym, walkę z dezinformacją i podżeganiem do nienawiści. Jedną z kompetencji ARCOM jest też regulacja platform internetowych i sieci społecznościowych. ARCOM otrzymał kompetencje do interwencji w sprawach związanych z działalnością platform internetowych, szczególnie w zakresie walki z mową nienawiści w sieci i manipulacją informacjami, a także z kontrolą przestrzegania obowiązków platform w zakresie moderacji treści i sprawozdawczości platform.
Zmianie uległa również struktura Biura. Powstał Departament ds. Platform Internetowych, którego zadaniem jest m.in. opracowanie metodologii do oceny realizacji przez platformy przepisów prawa oraz Departament ds. Kreatywnych, który ma zapewniać ochronę praw autorskich oraz zrównoważony rozwój rodzimej i europejskiej produkcji poprzez realizację obowiązków finansowych obejmujących także dostawców spoza francuskiej jurysdykcji.
Do nowych narzędzi regulacyjnych ARCOM należy:
• możliwość nakładania stopniowalnych sankcji finansowych (do 20 mln euro lub 6% globalnego obrotu platformy);
• większa liczba środków służących ochronie małoletnich (zwłaszcza poprzez działania w zakresie umiejętności korzystania z mediów - projektowanie zestawów edukacyjnych, promowanie krytycznego myślenia, podnoszenie świadomości w zakresie praw autorskich i odpowiedzialnego korzystania z Internetu i sieci społecznościowych) oraz przeciwko dezinformacji i mowie nienawiści w sieci;
• wzmocnienie możliwości w walce z piractwem jako jednej z głównych misji HADOPI, co doprowadziło do stworzenia we własnym zakresie wtyczki do przeglądarki, która daje użytkownikom informację, czy odwiedzana przez nich strona internetowa jest zgodna z prawem autorskim.
Źródła:
https://www.arcom.fr/
https://www.arcom.fr/nos-missions
Wielka Brytania
Przyszłość pluralizmu w mediach w Wielkiej Brytanii- nowy raport Ofcom
Raport Ofcom-u dotyczy obecnego stanu i przyszłości pluralizmu mediów w Wielkiej Brytanii w świetle rozwoju nowych technologii, w tym mediów społecznościowych, które zmieniają sposób konsumpcji treści i pozyskiwania informacji.
W szczególności, Ofcom w ramach swoich nowych kompetencji przyjrzał się roli tzw. pośredników online, algorytmom i zmianom rynkowym oraz ich wpływowi na pluralizm w Wielkiej Brytanii.
Przyszłość pluralizmu mediów w Wielkiej Brytanii- spostrzeżenia Ofcomu
Ofcom zidentyfikował trzy elementy współczesnego rynku medialnego w Zjednoczonym Królestwie, które mogą stanowić zagrożenie dla pluralizmu mediów, a których nie obejmują istniejące ramy regulacyjne:
1. Pośrednicy internetowi i algorytmy
- Pośrednicy internetowi (tzw. online intermediaries) i ich algorytmy kontrolują widoczność (pozycjonowanie), różnych wiadomości, relacji i wydarzeń;
2. Proces przetwarzania danych przez algorytmy
- Proces przetwarzania i udostępniania wiadomości przez te algorytmy nie jest wystarczająco przejrzysty; oraz
3. Zbyt bezrefleksyjni użytkownicy
- Użytkownicy, którzy zbyt często bezkrytycznie podchodzą do kwestii weryfikacji wiarygodności i prawdziwości wiadomości online.
Na tej podstawie Ofcom dokona dalszych analiz pod kątem zagrożenia dla pluralizmu mediów w Wielkiej Brytanii oraz wskaże ewentualne rozwiązania. Stosowne zalecenia mają zostać przedstawione do lata 2022 roku.
Przegląd obecnych regulacji dotyczących własności mediów - rekomendacje Ofcomu
Po przeprowadzeniu konsultacji Ofcom uznał, że obecne przepisy dotyczące własności mediów ustanowione przez parlament Zjednoczonego Królestwa w dużej mierze nadal wspierają cel polityczny, tj. zapewnienie pluralistycznego charakteru mediów i ich działania w interesie publicznym.
Ofcom w raporcie dla Sekretarza Stanu ds. Mediów, w celu ochrony pluralistycznego charakteru mediów, zaleca, by niektóre z tych przepisów zostały utrzymane w ich obecnej formie m.in. ograniczenia dotyczące posiadania koncesji przez organy polityczne i władze lokalne, ograniczenia dla posiadania koncesji Channel 3 oraz Channel 5 przez BBC, Channel 4 oraz S4C, a także zasada 20/20/20, czyli The National Cross-Media Ownership Rule, która zabrania wydawcy gazety posiadającemu 20 % lub więcej udziału w krajowym rynku prasy posiadania koncesji na Channel 3 lub udziału w podmiocie posiadającym koncesje Channel 3, który jest większy niż 20 %. Analogicznie, posiadaczowi koncesji Channel 3 zabrania się posiadania udziału w wysokości 20% lub więcej w dużym krajowym wydawcy prasy (tj. podmiocie z udziałem w rynku wynoszącym 20% lub więcej). Ponadto, w celu ochrony pluralizmu i różnorodności pochodzenia źródeł informacji, Ofcom zaleca utrzymanie dotychczasowej zasady The Appointed News Provider Rule przyznającej niezależnej spółce Independent Television News (ITN) wyłączne prawo do produkcji programów informacyjnych dla Channel 3, Channel 4 oraz Channel 5.
