Historia Szkoły
W 1883 roku przy Warszawskim Towarzystwie Muzycznym, którego prezesem był Stanisław Moniuszko powstała Szkoła Muzyczna. Dawała ona patent zawodowego muzyka w Królestwie Polskim. Jej dyplom był też honorowany w Cesarstwie Rosyjskim. Początkowo w szkole działała tylko klasa śpiewu solowego i chóralnego, prowadzona przez wybitnego kompozytora muzyki wokalnej Piotra Maszyńskiego.
W kolejnych latach stopniowo tworzono klasy instrumentów dętych, wiolonczeli, organów, fortepianu i skrzypiec. Wprowadzono też harmonię, kontrapunkt i formy muzyczne.
W następnych latach rozpoczęła działalność, utworzona z inicjatywy Wiktora Piątkowskiego klasa dykcji i deklamacji. Rozwinęła się ona tak, że w latach 1905-1916 pełniła rolę jedynej uczelni teatralnej w Warszawie.
Wśród wykładowców i absolwentów tej uczelni byli najwięksi aktorzy polscy tego okresu, partnerzy Heleny Modrzejewskiej: Mieczysław Frenkiel, Józef Kotarbiński, Wincenty Rapacki, Władysław Szymanowski, Maria Przybyłko-Potocka, Stanisława Wysocka, Roman Żelazowski, Antoni Fertner, a później - Aleksander Zelwerowicz.
W latach 1892-1897 dyrektorem Szkoły był jeden z najwybitniejszych polskich kompozytorów, pedagog i pisarz, założyciel Filharmonii Warszawskiej - Zygmunt Noskowski.
Szkoła stała się uczelnią o bardzo wysokim poziomie, skutecznie konkurującą z Konserwatorium Warszawskim. Mieściła się początkowo w Salach Redutowych Teatru Wielkiego, następnie przenosiła się w różne miejsca aż do 1909 roku, kiedy to otrzymała stały lokal w gmachu Filharmonii Warszawskiej. Zajęcia w Szkole prowadzono na trzech kursach: niższym, średnim i wyższym. W 1919 roku w uznaniu zasług, Szkoła otrzymała nazwę i uprawnienia "Wyższej Szkoły Muzycznej imienia Fryderyka Chopina".
W okresie międzywojennym Szkoła przeżywała lata rozkwitu. Dominowały klasy fortepianu, prowadzone przez wybitne indywidualności pedagogiczne: Bolesława Domaniewskiego, Aleksandra Michałowskiego i przede wszystkim Jerzego Żurawlewa.
Rozwijały się też klasy skrzypiec, zwłaszcza, gdy dyrektorem uczelni był Adam Wieniawski, klasa organów, śpiewu solowego, a także kompozycji i dyrygentury.
Na terenie Szkoły zrodziły się śmiałe projekty, np. wymienne koncerty absolwentów wyższych szkół muzycznych w Polsce.
Szkoła była też kolebką dwóch najsłynniejszych, odbywających się w Polsce do dziś międzynarodowych konkursów. Z inicjatywy prof. Jerzego Żurawlewa Szkoła zapoczątkowała Międzynarodowe Konkursy Pianistyczne im. Fryderyka Chopina, począwszy od roku 1927, a z inicjatywy Adama Wieniawskiego od 1935 roku organizowano tu Międzynarodowe Konkursy Skrzypcowe im. Henryka Wieniawskiego. Obie imprezy szeroko rozsławiły imię warszawskiej uczelni poza granicami Polski.
Wojna i okupacja nie przerwały działalności Szkoły. Naukę kontynuowano mimo częściowego zniszczenia gmachu Filharmonii.
Pod koniec 1942 roku władze okupacyjne zlikwidowały Szkołę. Wówczas prowadzono działalność w warunkach konspiracyjnych. Organizowano koncerty i prelekcje, które pomagały Polakom przetrwać trudny okres okupacji i ocalić swoją kulturę. Podczas Powstania Warszawskiego, już we wrześniu 1944 roku wznowiono zajęcia lekcyjne w lokalu mieszczącym się w mniej zniszczonej części Warszawy - na Pradze.
W 1945 roku dyrektorem Szkoły został ponownie Adam Wieniawski.
W związku z dużym zainteresowaniem Szkołą, powstawały liczne jej filie w Warszawie i okolicach.
10 I 1950 roku Wyższa Szkoła Muzyczna im. Fryderyka Chopina została upaństwowiona i podzielona na Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia z siedzibą przy ul. Wileńskiej 15 i na Szkołę Średnią, mieszczącą się przy ul. Szpitalnej 5. Dodatkowo Państwowa Szkoła Muzyczna I st. wynajmowała salę przy ul. Inżynierskiej 10 na około 100 osób z przeznaczeniem na rytmikę, teorię, chór oraz doroczne popisy uczniów.
1 VI 1950 roku - nastąpiła zmiana nazwy szkoły na: PAŃSTWOWA SZKOŁA MUZYCZNA NR 2 IM. FRYDERYKA CHOPINA W WARSZAWIE, ze statutem szkoły muzycznej I stopnia, z działem dziecięcym z 7 letnim programem nauczania i działem dla młodzieży i dorosłych z 5 letnim programem nauczania.
Od 1954 roku - rozpoczęto starania o uzyskanie nowej lokalizacji dla Państwowej Szkoły Muzycznej nr 2 im. Fryderyka Chopina.
W 1960 roku opracowano nowy projekt budowy gmachu dla Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie.
12 VIII 1961 roku - zatwierdzono założenia projektowe nowego budynku dla Szkoły.
W 1963 roku - Prezes brytyjskiej firmy wydawniczej p. Cecil Harmsworth King (1901-1987) ofiarował maszyny drukarskie Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej "Prasa", która tym samym mogła stać się fundatorem nowego budynku szkoły.
23 X 1964 roku - weszło w życie Zarządzenie Prezesa Rady Ministrów o budowie nowego budynku szkoły przy ul. Namysłowskiej 4 w Warszawie.
15 VI 1965 roku - nastąpiło uroczyste wmurowanie aktu erekcyjnego pod budowę nowego gmachu.
W tej uroczystości udział wzięli między innymi Cecil Harmsworth King (1901-1987) i Jego żona Dame Ruth Railton-King (14.XII.1915 – 23.II.2001), dyrektor szkoły Czesław Szenk (zm. 1976) oraz przedstawiciele władz państwowych.
Po piętnastu miesiącach budowy, licząc od dnia wmurowania aktu erekcyjnego, w dniu 17 października 1966 roku odbyło się uroczyste przekazanie symbolicznych kluczy do nowego budynku szkoły ówczesnemu jej dyrektorowi, Czesławowi Szenkowi.
W przekazaniu kluczy uczestniczyli również Cecil Harmsworth King i Dame Ruth Railton-King - fundatorzy szkoły.