Niemniej, Ofcom zwraca też uwagę na inne przepisy, które powinny zostać zmodyfikowane, tak, aby lepiej odzwierciedlały obecne zróżnicowanie na rynku (zwiększony wybór dla konsumentów, szersza dostępność widma dzięki DVBT-2) oraz sposób, w jaki użytkownicy mediów uzyskują dostęp do wiadomości i je konsumują (rozwój mediów online). Obejmuje to zniesienie zakazu posiadania koncesji dla agencji reklamowych oraz organów finansowanych ze środków publicznych, a także zalecenie rozszerzenia zakresu badania interesu publicznego mediów, tak aby objąć nim w szerszym zakresie fuzję "twórców wiadomości" nie tylko w gazetach drukowanych i w mediach tradycyjnych, ale też z uwzględnieniem dynamicznego rozwoju nowych mediów cyfrowych oraz platform internetowych.
Źródło: https://www.ofcom.org.uk/consultations-and-statements/category-2/future-media-plurality-uk
Holandia
Holenderski regulator mediów przyjmuje nowe przepisy dotyczące popularnych osób publikujących filmy na YouTube, Instagramie i TikToku
Holenderski urząd ds. mediów, Commissariaat voor de Media (CvdM), przyjął nowe zasady określające, które osoby publikujące wideo będą musiały przestrzegać przepisów mających zastosowanie do usług wideo na żądanie (VOD). Nowe przepisy będą obowiązywać od 1 lipca 2022 r.
Holenderska ustawa medialna została znowelizowana ustawą z dnia 30 września 2020 r. wdrażającą znowelizowaną dyrektywę o audiowizualnych usługach medialnych (DAUM). Ponieważ dyrektywa ta nieznacznie zmieniła definicję audiowizualnych usług medialnych, aby wyjaśnić, że przepisy mogą mieć również zastosowanie do autorskich kanałów w mediach społecznościowych, wymagało to także zmiany zasady polityki regulatora dotyczące klasyfikacji usług VOD.
Zgodnie z holenderskim prawem medialnym usługa VOD jest zdefiniowana jako audiowizualna usługa medialna, która zapewnia ofertę medialną na indywidualne żądanie użytkowników. Poprzednie zasady polityki CvdM z 2011 r. dotyczyły wyłącznie dostawców oferujących medialne usługi audiowizualne (za które ponosili odpowiedzialność redakcyjną) za pośrednictwem własnych platform (np. Netflix i Disney+).
Nowe zasady wprowadzają kryteria określające, które osoby publikujące filmy wideo zostaną objęte nadzorem regulacyjnym. Kryteria określające dotychczasowe usług VOD pozostają niezmienione (tj. posiadanie katalogu, charakter środków masowego przekazu, działalność gospodarcza, odpowiedzialność redakcyjna oraz główny cel- informowania, edukacji i rozrywki).
Kto będzie podlegał nowym przepisom?
Nowe zasady dotyczą publikujących filmy wideo, którzy mają konta na jednej z trzech „największych i najbardziej znaczących społecznie” platform, tj. YouTube, Instagram i TikTok. Według CvdM zasady te zostaną rozszerzone na inne platformy.
Zasady będą miały zastosowanie wyłącznie do osób publikujących wideo, które podlegają jurysdykcji Holandii w rozumieniu art. 2 dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych, tj. gdy ich siedziba znajduje się w Holandii lub główne decyzje redakcyjne są podejmowane w tym kraju lub - w przypadku dwóch różnych krajów - w którym działa znaczna część siły roboczej.
Aby zostać zakwalifikowanym jako usługa VOD w zakresie ustawy medialnej, osoba publikująca wideo będzie musiała spełnić łącznie kryteria określone poniżej:
1. Mieć co najmniej 500 000 subskrybentów lub obserwujących; jeśli twórca ma kilka kont, przynajmniej jedno z nich powinno mieć 0,5 mln obserwujących;
2. Mieć na koncie co najmniej 24 filmy zamieszczone w ciągu ostatnich 12 miesięcy (filmy wideo usunięte w ciągu tych 12 miesięcy, nadal się liczą);
3. Otrzymać wynagrodzenie (produkty lub usługi) lub inne korzyści za tworzenie lub przesyłanie filmów na konto (pojęcie „korzyść” jest rozumiane szeroko i obejmuje wszystkie korzyści bezpośrednie lub pośrednie, m.in. dochód uzyskany z platformy do umieszczania reklam w filmach, towary lub usługi otrzymane w zamian za wzmiankę o nich w filmie, tzw. lokowanie produktu, dochód uzyskany w wyniku sponsoringu, autopromocji itp.);
4. Prowadzić działalność gospodarczą zarejestrowaną w Holenderskiej Izbie Handlowej, (Kryterium to ma na celu zapobieganie umieszczaniu pod jurysdykcją CvdM osób, które nie generują znaczących dochodów z publikowania filmów wideo).
Jakie zasady będą miały zastosowanie do publikujących filmy?
Osoby publikujące wideo, które zostaną objęte nowymi regulacjami będą musiały zgłosić swoją działalność do CvdM i spełnić wymagania dotyczące usług VOD określone w ustawie medialnej.
Inne przepisy mające zastosowanie do dostawców usług VOD (np. limity utworów europejskich, dostępność, zakaz mowy nienawiści lub treści o charakterze terrorystycznym) będą miały zastosowanie na „późniejszym etapie”.
Źródło: https://www.cullen-international.com/client/site/documents/FLMENL20220001
https://www.cvdm.nl/actueel/commissariaat-voor-de-media-start-toezicht-op-video-uploaders
Wybór i opracowanie:
Mateusz Jasiński